Angst voor ouder te worden, een pittig nummer vol zenuwachtigheid, een kakofonisch palet aan schakeringen, de duistere muzikale leefwereld van Colin van Eeckhout en dansbare indiesynthpop. Deze week allemaal te ontdekken in onze verse Luminous Belge.
De muzikanten van deze week zijn Goodbye Wonder, De Mannen Broeders, Meltheads, Merope en Philemon!
De uit Sint-Niklaas afkomstige singer-songwriter Anton De Boes bracht in 2020 zijn debuutep Hoursglass als Philemon. Er stonden zes straffe liedjes op waar we het etiket indiefolk met zweverige 60’s invloeden (denk aan The Byrds meets Andy Shouf) op kleefden. Twee jaar later kwam ep nummer twee Familiar Stranger uit, waarop de man bevestigde dat hij echt wel geweldige songs uit zijn hoed kan toveren. Nog eens twee jaar later kondigt De Boes zijn debuutplaat Waste aan die in februari 2025 het licht zal zien.
Voor het album werkte Anton samen met producer Bert Vliegen en kon hij rekenen op zijn vertrouwde liveband met Christophe Claeys op drums, Kim Van Elsen op gitaar en Dennis De Boes en Jonas Bruyneel aan de toetsen. We krijgen nu al een voorproefje van die plaat met Gone To Waste. Het nummer vormt de kern van de plaat en vat de essentie van het album samen: een catchy sound met een onderliggende dreiging.
Het nummer is geïnspireerd op een zin van Bill Murray uit de film Groundhog Day, een film die eigenlijk gaat over hoe het voelt om een burn-out te hebben: elke dag is hetzelfde en je lijkt de controle over je leven te verliezen. De zin “all these years have gone to waste” uit het refrein, gaat over de angst voor ouder worden. In de clip laat Anton zien hoe hij in zijn muziek letterlijk zijn ware zelf onthult, door laag na laag te verwijderen. Zo komt hij steeds dichter bij de puurste versie van zichzelf. We krijgen we dan ook een puur en intens nummer van hoog niveau.
Gone To Waste is weer eens super aanstekelijk. Van bij de eerste strofe zijn we volledig mee, dan komt nog dat geweldige refrein en zijn we weer helemaal van onze sokken geblazen. Het donkere randje geeft de song meer diepte.
Meltheads, we moeten ze niet meer aan je voorstellen. dEUS is fan en naar verluidt Stijn Meuris ook.
Het recept? Rechttoe rechtaan rock-‘n-roll vanuit het hart, zonder de gevreesde clichés boven te halen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze wilde bende rond Sietse Willems volop airplay kreeg op toonaangevende radiozenders als KEXP en Radio X Manchester.
Na hun zeer goed ontvangen debuut Decent Sex – het is een titel als een ander – zijn deze herriemakers er met de nieuwe single Happiness Suits You. De groep heeft nooit hun bewondering voor eightiesgroepen als Gang of Four, Wire of nationale undergroundhelden als De Brassers en Aroma Di Amore weggestoken. Dat hoor je en dat is maar goed ook!
Happiness Suits You is het soort meezinger dat zo uit de pen kon komen van The Clash. Een pittig nummer vol positieve zenuwachtigheid (dat is postpunk!) dat boordevol adrenaline zit. The New York Dolls zijn herboren en ze wonen begot nog in Antwerpen ook. Maar genoeg namedropping, onthou vooral Meltheads, niet dat je ze nog niet kende!
Hun debuutsingle Grafschrift was een verrassing. Kwalitatief werk uiteraard, van twee heren die zich verenigden onder de naam De Mannen Broeders. Ze ontdekten een gezamenlijke fascinatie voor de donkere kant van het leven, verdriet, rouw en een voorliefde voor ritueel en besloten samen een album op te nemen waarbij spiritualiteit hun leidraad is. We waren echter niet meteen wild van dat eerste nummer van deze nieuwe samenwerking tussen Colin H van Eeckhout (Amenra, CHVE) en Tonnie Dieleman (Broeder Dieleman). En toch is het een duo dat blijft triggeren. Wellicht door de onverwachtheid, de onvoorspelbaarheid en het feit dat ze in het verleden elk met hun eigen eerdere projecten hun sporen vet verdienden.
