Lous & The Yakuza, toen we die naam voor het eerst hoorden, doemde in ons hoofd spontaan een beeld op van één of andere oosterse maffiabende. Niet zo verwonderlijk met de term Yakuza uiteraard. Maar na dat eerste compleet foute beeld maakten we kennis met het échte gezicht achter de intrigerende bandnaam: Marie-Pierra Kakoma.
Een jonge Congolees-Rwandees-Belgische artieste met charisma om achterover van te vallen. Het moet bijzonder weinig zijn voorgevallen dat we zo onder de indruk waren van een verschijning op een podium als bij Lous & The Yakuza. Eén brok jeugdig enthousiasme die immens spontaan, bescheiden maar bovenal innemend het publiek eenvoudigweg omverblaast met haar présence én niet te vergeten: een stem waarvan je enkel onder de indruk kan zijn.
Het is intussen zes jaar geleden dat ze met Dilemme niets minder dan een wereldhit scoorde. Om een idee te geven: er zijn tientallen miljoenen views van de videoclip en cijfers van streamingdiensten gaan vanzelfsprekend in dezelfde orde. Laat ons maar meteen bekennen: zowat iedereen die haar al live aan het werk zag – in eender welke artistieke vorm dan ook, want ze is naast zangeres ook een veelgevraagd model én intussen ook actrice – gaat met een gevoel van minstens van lichte verliefdheid huiswaarts. Geen wonder dat ze al met enige groten der aarde het podium mocht delen. Alles wat deze jongedame aanraakt, lijkt in goud te veranderen. Nochtans is haar levenspad niet over rozen gegaan in haar nog jonge leven. Geboren in Lubumbashi is ze haar geboorteland op jonge leeftijd noodgedwongen moeten ontvluchten doordat haar moeder er na de Tweede Congolese oorlog in 1998 korte tijd in de gevangenis was beland.
Haar keuze om zich te willen wijden aan een muziekcarrière kon niet op enig begrip rekenen van haar ouders – beide artsen – die haar zelfs om die reden de deur wezen. Begin vorig jaar bracht ze in de openbaarheid dat ze gediagnosticeerd werd met MS. Het weerhoudt haar enerzijds niet om haar dromen na te jagen én om schijnbaar gezegend met een eeuwige glimlach rond te lopen.
Hoe dan ook bleef het op muzikaal vlak bijna drie lange jaren stil. Met de ep No big deal is daar nu verandering in gebracht. Een ep die in afwachting van een op til zijnde derde full-album weer enigszins de spotlights richt op de muziek na diverse uitstappen op andere creatieve terreinen. Daarnaast biedt een ep ook de ruimte om nummers te brengen die durven afwijken van hetgeen op de albums gebracht wordt. En die zijsprong is nu net hetgene wat je op deze No big deal te horen krijgt.
Voor het eerst horen we Lous & The Yakuza in het Engels zingen. Op opening Good to know wordt er nog afgewisseld tussen Frans en Engels. Op Casse-toi horen we louter de gebruikelijke taal van Molière terug maar Sad Boy’s Anthem is integraal in het Engels. Eerlijk is eerlijk, het is wennen. Lous & The Yakuza tapt uit het spreekwoordelijke andere vaatje en van die schok moeten we even bekomen. Het maakt dat ze ons bij een eerste luisterbeurt niet helemaal mee had. Dat moet eerder aan ons brein liggen dan aan de nummers, want eens je de klik hebt gemaakt, nestelen de songs zich per keer dat je ze beluistert meer onder je schedelpan. Wat overblijft zijn drie tracks die tonen dat Lous & The Yakuza ondanks de nog steeds jeugdige leeftijd een parcours heeft afgelegd waaruit een zekere tristesse voortkomt.
De nummers zijn eerder breekbaar te noemen en doen de vraag rijzen of een gebroken hart zich ooit helemaal weet te herstellen. Het antwoord daarop lijkt ons van een filosofische benadering die ver buiten onze capaciteiten reikt, maar we weten wél dat de drie songs op No Big Deal ongetwijfeld als een balsem voor een gehavende ziel kunnen dienen. Zelf omschrijft ze de songs als een persoonlijke noodzaak om het hoofd te kunnen bieden aan de chaos van liefde, verlies en verlangen. Een betere omschrijving is niet denkbaar.
Of het nodig is voor haar carrière om in het Engels te beginnen zingen, durven we enigszins betwijfelen, maar het opent wellicht nog enige deuren die tot nog toe gesloten bleven. Voor ons was het allerminst noodzakelijk, maar Lous & The Yakuza weet ons evenzeer te overtuigen in het Engels, laat daarover geen misverstand bestaan. De jonge goddelijke parel is terug van nooit weggeweest en daar zijn wij bijzonder verheugd om!
