Hebben wij even een traan moeten wegpinken bij het ter ziele gaan van Raketkanon? Misschien wel – stoer als we zijn durven we het niet meteen toegeven. Zitten wij enigszins smachtend te verlangen naar het moment dat Kapitan Korsakov ontwaakt uit een lange winterslaap? Zeker wel! Maar heeft ons hart een vreugdesprongetje gemaakt toen vrij snel na het nieuws over Raketkanon het bericht de wereld werd ingestuurd dat Pieter-Paul Devos alweer een nieuwe band boven de doopvont had gehouden? Driewerf zeker, jawel!
Eén of andere kwaadwillige snoodaard zou misschien durven beweren dat de heer Devos de aandachtsboog heeft van een eekhoorn op speed omdat hij wisselt van band én muziekstijl zoals menig dakloze van slaapplek. De doorsnee burger weet echter beter! De man heeft eenvoudigweg een bijzonder uitgebreide smaak en weet één en ander ook voor zichzelf uitdagend te houden door louter af te gaan op zijn instinct. Zeker met Raketkanon werden grote podia plat gespeeld en stonden ze hoog op affiches van festivals. Dat vaarwel zeggen en terug van scratch beginnen, er zijn er vast voor minder verweten gek te zijn.
Raketkanon veroverde het land – en menig ander – met een eigenzinnige kijk op noiserock. Kapitan Korsakov neigt eveneens naar stevige noiserock met vaak catchy melodieën, maar met een totaal ander geluid dan Raketkanon. Het was dan aanvankelijk de vraag of het nieuwe geesteskind No Prisoners in dezelfde richting moest gezocht worden qua stijl. Het antwoord is even kort als eenvoudig: nee! No Prisoners draait om compromisloze punkrock. Rechttoe-rechtaan, opzwepend, pure fun uitademend en met de nodige scheut humor – iets waar Devos zich wel vaker schuldig aan maakt, gelukkig.
Begonnen als kwartet evolueerde de band intussen tot een trio met Pieter-Paul Devos op gitaar en zang, Leander Van Het Groenewoud op bas en zang en Pieter De Wilde op de drums. Een gitaar minder betekent evenwel niet dat het plots minder snedig zou zijn. We durven eerder stellen dat de muziek nog puurder, nog naakter, nog meer recht voor de raap is nu. Ontdaan van alle ballast is de muziek van No Prisoners van het hoogste punk-gehalte sinds The Kids wat ons betreft. En toch ook weer niet, want zouden de heren zich ooit beperken tot één genre?! No way. Je band noemt niet voor niets No Prisoners dus je laten kooien binnen één stijl zou de natuur geweld aandoen. En dat maakt deze plaat van No Prisoners zo bijzonder fijn, gevarieerd en recht voor de raap als maar kan.
Opener I’d ontploft vanaf de eerste noot recht in je gezicht. “Up-tempo op steroïden” of zoiets. Een betere omschrijving kunnen we niet zo meteen bedenken. Het is een dijk van een nummer dat live ook steeds weer het vuur méér dan aan de lont steekt. Wellicht een beetje té snedig voor menig radiozender om het tot zomerhit te schoppen, maar dat zal de band ongetwijfeld worst wezen. Na de knaller van de opening wordt een stuk gas teruggenomen met Get Out Of The Way. Enige surf-invloed valt hier onmogelijk te ontkennen. Om even de geniale gekkigheid van Devos aan te tonen is er het nummer Them. Gezeten in de trein zag hij de graffiti ACAB passeren en bedacht hij dat dit weleens een leuk akkoordenschema kon zijn. Luister vooral zelf om tot de vaststelling te komen dat het effectief bijzonder leuk is.
Een cover van Warren Zevon? Kunnen ze! En hoe. Carmelita past dan ook helemaal op dit album. Judgmentally Ill bevat een niet weg te moffelen lachje van Devos dat zoals hij zelf stelt compenseert voor de voorafgaande lyrics. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Wat we niet gaan doen! Zelf luisteren verdorie! Maar toch nog even dit: afsluiter Nothing Like The Flyer is er eentje zoals enkel dit trio weet te bedenken. Melodisch, drijvend op een intense baslijn, op één of andere manier enigszins ingehouden aandoend. Om iedereen op het verkeerde been te zetten, luistert het album naar de schitterende titel 13 songs for good luck terwijl er maar tien tracks op terug te vinden zijn. Het vat perfect samen hoe No Prisoners werkt: prettig gestoord! Wie bij het horen van deze schijf niet de spontane drang voelt om als een bezetene de straat op te lopen – of minstens om de dansbenen boven te halen – heeft er niks van begrepen. Mogen we even de suggestie toevoegen om No Prisoners live te gaan bewonderen voor wie dat nog niet gedaan had? Een meer swingend feestje valt in de wijde omgeving niet te vinden.
R.I.P. Raketkanon, leve No Prisoners!
