Joepie, het zijn weldra weer Gentse Feesten. Dit jaar dubbel joepie, want ook Luminous Dash is volop present met optredens in de Arteveldestad. Op 19 juli presenteren we Steven H. in Café Damberd. Hiphop die iets heeft met kleinkunst en schlager. Liedjes uit het leven gegrepen. De fameuze lach en de traan, maar misschien net iets meer nog die lach. Een gesprek met Steven.
Dag Steven. Het is met eerbied dat ik het zeg, maar ik zie jou als een 100% DIY-artiest. Is dat noodgedwongen of kies je daar zelf voor?
Veel meer DIY dan wat ik doe, is inderdaad niet mogelijk (lacht). Ik maak muziek, schrijf teksten, regel optredens, doe promo, breng zelf mijn platen uit en ik maak mijn videoclips – en dat allemaal na mijn reguliere werkuren en tussen mijn gezinsleven door. Er is wel een tijd geweest dat ik actief platenlabels aanschreef en boekingskantoren opbelde in de hoop op een deal. Een paar keer was er zelfs vage interesse, maar als puntje bij paaltje kwam, vonden ze mijn muziek toch altijd te raar om echt in te investeren. Uiteindelijk heb ik een knop omgedraaid en houd ik me niet meer bezig met het najagen van een platenlabel of een booker. Mijn vrije tijd is schaars en die besteed ik liever aan muziek maken en clips in elkaar steken, dingen waar ik wel echt voldoening uit haal.
Het voordeel is natuurlijk dat je lekker je eigen zin kan doen. Steven H is zoals men zegt een ‘goestendoender’?
Zeker. Ik zou niet weten voor wie of wat ik mijn muziek zou moeten aanpassen. Er zijn zoveel verhalen van artiesten die zich in duizend bochten wringen om toch maar op de radio te komen of om een of ander algoritme te behagen. Maar als dat niet lukt, waar sta je dan? Dan heb je nog altijd geen publiek én je haalt ook geen voldoening uit je eigen muziek. Ook naar het publiek luister ik eigenlijk nooit. Dat is ook niet mogelijk, want de ene vraagt mij om nog eens iets ‘zoals vroeger, zoals ’t Zit Tegen te maken, terwijl een ander mij dan weer aanraadt om ‘eens iets volledig anders uit te proberen’. Als je je daardoor zou laten leiden, word je hoorndol en waarschijnlijk ook diep ongelukkig.
Volgens het hokjesdenken ben je een rapper, volgens mij ben je zo veel meer. Leg het zelf maar uit!
Ik ben een rapper, in die zin dat ik niet echt een zanger ben. Ik kan geen zuivere melodieën aan en daarom rap ik. Niet dat ik dat technisch zo goed kan, maar alleszins wel beter dan zingen. Voor de rest heeft mijn muziek eigenlijk weinig met pure hiphop te maken. Ik gebruik nauwelijks samples, er wordt bijna nooit gescratcht, ik rap niet over de typische hiphop-onderwerpen,… Ik zie er zelfs niet uit als een rapper. Wat ik maak, zijn eigenlijk songs waar in de strofes toevallig gerapt wordt, eerder dan hiphoptracks. In mijn muziek komen invloeden uit tal van genres samen, van punk tot synthpop. Stilistisch kan eigenlijk alles. Vergelijk het met Will Tura, die zich ook niet op één stijl liet vastpinnen. Ik merk wel dat ik door die houding weinig aansluiting vind bij ‘die-hard’ hiphopliefhebbers. Als ik mijn muziek eens post op een hiphopforum komt daar meestal weinig reactie op.
Ik zeg het niet vaak, nu doe ik het wel. Ergens vergelijk ik Steven H een beetje met Luc De Vos. Niet muzikaal, maar niemand kon beter dan Luc De Vos het leven vatten. Zeer realistisch, maar wel op het randje van sarcastisch. Net als jij dus…
Ik word vaak aangesproken over mijn teksten, omdat die natuurlijk opvallen, maar eigenlijk zijn die voor mij het makkelijkste aspect van muziek maken. Ik schrijf gewoon neer wat ik zelf denk en voel – ik moet er alleen voor zorgen dat het rijmt en in het metrum past. Omdat ik in mijn eigen moedertaal schrijf, gaat dat heel vlot. Ik herinner me dat vroeger, toen ik nog muziek in het Engels maakte, ik altijd enorm sukkelde met teksten en dat het resultaat meestal maar banaal was.
