Ochtendstond heeft goud in de mond. Zeker wanneer Studio Brussel de volle 42 uur Trix overneemt voor wat een diverse verjaardagsprogrammatie beloofde te worden. Ooit gestart op de tonen van Pas De Deux, op een dag dat menig mens aprilvissen met gefronste ogen onthaalden. Mocht de opstart een mop zijn geweest, dan was de clou dat ze tegen alle verwachtingen in het Vlaamse muzieklandschap na al die jaren mee vorm hebben gegeven. Dit doen ze heden ten dage overigens met nog evenveel flair! De kuisploegen waren nog maar net klaar met het zweet van het openingsfeest op te kuisen, en het was tijd voor ‘Het Vroegste Concert’ met Eefje De Visser.
Ditmaal uitzonderlijk met een gestripte unplugged show. Wat vooral wil zeggen, ontdaan van drums en choreografie, en met een zittend publiek. Een beetje als een taart zonder kers horen we jullie denken? Voor Eefje was het een sprong in het onbekende, aangezien het haar eerste volledige show in deze context was. We kunnen moeilijk geheimen achterhouden. Het was een kersentaart!
Om zeker te zijn dat dat elke tickethouder aanwezig was kwam Fien Germijns de aanwezigheidslijst afvinken. “De Visser Eefje? Eefje De Wisser? Spijtig dat ze er niet is, ze gaat iets missen!” De ochtendroutine had prut in de ogen van de technici gestrooid, en hadden de micro’s verwisseld wat zorgde voor een valse start van wat een prachtige intieme show zou worden.
“Jullie mogen even over het weekend praten terwijl we dit rechtzetten”. “Maar Eefje, dit is ons weekend waar we al zo lang naar uitkeken.” En die gedachte is niet gelogen. Niet voor niets is dit onnatuurlijk vroeg geplande optreden uitverkocht. De eerste noten van Zwarte Zon waren meteen een schot in de roos. Een subtiel gebruik van keyboard en piano en de weergaloze samenzang zorgden instant voor een kippenvelmoment. Spijtig dat ze die intensiteit niet konden doortrekken met het daaropvolgende vierluik uit haar laatste plaat Heimwee van vorig jaar. Het was vier keer “van hetzelfde laken een broek”. Het klonk allemaal heel mooi gearrangeerd, maar het ontbrak echter aan wat variatie. Wel hoorden we Eefje haar moederhart breken op de tonen van Hoor Ik Je Hart Kloppen.
Pas nadat de band werd voorgesteld schoot het optreden in een volgende ‘vitesse’ en kregen we de afwisseling waar de set om vroeg. Enkel Bitterzoet, Parade en Stilstand kregen een plaatsje op de setlist tussen alle intieme pracht uit haar vorige langspeler. De uitverkochte zaal kon het allemaal pruimen en liet haar dat ook na afloop goedkeurend, met een staande ovatie weten. Eefje De Visser verteerde luchtig en vakkundig op een onverzadigde maag, en smaakte als een ovenverse boterkoek.
Als ouderdomsdeken van Studio Brussel mocht Stijn Van De Voorde niet ontbreken op deze feestelijke dag. Zelf claimt hij nog zeer jeugdig te zijn, en we geloven stellig dat de man jong van geest is, al is het maar door zijn onnavolgbare droge, ironische humor. Zelf speelt Stijn geen instrument, maar we kennen hem als de muziekkenner die dat met de nodige relevantie kan etaleren. We stonden geduldig te wachten en staarden naar een huiselijke videoprojectie waarin een zwarte kat de plak zwaaide. “Welkom bij de 41 uur ofzo”, versprak de gastheer van de podcast zich.
Gekleed in paarsblauwe MTV-kleuren bracht hij een overzichtelijke en komisch overzicht over de geschiedenis van de videoclip. Aan de hand van uitzonderlijke en grappige voorbeelden, fun facts en een kritische kijk, schotelde Stijn ons de pro’s en cons voor die een videoclip kraken of maken, en met al die info onder zijn arm probeerde hij te eindigen met de perfecte clip. Of dat gelukt is gaan we niet aan jullie neus hangen.
