Ze zijn met vijf, ze komen uit Antwerpen en ze heten Siemen Van Gucht, Sam D’hondt, Joachim Thys, Toon Verdonck en Jonas Paenen. Neen, het zijn niet meteen namen die je associeert met oosterse en mediterrane klanken maar dat doen Dijf Sanders of Nathan Daems ook niet natuurlijk. In 2022 verblijdde farfar ons met hun debuutplaat Calima waarvoor ze van het Belgian Worldwide Music Network zelfs de prijs voor het beste album kregen.
We zijn drie jaar later en na een aantal singles is er nu Orbit dat deels doorgaat op het elan van Calima. Deels, want farfar (‘grootvader’ in het Zweeds, maar geen idee of dat er iets mee te maken heeft) gaat op deze plaat toch wat breder dan op hun eersteling.
In de titeltrack is het de bouzouki die de meeste aandacht naar zich toe trekt wat de oosterse klank voor een deel verklaart. Drama, passie en een beetje bombast, zo kunnen we de opener het best omschrijven. Dat het niet altijd zo groots moet zijn, en gelukkig maar, horen we in Komorebi (prachtig Japans voor ‘het zonlicht dat door de bomen schijnt’). En wel ja, de titel dekt helemaal de lading. Ingetogen, jazzy maar vooral heel open en hoopvol klinkt dit nummer, met een prachtig stukje gitaar van Toon Verdonck a la Joaquín Rodrigo halverwege.
Een dronende, dreunende bastoon vormt de basis van Portal. Daarrond wordt een jazzy melodie gebouwd. Opnieuw is het de bouzouki die het klanktoneel richting het zuidoosten verplaatst. Zware synthakkoorden en stevig drum- en saxwerk breken het nummer op het einde helemaal open, of slaan het dicht zo je wil. Het is dansen geblazen in 1912 waarin vooral de korte passage van een elektronische piano onze aandacht trok. Er is van alles gebeurd in 1912, het was het jaar dat de Titanic zonk maar, en dat is misschien belangrijker, ook het jaar dat de Republiek China werd opgericht. Of het iets met de titel te maken heeft? Geen idee.
Brengt farfar in Nana een ode aan grootmoeder? Het klinkt in ieder geval wel zo. Melancholische akkoorden, een desolate sax ondersteund door timide gitaarklanken en piano-akkoorden. Ingetogen en breekbaar tot ook nu weer het nummer in het tweede deel wat meer open bloeit om met gevoel voor drama te eindigen.
De geest wordt uit de fles gelaten in Spiritu dat hier en daar met wat Disneyaanse feeënstof lijkt besprenkeld. Er mag nog eens een danske geplaceerd worden al moet je het tegendraadse ritme er wel bijnemen. Eindigen doet Orbit met Dopo (‘nadien’ of ‘later’ in het Italiaans), een kort nummertje waarin farfar zich van hun meest romantische kant laat horen en we ons even op Sicilië wanen. Een nummer ook waarvan we de indruk krijgen dat er meer in zat.
Heel wat variatie dus op Orbit al klinkt de door zuiderse en oosterse muziek beïnvloede klankwereld wel heel herkenbaar en typisch farfar. Je merkt dat de band op dit album op zoek ging naar verbreding zonder zichzelf daarbij te verloochenen, ze slaagt daar wonderwel in.
Facebook – Instagram – Website
