Vreemd, we horen een vrouw zingen in een aantal nummers van Mien, maar er speelt geen vrouw mee. Wie weet is het onze verbeelding wel. Het zorgt er wel voor dat we meteen gefascineerd zijn door deze plaat, de opvolger van het debuut van het kwartet uit 2018 alweer.
Mien is eigenlijk ietwat van een band vol bekenden als het gaat om kraut en psychedelische muziek van de laatste jaren. De zaadjes voor Mien werden al gelegd in 2004, toen Rishi Dhir (Elephant Stone) een ontmoeting had op SXSW met Alex Maas (The Black Angels). Ze werden vrienden en er werd zo nu en dan met elkaar samengewerkt.
Niet veel later ontmoette Dhir John Mark Lapham (The Earlies), die een grote bijdrage aan het geluid van Mien zou komen te leveren, zeker wat elektronica betreft. Na wat zoeken en rondkijken lijfden de drie, die inmiddels de band hadden opgericht, Robb Kidd in als drummer, die ze al kenden met zijn werk met Maas en met Golden Dawn Arkestra.
De band was geboren, volledig en kon op pad om de wereld te veroveren. Door de bezigheden van de leden duurde het uiteraard telkens wel een paar jaar alvorens er voldoende nummers waren voor een nieuwe plaat, ook gezien elk lid zijn bijdrage wilde leveren bij het maken van de liedjes en er telkens vanuit een bepaald ideetje werd gestart waarna meticuleus verder werd gewerkt tot de puzzelstukjes op hun plaats vielen.
Dat deze werkwijze loont is duidelijk te horen op deze tweede langspeler. Dromerige psych, kraut en shoegaze worden met elkaar vermengd tot een verslavende set nummers die we ondertussen zowat uit het hoofd kennen omdat we ze maar blijven draaien. Mien zou wel eens een hele grote band kunnen worden die festivals kan aandoen waar ze iedereen meenemen naar hun feeërieke universum.
