BRONT – of zo je wil bront – is weer helemaal terug. De band rond Brent Pauwels die verantwoordelijk is voor – here we go – een mix van djingeldjangel-garage-postpunk-lofi en duizend andere genres. We spraken met Brent over zijn lange afwezigheid maar ook over de omhelzing die niet meer zo lang op zich zal laten wachten…
Laten we maar beginnen met de vraag die iedereen je wil stellen: waarom heeft het zo lang geduurd vooraleer BRONT met nieuw materiaal op de proppen kwam?
Brent: Corona, een beetje meer volwassen worden, settelen in een zekere zin, jobs, … Ik ben nooit gestopt met muziek maken, maar ik heb gewoon niets meer uitgebracht en we hebben niet meer live gespeeld. Er staat nog veel nieuwe muziek in de wachtrij.
Moet je BRONT met grote letters of met kleine letters schrijven?
Vroeger schreef ik het altijd met grote letters maar nu varieert dat. Op onze nieuwe ep staat bront in kleine letters. Het is een beetje te zien hoe de muziek is en aanvoelt.
Hebben we het juist voor dat de muziek van Bront voortkomt uit het brein van Brent Pauwels?
Klopt helemaal. Alle muziek wordt door mij geschreven en ook de demo’s neem ik zelf op in mijn homestudio. Eens ik aan het opnemen ben, kan ik mij daar in verliezen zonder enig tijdsbesef te hebben en dan blijven de ideeën vanzelf komen. Voor deze ep ben ik samen met Raf van Belly Button Records door mijn archief gegaan en hebben we enkele demo’s uitgekozen om op te nemen in zijn studio, Tooth Mountain Studio. Deze ep maakt deel uit van tien releases die dit jaar uitkomen bij Belly Button Records, ter ere van hun tienjarig bestaan.
En hoe ontstaat zo’n song, want de enige constante is dat het altijd keigoede nummers zijn, maar ik heb de indruk dat het bij ieder nummer toch een andere richting uitgaat.
Ha, bedankt! Er zijn veel muzikanten die elke dag in de studio moeten zitten om songs te kunnen maken of schrijven, een soort van vast stramien, regelmaat of houvast. Bij mij is dat compleet anders, ik moet altijd genoeg tijd laten tussen recordings om mijn intern creatief vat genoeg gevuld te krijgen. Dat kan soms weken na elkaar zijn dat ik niet eens in mijn studio kom. In die periodes is mijn akoestische gitaar in de living de enige constante. Pas als ik genoeg inspiratie heb opgedaan in het dagelijkse leven, stromen de nummers eruit. Dan schrijf ik soms (de basis van) drie, vier nummers op één avond. Die nummers zijn altijd geschreven uit emotie, de ene keer kan dat hardcore punk zijn, de andere keer bijna chansons inclusief strijkers, nog een andere keer puur akoestisch. Ik probeer zo veel mogelijk genre-overschrijdend te zijn, ik wil zoveel mogelijk richtingen kunnen opgaan, maar toch met een soort typische bront-sound.
Al bij al gaat het om een indie-supergroep. Ik neem aan dat het niet zo vanzelfsprekend is om vier drukbezette muzikanten samen te krijgen. Hoe los je dat op?
Dat is zeker niet vanzelfsprekend. Mijn liveband bestaat uit Niels Elsermans (Disorientations, Lagüna, Diane Grace), Samuel D’Hoore (Deathstar MacGyver, Saving Nico), Casper de Geus (MOAR, Brorlab, Vlerk, Kotskat) en zijn broer Simon de Geus (MOAR, Meltheads). Met al die bands samen kan je een festivaldag vullen. Eigenlijk draait het om alles zo goed mogelijk te plannen en liefst zo vroeg mogelijk repetities vast te leggen. Maar mijn bandleden zijn stuk voor stuk super getalenteerd en ik ben heel blij dat ze bij bront willen spelen.
Uiteraard is Belly Button Records voor jullie een zeer logische keuze. Maar toch, alles klinkt zo fris en ongegeneerd. Is er een groot verschil tussen hoe jullie live en studio gewijs klinken? Ben jij een perfectionist, in die zin dat jij lang nadenkt over het schrijven van nummers?
Live klinken we sowieso anders, uitbundiger misschien, maar niet minder strak. Ik vind het altijd leuk om live wat meer te experimenteren met de nummers. Er zijn een paar nummers die we live spelen waarbij de lengte niet vast ligt. In de studio is het dan weer anders. Daar ben ik, naast de strakheid, vooral kritisch in de creativiteit van de nummers.
Over live gesproken. Jullie staan zowel in De Zwerver als in de DjingelDjangel. Komen er nog liveshows aan?
Er komen zeker nog live shows aan, die worden binnenkort aangekondigd.
Terwijl we het toch over live hebben. Zelf vind ik dat het gemakkelijker was voor bands voor covid dan daarna, of is dat een compleet verkeerde indruk?
Ik vind dat ook. Enerzijds denk ik omdat er voor corona precies meer kleinere venues waren om op te treden. Alle ‘ruigere’ en ‘vuilere’, en dus interessantere, plekken gaan er tussenuit met als gevolg dat meer experimentele en undergroundbands minder kansen hebben. Als je ergens kans wil maken is precies de enige manier via het internet, maar dan heb je de live experience niet natuurlijk. Dan komen enkel de mainstream, afgelikte artiesten bovendrijven en die zijn er in mijn ogen al meer dan genoeg. Anderzijds heeft corona veel veranderingen met zich meegebracht op verschillende manieren, maar vaak op een negatieve manier voor artiesten en bands.
Jullie staan binnenkort in het voorprogramma van de Psychedelic Porn Crumpets. Elena van Eosine speelde met hen in Nederland en die zei me dat het één van de zotste ervaringen was voor haar. Hoge verwachtingen?
Best wel spannend, ja. Het is ook onze eerste show in zo’n ’grote’ zaal. Benieuwd hoe dat gaat overkomen en dan zeker in contrast met Psychedelic Porn Crumpets die na ons spelen. Maar komt goed, we hebben er allemaal heel veel zin in.
Ik hou nu eenmaal van deze vraag, wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik heb eigenlijk nooit echt een favoriete band of plaat gehad. Dat verandert altijd. Maar hier een paar platen waar ik heel vaak naar luister (de laatste tijd): Cindy Lee – Diamond Jubilee, Lou Reed – Berlin, Saul Adamczewski – Adventures In Limbo, La Femme – Rock Machine, Country Teasers – The Empire Strikes Back en alles van Suburban Lawns.
