Fotografie Hannelore Dieleman
We waren nog maar net binnen of we werden al aangesproken door een stevige grote man – in kostuum met hoedje en op sloffen – die zijn punky DIY fanzines aan de man bracht. 10€ moest dat geplooid A5 boekje met nietjes kosten, en dat leverde teksten, setlists en tekeningen op. Wie in fanzine On Strap #2 wil verschijnen, krijgt er zelfs een good old correspondentieadres in Normandië bovenop. Tegenwoordig loopt de Franse resident Pete Doherty rond in De Casino alsof het zijn living is, de honden mee achter de coulissen en af en toe samen met zijn dochter het podium op om de fanzines tussen de voorprogramma’s aan te prijzen.
Want Pete bracht ook wat vrienden mee naar zijn huis voor één dag: Vona Vella, dat is een jonge vijfkoppige band die in 2023 een album uitbracht bij het label van The Libertines. We kregen van hun melodieuze ingetogen pareltjes, hun nieuwe worp komt uit in het najaar. Goeie songs en goeie zang hadden ze in hun mars en een gitarist die virtuoos en net als de hele band erg naturel klonk.
En daar was Pete Doherty terug die, terwijl rond hem het podium klaargezet werd voor het tweede voorprogramma, de akoestische gitaar om deed om enkele nummers te brengen. Hij was wat nerveus zo vertelde hij, omdat hij met de band nog niet echt veel had kunnen repeteren voor deze tour. Daarom bracht hij solo al een voorproefje, dat kon alvast niet misgaan. Suicide in the Trenches, naar een Brits gedicht uit onze Grote Oorlog, kon niet actueler zijn. She Is Far en The Libertines’ Night of the Hunter volgden. Wie op tijd kwam, werd verrast op lekkers in Sint-Niklaas!
Zonder verder dralen kondigde Pete ook Junior Brother aan, al had die nog even de tijd nodig om zijn set klaar te zetten. Iets helemaal anders bracht deze spreekwoordelijke jongere broer, ook al van het Strap Originals-label, waar in september een nieuw album op verschijnt. Een one-man-band met akoestische gitaar in alternatieve stemmingen, zittend, met een voetdrum en bijzondere zang die nu eens folk klonk en dan weer neurotisch klaaglijk. Bijzonder, maar Junior Brother bracht het overtuigend, ondanks het feit dat de vlucht vanuit Dublin nog in zijn lijf zat.
Al een avondvullend programma achter de kiezen en dan was het tijd voor Pete Doherty met band, tegen een integrale Columbo-film als backdrop. De detective dus, vraag ons niet waarom!
Na Killamangiro van babyshambles als opener, kwam de band meteen op kruissnelheid met I Don’t Love Anyone (But You’re Not Just Anyone) versierd met pedal steel, en met Doherty zingend op de vloer en dan het nieuwe folky nummer Ed Belly. Naast Doherty stond gitarist Jack Jones (Trampolene, The Puta Madres) te glunderen onder een pet (waar hebben we dat nog gezien?), overduidelijk dolblij dat hij met zijn idool weer op het podium stond.
Doherty, omringd door twee gitaristen met naast Jones ook Mike Moore (Liam Gallagher) en een bassist/pedal steel speler, kon zich volledig focussen op zijn songs, zang en entertainment. In I Am The Rain klonk het ‘I can’t be contained’ als ging het over hemzelf. Hell To Pay At The Gates Of Heaven werd met extra veel pit gespeeld. Albion, over het eiland achter de hoek, Engeland, werd passioneel gebracht door Doherty, weer de vloer opzoekend.
In Baron’s Claw, een cabareteske song van de laatste Libertines-plaat, kwam een trompettist de solo invullen. Doherty’s vrouw, muzikant, filmaker en guardian angel, Katia de Vidas, kwam occasioneel ook meespelen op keyboard. We kregen een verhaal over Antoine uit de sigarettenwinkel van Sint-Niklaas als inleiding op Calvados, nog een nieuw nummer. De Normandische geneugten ontsnappen niet aan de Franse bourgondiër die Doherty tegenwoordig is.
Mike Joyce (ja, The Smiths) werd bij de bandvoorstelling luid onthaald door het enthousiaste publiek en onder zijn strakke regie op drums, ging de animositeit op en voor het podium in stijgende lijn. Doherty monsterde aangenomen drankjes uit het publiek als de inspecteur Columbo achter hem op het scherm. The Last Of The English Roses werd luid meegebruld door de fansen Doherty draaide er een flard van The Smiths tussen ‘I am the son and the heir’. Een hoogtepunt en stilaan ging de ketel overkoken.
Doherty kwam het podium af, onder meer om met zijn arm rond de nek van onze man, For Lovers te brengen. Die hadden we niet zien aankomen! Tijdens slotnummer Time For Heroes, ging het dak er helemaal af en moedigde Pete de fans aan op het podium mee te komen dansen, zingen, feesten. In een bosje fans, met bezorgd kijkende roadies ging het feestje zijn gang. Muzikaal misschien wat slordiger, maar het entertainmentlevel was er des te hoger door.
Alles terug netjes gezet, brak het feest opnieuw los tijdens de bisronde met een stevige moshpit en opnieuw fans op het podium. Niks dan lachende gezichten dus met Fuck Forever en – surprise – Panic van The Smiths met de originele drummer achter de ketels. ‘Hang the DJ!’
Pete Doherty maakte er een bonte avond van: een boekjesverkopende frontman, hond en kind op het podium, jonge artiesten een zetje gevend in het voorprogramma, een surprise solosetje en een geweldig leuke avond met zijn eigen band voor de fans. We zouden bijna vergeten wat een geweldige song- en tekstschrijver hij ook is, nonchalant als een inspector Columbo met microfoon, soms ernstig als de Ray Davies van zijn generatie, soms energiek als Joe Strummer.
Onlangs nog strak en scherp met The Libertines in de AB, nu joviaal entertainend solo, Pete Doherty zit in een goede flow. Het nieuwe album Felt Better Alive verschijnt op 16 mei. De tour passeert nog in Het Depot in Leuven op 27 april en in Cactus Brugge op 13 mei. Niet te missen!
Vona Vella | Instagram
Junior Brother | Instagram
Pete Doherty | Instagram
