De Rotonde van de Botanique is altijd een garantie op muzikaal succes. En de programmator deed er een schepje bovenop door rijzende ster Sophie Morgan Howarth uit Liverpool uit te nodigen als headliner met haar nog steeds vrij kersverse rockband Luvcat. Ze is nochtans al 9 jaar bezig en werd tijdens een zangstonde tijdens een huwelijksmis opgepikt door ene Simon Jones (The Verve). Haar derde en laatste ep onder haar eigen naam viel samen met de komst van covid. In 2023 richtte ze Luvcat op.
Muzikaal is Luvcat een heel ander verhaal dan Sophie solo. Ze verzamelde vier muzikanten rond zich en een stijlvolle podiumact met fraaie kostuums. Het geluid is behoorlijk complex, alternatief en donker maar toch ergens vrolijk met een barokke toets. Denk bij Sophie aan een diva met rode lippenstift en sexy zwarte kant.
We zagen eind oktober Luvcat al indruk maken als voorprogramma van The Last Dinner Party. Over voorprogramma’s gesproken, hier was de opener van dienst Big Society. Ook dit trio uit Manchester kan al pochen met 3 ep’s. Leadzanger en drummer William Jaquet vormde de band in 2017 met gitarist Thomas Fripp en bassist Harry Gumery. Het gebeurt al niet te vaak meer dat we een band het ogenschijnlijke eenvoudige stigma “indierock” mogen opkleven, maar hier leek dat zomaar te kunnen. We begonnen met de aanstekelijke poprock van Marine Club Party die niet zo dwingend klonk als ze wellicht voor ogen hadden. Vrijblijvend was Billy zeker niet en het deed denken aan Nik Kershaw’s Wouldn’t It Be Good. De hoge zanglijnen klonken standvastig en best hitparadewaardig. Foolish was erg catchy en werd best wel toegejuicht.
Runner In The Death Of Night klonk ook veel vrolijker dan het titel liet vermoeden. Zelf vonden ze American People ook ‘a lot of fun’. Eigenlijk dachten we al een kwartier aan de stem en de ‘larger than life’ vibe van Reckless van Bryan Adams. We worden oud. Maar hey, anders hadden we de cover van Plastic Bertrand niet herkend. Een losse 38 seconden later waren ze de set al aan het afronden en Jaquet hield de moed er in ondanks een totaal gebrek aan respons. Als we de titels van de laatste nummers combineren kwamen we uit op “Feel 17”, maar zo fris deden ze ons niet voelen. Hun nummers bekten desondanks lekker weg en we gingen bijna aan het heupwiegen. “Big is the Society “nog niet maar we zouden er niet van schrikken ze in 2026 op een groot festival tegen te komen.
De uitverkochte Rotonde maakte zich dan op voor de komst van Luvcat. Kan een intro muziekje nog toepasselijker door de boxen schallen dan The Lovecats van The Cure? En erna psychedelica van The Velvet Underground en Where The Wild Roses Grow van Nick Cave en Kylie Minogue waarmee we eigenlijk de invloeden en het geluidsspectrum van Sophie perfect gekaderd hebben. Hoe cruciaal Sophie in het geluid van de band is bleek meteen toen we de gezichten van de ‘luvcatters’ ontmaskerden als ‘big societeers’. Luvcat klonk inderdaad totaal anders. “Come and kiss my Lipstick”. Sophie was de begeerlijke diva waarvan de fans droomden. Ze was onder de indruk van de prachtige zaal. Nog bijna 100 ticketzoekenden zaten nu gewoon thuis, terwijl Sophie met gitaar in een Alien veranderde en een bloedmooi nummer speelde dat een hoog Fleetwood Mac-gehalte had.
Net als in het Koninklijk Circus gooide ze hoge ogen met haar knappe stem en looks. Sophie droeg een framboosrode cocktailjurk en een zwarte bles in de blonde lokken die perfect paste bij de sexy laarsjes. Deze alien maakte indruk en haar rode kleedje deed de Matador ontwaken. Het nummer waarmee het voor Luvcat allemaal begon klinkt zowel americana, folk als indie. Sophie presenteerde zich een concert lang als een volbloed entertainer met veel aandacht voor de fans. Alchemy was een liefdesverhaal uit Parijs en een redelijk verbluffende sfeervolle indie-ballad.
“Let’s make a movie” uit Love And Money droeg ze op aan de verliefde paartjes in de zaal want het ging over een koppel dat de seksuele escapades wilde vereeuwigen. Voor het herfstige Spider kroop Sophie achter de piano, maar het werd pas griezelig als de gitarist achter de piano de sinistere melodie van Twin Peaks inzette als intro voor Ballad, Sophie’s Gwen Stefanie-momentje. Dichter bij Laura Palmer komt een zangeres heus niet meer op een podium. Het regende nu hoogtepunten, en dat bleek buiten jammer genoeg zelfs letterlijk zo te zijn. De manier waarop ze dan Radiohead’s Let Down naar een uitgeklede maar zeer intieme hand zette was eigenlijk erg indrukwekkend. Radiohead coveren én niet plat op je bek gaan is niet minder dan een geweldige prestatie.
“
How could we miss someone as dumb as this?” Bad Books kruiste met de woorden ‘back to business’ black midi met The Birthday Party en finaal zong Sophie het geweldige ‘parara’ refrein van The Lovecats. Weinig jonge fans hadden dit moment door, maar zij zag het in onze ogen: ‘We bite and scratch and scream all night. Let’s go and throw all the songs we know’. Even een momentje pauze om een paar boeken te signeren nadat één fan de voorzet gaf met de vraag “Would you mind signing my book?”. ‘You got me Blushing baby’ volgde toevallig maar toepasselijk. Diep in de finale bleven de warme en gedurfde wendingen in de nummers evenveel imponeren als het charisma waarmee Sophie de zaal inpakte.
De theatrale ‘murder ballad’ He’s My Man bezong de vrouw die haar man vergiftigde en bleek natuurlijk een absolute ‘fan favoriet’. Zonder meer terecht, want het bleek echt wel de perfecte barokke indierocker die op haar lijf geschreven is. Dinner @ Brasserie Zédel was de absolute apotheose van een toch wel erg overtuigende passage van Sophie Morgan. Luvcat is de perfecte symbiose tussen de erfenis van The Cure en Nick Cave. “She already misses us, hissed the Lovecats”. Deze zomer zal ze Pukkelpop veroveren en de stap naar het sterrendom ongenadig inzetten.
INSTAGRAM: Luvcat / Big Society