Maar je noemde Luc De Vos en dat is natuurlijk een grootmeester van het Nederlandstalige lied. Hij zit qua niveau toch echt nog mijlenver boven mij. Voor mij zijn er in België maar weinig die aan hem kunnen tippen. Mijn tweede ep Pijn en Lijden heb ik trouwens opgenomen bij Erik Van Biesen, de bassist van Gorki, en ik weet dat hij mijn nummers ook aan Luc liet horen. Ik heb Luc bij optredens ook een paar keer kort gesproken en hij zei dat ’t Zit Tegen in zijn oren als een echte hit klinkt. Hij begreep alleen niet waarom ik optreed met een backing track en niet met een volledige band. “Hoe weet je dan of het een goed optreden was?”, vroeg hij.
Allemaal de schuld van Luc De Vos natuurlijk, maar er zijn momenten dat ik Steven H meer zie als kleinkunst dan als rap, omdat je met je teksten het leven toucheert.
Bedankt, dat is een mooi compliment. Sowieso vind ik herkenbare teksten over het leven zelf ook het interessantst. Pas op, dat hoeft geen zware kost te zijn, er mag zeker humor in zitten. Sterker nog: songteksten zonder enige humor wantrouw ik een beetje. Prekerige of politieke teksten zijn voor mij een echte afknapper. Geen ‘Oorlogsgeleerden’ voor mij dus.
Zelfs de smartlap is nooit veraf. Je hoes voor Een Leven Zonder Zorgen kon er zo één zijn van André Hazes. Ook dat is weer met respect.
Ik heb zelf ook veel respect voor het levenslied en in Nederland is André Hazes natuurlijk de allergrootste in dat genre. Maar ik heb ook een fascinatie voor Vlaamse charmezangers en bizarre Tien om te Zien-acts. In mijn platencollectie heb ik singles van Paul Severs, Jo Vally, Danny Fabry – zelfs Sam Gooris en Plaza ontbreken niet. En dat zijn geen guilty pleasures. Ik hoor die muziek oprecht graag.
Wat de hoezen betreft: ook daar besteed ik veel aandacht aan. Meestal kies ik voor een portret, maar plaats ik mezelf wel in een situatie die meteen vragen en associaties oproept. Bij Een Leven Zonder Zorgen is dat zeker zo. Je ziet een koppel met een kinderwagen, waar ik dan eenzaam op sta te kijken. Ik was nog vrijgezel toen ik die plaat maakte. De vraag is dan: wie heeft er nu echt een leven zonder zorgen? Ik moet nu spontaan ook denken aan de schitterende hoes van Bij Mij Valt Echt Niets Meer Te Halen, een single van Jan Boezeroen. Ook die vertelt een heel verhaal… je hoeft het nummer zelfs bijna niet meer te horen.
En je luistert ook naar indie. Je liefde voor Guided By Voices is viraal gegaan. Soms vraagt een mens zich af waarom je niet gewoon een indieband begon…
Ha, maar ik heb jarenlang in indiebands gespeeld. Op mijn zestiende ben ik begonnen als drummer. Ik vormde groepjes met schoolkameraden die net als ik geïnspireerd waren door Guided By Voices, Sebadoh, Pavement of Grandaddy. Het langst heb ik in de groep Nestor gespeeld. Daarmee hebben we indertijd zelfs de West-Vlaamse Novarockrally gewonnen – Article Number, een voorloper van Balthazar eindigde als tweede en The Violent Husbands met Dijf Sanders waren derde. Maar het probleem met al mijn bands was dat ze altijd uit elkaar vielen: iemand verhuisde of had geen zin meer… Het was altijd wel iets. Zo ben ik uiteindelijk op m’n eentje muziek beginnen maken en heb ik in 2005 mijn eerste Steven H-demo ‘k Had Ui Pertank Gezeid gemaakt.