Stijn Van De Voorde trekt met Video Killed The Video Star nog een heel jaar door ons land, vergezeld van enkele pluche dolfijnen. Met een glimlach op onze snoet gingen we na afloop in de Trix-tuin wat nagenieten van de volle zon. Buiten bleef de warmte hangen en we vervolgden ons pad terug naar binnen voor twee bands die op de top van hun kunnen zijn.
STONE uit Liverpool mocht als openingsact voor The Haunted Youth dienen. Op de hiphoptonen van Here Comes The Money (Jim Johnston) betraden ze het podium als een zootje ongeregeld dat precies rechtstreeks vanop het strand naar Trix was gevlogen. “You probably hate me / But what can I say? I’m a hateable guy / Who loves to play the game / I wanna be noticed I don’t care if it hurts / I’m the devil incarnate / I just want to be transferred”
Profetische eerste woorden van Fin Power, die met een overweldigende Iggy Pop-attitude Waste op ons afvuurde. Hij dook dolenthousiast het publiek in en installeerde een moshpit. Hij genoot zichtbaar van het spelletje frontman spelen. De standaard was gezet voor een orkaan van een show die steeds aan kracht zou toenemen. De “oe-oehs” van het dreigende I Got A Feeling deden onze heupen kronkelen als een slang, en overdonderd dat we waren, speelden ze vroeg in de set hun eerste hit If You Wanna.
De songs werden ragfijn aan mekaar gebreid terwijl we begeesterd aan de grond genageld, genoten van het spelplezier van elk lid van deze stomende band. My Thoughts Go werd als een luide rustpauze opgedragen aan de jarige radiozender. In navolging van Stijn Van De Voorde had Fin ook een fun fact over de merchandise man “he’s learning Chinese”, we geven het maar mee. Verder bleef STONE verbazen met door merg en been scheurende gitaren.
De hele zaal was ondertussen ten prooi gevallen voor deze bende hongerige wolven, en dan moest het slotstuk nog aanbreken. Save Me ging zo hard tekeer dat een reddingsboei geen overbodige luxe had geweest. En Money werd als een Oasis-anthem meegezongen door de vele aanwezige fans van het eerste uur.
STONE is waarschijnlijk niet de meest relevante of hippe postpunkband, ze zijn een alles gevende machine waarbij de fun primeert! De STONE-koorts liet een hele zaal terecht beneveld achter. Wat een heerlijke mistigheid in ons hoofd om de zweverige wereld van The Haunted Youth in te duiken.
Na een heel lange filmische intro, die van een minder theatrale Danny Elfman kon komen, wandelde Joachim Sibens en collega’s het podium op. Een goddelijk loepzuivere Broken mocht de spits afbijten. Het benaderde de perfectie van op plaat. Ook Into You klonk smakelijk schimmig en liet een deel van het refrein “It was just for good sex / So tired of my ex” kosteloos meezingen. Joachim had voor de gelegenheid twee nieuwe nummers meegebracht (Castlevania en Falling To Pieces) die voorzichtig loeren in een andere richting. Een bloeduitstorting van woede en frustratie hoorden we daarin worstelen met een postrock gevoel. Een beetje als de duivel die zich komt moeien met de verheven The Haunted Youth-sound.
“I love you'” weerklonk tussen twee nummer door, wat een spontane “I love you too” ontlokte van de minzame Joachim. Ook Teen Rebel bewees zijn bestaansrecht door op te bouwen naar een episch plafond. Gone daarentegen ging alle richtingen uit alsof het door de duivel gedirigeerd werd. Enkele malen dreigde de song te ontsporen, maar dat liet de band niet toe. Ze bleven doordenderen op het juiste spoor.
Toch leek het publiek wat in de war. Als een profeet knielde de frontman vervolgens neer voor zijn volgers en begeesterde zijn gitaar tijdens een instrumentaal nummer dat na een lange intro alle registers opentrok. The Haunted Youth haalde nog eens alles uit de kast met Coming Home, en deed dat met evenveel bravoure als waarmee ze de show begonnen. Overtuigende show. Gelukkige verjaardag Studio Brussel, op naar de 43!
THE HAUNTED YOUTH: Instagram – Facebook – Website