De Mannen Broeders mogen terug opgelucht ademhalen, want hun tweede track die we als teaser voor hun aankomende album te horen krijgen, vertedert ons… Hoe dat deze keer komt? We vinden nu wél de uniciteit van de beide heren terug in dit nummer Verteere Heel. De duistere muzikale leefwereld van van Eeckhout versmelt met Dielemans Zeeuwse folk-insteek.
“Terwijl we het album aan het schrijven waren, noemde Tonnie het woord ‘Asem’, afkomstig van het
Nederlandse woord ‘Adem’. Het leek mij iets moois om een liedje mee te beginnen, terwijl we allemaal onze reis in het leven beginnen – met één enkele eerste ademhaling. De sfeer van het 18e-eeuwse orgel vulde de kerk en we lieten de inspiratie de vrije loop. Asemen. Tot we helemaal verteren…”, laat CHVE weten.
Een duo dat zijn gewichtige transculturele composities in de weegschaal legt. Een pak meer open-minded dan de grijze wollen sokken-folk zonder over pottekes en pannekes te zingen zoals Laïs ooit deed. Dansende ambient waar authentiek instrumentarium in dialoog gaan met de zweverige knopjes van Bert.
Prinses Prieeltje en Kulderzipken in zittende meditatiehouding zuigen de suggestief krakende geluiden die door het kasteel weergalmen op. De gebroeders Grimm fungeren uitzonderlijk als yoga-instructeurs, hun bloedrode hoofd verklaart het karakter van de veel te strakke legging. Alsof de gespannen stof die zich rond hun schrale benen spant nog niet genoeg is, gaan de gedachten van de warrige uitvinders alle richtingen uit, wat het bloed nog harder doet stromen. Rusteloos bedienen ze Prieeltje en Kulderzipken van wat lijkt op een experimenterende yogasessie voor seuten.
Houdt de kinderen bezig moet het motto van het koninklijke koppel Jozef en Angina zijn. Het grijze kasteel staat in schril contrast met haar kleurrijke bewoners, en de nood aan sfeervolle muurbekleding staat in disharmonie met de steeds boeiende personages die elk met hun eigen verhalen en kwaliteiten bezoekend de houten loopbrug oversteken. Met ontiegelijk veel potten verf met kleuren uit alle windstreken plofte het ensemble Merope neer aan het sprookjeskasteel.
Koning Jozef ging na een kritisch ontvangst en een vaag plan aan de slag als delegee van dienst, en stuurde Bert Cools, Idre Jurgeleviciute, Laraaji en Shahzad Ismaily kriskras met een willekeurige kleur op pad. Het resulteerde in zo’n kakofonisch palet aan schakeringen dat zoon en moe duivel uit een zeldzaam gevoel aan medeleven alles terug omtoverde tot een universele en vitale kleurenmenging. De hemelse middeleeuwen werden zo als een viering van samenwerking en speelsheid opgesmukt met een moderne visie op de Baltische schilderkunst.
Henri Vervaeke ken je misschien wel van Home Bodies, het lo-fibandje dat hij vormt met Wout Vantieghem en dat getipt wordt door niemand minder dan Meskereem Mees. Henri doet het ook solo en wel als Goodbye Wonder. Zelf noemt hij zijn muziek dansbare indiesynthpop die doet denken Beach Fossils of Blondie.
De invloeden van Debbie Harry horen we er niet onmiddellijk in, wel de vrolijke jinglejangle-geluiden The Smiths, de Australische touch van The Feelies of de melancholie van Poppel om het wat dichter bij de deur te houden.
Grl gaat over het perfecte meisje waar je pardoes verliefd op wordt, met als gevolg dat je hele wereld op zijn kop staat. Een perfect onderwerp wat ons betreft, dat resulteert in een onweerstaanbaar melodietje dat een glimlach op je gelaat tovert, ook al vragen we ons af wie dat meisje wel mag wezen. Een dromerige zang die perfect bij de sfeer past. Ideaal voor de nazomer en als die er niet komt, uiterst geschikt om wat te mijmeren tijdens de melancholische herfstdagen.
Een nummer van iets meer dan twee minuten, maar is catchy genoeg om steeds maar de repeat toets in te drukken, of zo je wil even verslavend als het meisje waarover deze song gaat.
