Rudy Trouvé

Kiss My Jazz, I H8 Camera en Lionell Horrowitz & His Combo het zijn allemaal bands waar Heyme Langbroek in de jaren negentig en nillies een actieve bijdrage aan leverde. Na een muzikale pauze van een klein decennium is de multi-instrumentalist met Nederlandse roots weer helemaal terug van weggeweest.

De liefde voor Belgische muziek stopt niet aan de landsgrenzen, zo veel is duidelijk. Een uitstekend voorbeeld daarvan is het Jezus Factory Records van Andrew Bennett. Vanuit het Verenigd Koninkrijk probeert hij ondertussen al vijftien jaar vriend en vijand te overtuigen van de kwalitatieve bands die ons kleine Belgenland al heeft voortgebracht en nog zal voortbrengen. Naar aanleiding van deze vijftiende verjaardag besloten we even polshoogte te nemen bij de labelbaas himself voor een blik op het verleden, het heden en de toekomst.

Wij krijgen bij Luminous Dash op wekelijkse basis mooie en zelfs prachtige muziek ter ore. Wat Zwerm hier echter doet, is de spelregels herdefiniëren. Als we naar de nummers luisteren, zijn we ons bewust van de enorme complexiteit van zowel de instrumentaliteit als de zang en tegelijkertijd laat de band het allemaal zo simpel en logisch klinken. Zwerm heeft op zowel Badminton In Tehran als op Great Expectations gedemonstreerd dat ze meester zijn in hun organische complexiteit. De muziek zet aan tot nadenken maar tegelijkertijd slaagt Zwerm er telkens weer in om ons mee te laten glijden op de golven van de muziek en al onze gedachten te laten varen. En dat, beste muziekliefhebbers is nogmaals waarom wij zo van deze release en van Zwerm houden.

Niet zo héél erg lang moeten nadenken over deze letter. Wardism dus, het nom de…

We zijn blij dat we tijdens de week van de Belgische muziek nieuw lokaal talent en gevestigde waarden nog eens extra in de kijker mogen zetten. Er is in ieder geval keuze te over aan artiesten die het verdienen om overladen te worden met lofbetuigingen. Voor de letter R ging onze keuze naar Rudy Trouvé, een evidentie.

Badminton In Tehran, het laatste wapenfeit van Zwerm, dateert alweer van 2018 maar het is wel duidelijk dat het gitaarkwartet niet heeft stilgezeten. Met de nieuwe single Crow In The Dark en de bijbehorende videoclip geeft de band ons een eerste voorsmaakje van hun nieuwste plaat Great Expectations. En hoewel ze met de vorige plaat de lat behoorlijk hoog hebben gelegd, gebiedt de eerlijkheid ons om te zeggen dat we bij de eerste luisterbeurt Crow In The Dark gedurende het ganse nummer kippenvel hebben gehad.

Vorig jaar, tijdens de passage van Horse Head Bed in cafe De Wolwinkel, opende Rudy het concert met de woorden: “Wij zijn Horse Head Bed en wij spelen Jazz, sorry!” Als Rudy zich voor dit soort muziek wenst te excuseren dan kunnen we enkel maar hopen dat hij in de toekomst zich nog vaak zal moeten excuseren.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dit oer-Vlaamse staaltje volkswijsheid hebben we recentelijk een eerste keer van onze houten plaque aan de muur gehaald bij de recensie van The Covid Collabs van Butsenzeller, een geweldig staaltje muziek overigens. Ook voor de drijvende krachten achter Heaven Hotel Presents halen we met veel plezier de vintage plaque van moemoe zaliger nog eens even van onder het stof.

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de dinosaurussen ongeveer 66 miljoen jaar met één klap van de aarde geveegd werden. Na het live-aanschouwen en het beluisteren van de ep van Dino & The Chicks durven we deze bewering, ondanks ons totaal gebrek aan wetenschappelijke achtergrond, volmondig tegenspreken. De Dino’s lopen nog wel degelijk rond op planeet aarde al hebben de T-Rexen van 2020 er wel een pak langere armen, witte maskers, zwarte maatpakken en behoorlijk wat ritmisch gevoel aan over gehouden. Evolutietheorie noemt men dat zeker?

Het is vijf juli, een gewone zondagavond en plots toch niet meer zo gewoon. Uit…