De Sound Track-machine draait momenteel weer op volle toeren. Bands en artiesten allerlei dienen zich aan om het beste van zichzelf te geven in de hoop zich binnen afzienbare tijd tot één van de Sound Track-laureaten te kunnen rekenen. Ook de passage in Turnhout ging voor ons allerminst onopgemerkt voorbij. Hieronder een weergave van al dat auditieve moois dat we mochten ontdekken.
De avond opent met Nebbia, het alter ego van Lucas Nevelsteen. De singer-songwriter, gewapend met enkel een elektrische gitaar, zet zich schrap en vertrekt vervolgens uit de startblokken. Het duurt niet al te lang voor namen als Tamino en Jeff Buckley door ons hoofd schieten als vergelijkingspunt, en dat bedoelen we absoluut in positieve zin. Nevelsteen speelt het ene dromerige nummer na het andere op zijn gitaar en doet dat in combinatie met een stem die even vol en warm is als de betere soulstem en tegelijkertijd ook even breekbaar is als de vocalen van wijlen Mark Linkous en Daniel Johnston. De combinatie lijkt een beetje een tang op een varken te zijn maar wie erbij was, zal kunnen bevestigen dat alle puzzelstukjes wonderwel in elkaar klikten. Hoewel de songs die we gehoord hebben absoluut kwalitatief werk zijn, stellen we ons toch stiekem de vraag of Nebbia onze aandacht gedurende een volledige set zou kunnen behouden. ‘Only one way to find out!’
Na een korte pauze benemen drie jonge honden uit hartje Zuiderkempen het podium. Naar eigen zeggen zouden ze de lekkerste monden van Herentals hebben, of dat waar is of niet laten we graag in het midden. Dat The Yummy Mouths een stevig potje kunnen rocken, is daarentegen iets dat we volmondig bevestigen. The Yummy Mouths weten met vier nummers van hun eerste ep UGH! absoluut te overtuigen op het podium van Sound Track. Een dijk van een band waar liefhebbers van Parquet Courts ook zeker hun gading in zullen vinden. Los van de, ietwat zichtbare, zenuwachtigheid voor ons alvast één van de hoogtepunten van de avond!
Drum, gitaar, bas, toetsen, een zangeres en twee backing vocals vormen samen de band Wåvery. De band start met een vertraging van twintig minuten aan hun set maar dat kon voor ons hoegenaamd de pret niet drukken. Doorheen de nummers zijn het namen als The XX, Hydrogen Sea en Bon Iver die in ons hoofd springen. De glimlach op ons aangezicht is dan ook overduidelijk. Een dromerige sfeer regeert in het merendeel van de nummers en er wordt sterk ingezet op prachtige samenzang. Wåvery heeft wat ons betreft alles om op grotere podia terecht te komen maar momenteel zijn ze daar helaas nog niet. De geraamtes van wat schitterende nummers kunnen worden, zijn zichtbaar maar missen nog wat vlees aan de botten. De voorgaande opmerking werd overigens ook gebruikt bij dEUS tijdens hun deelname aan de Rock Rally en we weten allemaal hoe dat afgelopen is… Wåvery probeerde tijdens hun set ook een gooi te doen naar publieksparticipatie maar sloeg wat dat betreft de bal toch wat mis. Er is absoluut niets mis met je voltallige band te willen voorstellen en het publiek aan te sporen om mee te zingen met nummers. Voor ons voelde het echter op dat moment allemaal toch een beetje te gekopieerd aan wat niet resulteerde in het verhoopte extra enthousiasme maar vooral in een lichte ongemakkelijkheid van onzentwege.
Jennisan is de volgende band op het programma. Wanneer de band het podium opgaat, is het woord ‘boyband’ zowat het eerste wat in ons opkomt. Van zodra ze hun eerste noot spelen, is de vergelijking met een boyband enkel nog maar te reduceren tot een complete inschattingsfout van onze kant. Gelukkig! Jennisan produceert een geluid dat ons wat aan een combinatie van Jungle, Thundercat en Bazart doet denken. Funky en dansbaar zijn de kernwoorden voor de set alhoewel er ook plaats is voor een ballade met enkel piano en zang. Los van de schitterende muziek weet ook het geluid van de zang ons zonder meer te bekoren. Vocalen met de diepte en warmte van Louis Neefs schallen gedurende vijf nummers met volle overtuiging uit de speakers en slaan ons nummer na nummer met verstomming. Jennisan kwam, zag en overwon!
Toetsen, vrouwelijke vocalen en drums vormen samen Lunace. De band experimenteert met dromerige idylle op een bed van elektronica en drum. Dat frontvrouw Katrien Braets strottenhoofd en bijbehorende stembanden gesmeerd heeft, blijkt al vanaf minuut 1. De frontvrouw zoekt met haar vocalen dermate buitenaardse hoogtes op dat een machtsstrijd tussen Jeff Bezos en Richard Branson als eerste buitenlandse manager van Lunace onverbiddelijk in de maak moet zijn. Het zijn vooral de nummers met een iets stevigere beat en meer contrasten die ons kunnen bekoren. Hoewel we niets kunnen aanmerken op de ballade-achtige onderdelen en nummers merken we echter dat daar onze aandacht vaker verslapt en dat het voor ons soms misschien allemaal wat te repetitief wordt. We zijn na de set van Lunace minder van onze sokken geblazen dan bij Jenissan en The Yummy Mouths maar los daarvan zijn we ervan overtuigd dat er een groot publiek is voor de dromerige, elektronische muziek die Lunace produceert.
Tenslotte ook nog een eervolle vermelding voor rapper François die helaas verstek moest geven voor het optreden.
Hieronder vind je enkele relevante links om je verder in de bovenstaande artiesten te verdiepen.
THE YUMMY MOUTHS: FACEBOOK
JENNISAN: FACEBOOK