Niet onbelangrijk in jouw carrière is de persoon van Fernant Zeste. Wat doet die mens zoal voor jou?
Ik ken Fernant – of Jonathan zoals hij eigenlijk heet – al vrij lang. Ik heb zelfs kort bij hem gedrumd. In 2017 heeft hij mij een spreekwoordelijke ‘stamp onder mijn gat’ gegeven en me aangezet om ideeën voor songs die al lang op mijn computer stonden, eindelijk eens af te werken tot volwaardige nummers en te bundelen op een eerste album.
Hij heeft me toen in contact gebracht met David Goetheyn alias Ponch Oman, die een studio in Zevergem heeft. Sindsdien werken we met ons drieën samen aan mijn nummers: ik neem thuis de basis op en schakel daarna Jonathan en David in om gitaarpartijen toe te voegen, extra synths en eventueel een orgeltje of iets anders. Soms voegen we in de studio nog veel toe, soms weinig en soms helemaal niets meer. Daarna mixen we de nummers af met ons drieën.
Voor mij is dat een manier van opnemen en ‘producen’ die werkt. We hebben zo twee platen gemaakt: Een Leven Zonder Zorgen en Steven H zingt Steven H. Ondertussen heb ik al bijna weer genoeg materiaal opgenomen voor een derde album, maar op de release daarvan staat voorlopig nog geen timing.
Het belangrijkste is trouwens niet de techniek, de software of alle instrumenten in de studio – al zijn dat ook mooie troeven – maar wel het feit dat ik volledig op mijn gemak ben bij Jonathan en David. Ze gaan nooit vreemd opkijken als ik afkom met een bizar idee voor een nummer. Nee, ze gaan er gewoon meteen mee aan de slag.
Je laatste single Gematigd Plezier heeft iets met T.C. Matic. We weten allemaal dat Arno de grootste is, maar waarom deed je deze single?
Net als een aantal andere recentere nummers is Gematigd Plezier ontstaan uit een drumbeat en een eenvoudige baslijn. Ik heb dan aan Jonathan gevraagd om daar gitaar op te spelen en hij kwam af met een soort ‘anti-riff’ die me aan Jean-Marie Aerts van T.C. Matic deed denken. Ik ben geen grote kenner van hun oeuvre, maar hun muziek straalt wel een soort ‘belgitude’ uit. In hun stijl hoor je rock, punk, funk, new wave en chanson en ze zijn ook niet vies van een portie humor en absurditeit. Zoals je wel kan denken, bevalt die houding me enorm. Of Gematigd Plezier ook écht als T.C. Matic klinkt, laat ik aan de luisteraar over, maar de meeste recensenten hoorden de link in elk geval wel. En ook het thema raakt blijkbaar een snaar, zo hoor ik van verschillende mensen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Luminous Dash heeft al me al eens gevraagd welke platen ik zou meenemen naar een onbewoond eiland en toen heb ik albums genoemd van Guided By Voices, Neil Young en Gorky. Deze keer denk ik dat ik voor David Bowie ga, met The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars. Bowie was een ongelooflijk veelzijdige artiest, die ik nog elke dag mis. Ik zeg niet dat ik ‘mee’ was met al zijn albums, maar met Ziggy Stardust zeker wel.
Luminous Dash heeft je uitgenodigd voor een Luminous Fest tijdens de Gentse Feesten. Waarom moeten de mensen naar Café Damberd komen en niet naar K3 op de Korenmarkt?
Voor heel wat mensen zal K3 zeker zijn waarde hebben, maar zelf heb ik niets met regenbogen en zomerjurkjes. Als je dat verwacht, moet je dus zeker niét afkomen naar Damberd. Wel als je zin hebt in een portie gerapte West-Vlaamse levensliederen met scheuten punk, postpunk en synthpop. Wees welkom en breng je dansschoenen mee.
Facebook – Instagram – Website
