De kans dat de welopgevoede muziekliefhebber al gehoord heeft van Terry Beks (KID.) en Kim Vreys (Bucho) is eerder beperkt. De twee definiëren zichzelf dan ook minder als muzikant dan als (indie) filmmaker. Recent brachten ze samen de very low budget arthousefilm Analogue Humans uit en bij die release hoort een expo en (en nu komen we waar we moeten zijn): een soundtrack.
De titel van de plaat/expo/film geeft het al een beetje weg want Analogue Humans gaat over de mens op het snijvlak tussen de tastbare analoge en de digitale wereld en de impact die digitalisatie op hen heeft.
Zowel voor de film als de bijbehorende soundtrack, kregen Beks en Vreys de hulp van heel wat bekende namen uit de Belgische indiescene. En geef toe als je Stef Kamil Carlens, Chantal Acda, Rudy Trouvé, Kris Dane, Nathan Daems, Naima Joris, Buni Lenski, TOUR, Donai Singleton, Joy Adegoke en cameraman Yves Teuwens kunt strikken voor je project, dan heb je al flink genetwerkt in je leven! Over netwerken gesproken, ook bij W.E.R.F. Records gingen ze overstag.
De film en de expo hebben we nog niet gezien, maar de plaat – die trouwens van de hand is van Beks – is hier ondertussen al een paar keer gepasseerd.
Zoals dat wel eens gaat met soundtracks, is ook Analogue Humans een mix van verschillende stijlen en stemmingen. De rode draad doorheen het album wordt gevormd door de elektronica waarvan we vermoeden dat ze van de hand is van KID.
Soms blijft die elektronica wat op de achtergrond zoals tijdens de ingetogen titeltrack waarin Chantal Acda en Stef Kamil Carlens de show mogen stelen. Rudy Trouvé heeft het in How I Stopped Stopping parlandogewijs over het moeizame pad naar een leven zonder verslavingen. Beetje jammer van het Vlaams-Engels, al zullen sommigen dit waarschijnlijk net heel charmant vinden. A+ is een typisch Nathan Daems nummer maar dan wel eentje waarin de samplemachine/synth regelmatig zijn zegje mag komen doen.
Tijdens Julany maakt Joy Adegoke ons wegwijs in de wereld van het analoge versus het digitale, deze keer in het Frans-Engels. Vooral wanneer ze “Cancer- Analogue” zegt, wordt je er nog even fijntjes op gewezen dat het analoge er vaak toch het meest toe doet. We horen veel Dijf Sanders invloeden en dat vinden we fijn! Heel spacey gaat het eraan toe tijdens Dragon Fruits Are Real waarin violist Buni Lenski zijn kunnen mag demonstreren. Zalig nummertje dit.
Er is ook plaats voor een streepje triphop (Higher) Heights dat wordt opgeluisterd met de stem van Donai Singleton. Op het dansbare Flat Roof doet KID. het alleen met zijn synths. Cover Me is het meest mysterieuze nummer op de plaat. En je moet het Terry Beks echt wel nageven want de breekbare stem van TOUR is ook nu weer perfect gecast bij de vibe van het nummer.
De steeds donker wordende sfeer culmineert in Comedy Divine (met Kris Dane) en afsluiter Manic Colors (nogmaals met TOUR) waarin het wel lijkt alsof KID. zowat alle hoop voor de mensheid heeft opgegeven.
Bandcamp – Facebook – Instagram
