België is in het buitenland vaak gekend als toonaangevend binnen de wereld van de elektronische muziek. Een grootheid als Moby verwijst vaak naar helden als pakweg Front 242. Namen als Praga Khan of Technotronic veroverden de wereld met monsterhits. Waar België ook altijd in heeft uitgeblonken is muziek “met een hoek af”.
Voor wie zich nu begint af te vragen of dit een aflevering van Belpop is – keigoed programma, maar dit geheel terzijde – springen we meteen naar Lézard. Jong postpunk-disco-geweld die we door hen zo te labelen meteen tekort doen. We weten dat het soms een dunne lijn is tussen genialiteit en ronduit knettergek – om niet te zeggen, rijp voor een verblijf in een gespecialiseerde inrichting – maar geloof ons vrij als we vertellen dat Lézard echt wel thuishoort in het rijtje van de genialiteit.
De reden waarom we deze uitspraak durven doen? Eenvoudigweg omdat elk nummer dat dit prettig gestoorde gezelschap op de mensheid loslaat een verrassing vormt. Als het dan ook nog eens bijzonder aanstekelijk klinkt, vinden wij dat getuigen van “pure genius”.
Toen het kwintet nog als viertal door het leven ging en gitarist Neil Claes de zang voor zijn rekening nam, werden al eens vergelijkingen de wereld ingestuurd met Telex, maar ook met Talking Heads, volgens ons wellicht mede omwille van het stemtimbre van Neil. De komst van zangeres Myrthe Asta voegt onmiskenbaar een extra troef toe doordat er nu vocaal veel meer variatie mogelijk is.
De nieuwe single Pop Pop Pop Pop Pop Pop Pop Stop is daar een schoolvoorbeeld van. Myrthe neemt hier de lead vocals volledig voor haar rekening en dat alleen al maakt dat deze song zich compleet onderscheidt van de eerdere singles.Kijk, we zouden hier gemakkelijk nog een aantal gratuite vergelijkingen op de mensheid kunnen loslaten. Bijvoorbeeld door te stellen dat het frivole begin ons terugvoert naar Urbanus met zijn Hittentit. Nog verderop in het nummer – eens er een snedige, snerpende, hypnotiserende quasi maniakale gitaar zijn opwachting maakt – dat Vive La Fête om de hoek loert. Maar die verwijzingen doen onrecht aan zowel Lézard als aan degenen die we opnoemen. Wat overblijft is een song die start als een vrolijk elektronisch popmuziekje waarbij de melodie zich als een regelrechte oorwurm in je hoofd nestelt.
Gaandeweg worden er steeds meer elementen toegevoegd en wijzigt de sfeer van pure frivoliteit naar welhaast manisch. Tegen die tijd ben je echter zo verslingerd geraakt aan de melodie dat je instant op repeat duwt. En oh, hadden we al gezegd dat Myrthe Asta een engelenstem heeft? Enne die ritmesectie, hoe meeslepend is die!? Dan hebben we nog niks gezegd over de keyboards die uiteraard zeker in het begin de aandacht opeisen maar ook als de andere instrumenten hun intrede maken, voor het intrigerende “crazy” geluid blijven zorgen. En de gitaar, tsja, luister vooral zelf om die psychotische insteek te ontdekken. Kortom, het mag zo stilaan wel duidelijk zijn dat we compleet weg zijn van dit nummer!
Over het legendarische Pas de Deux spreekt binnenkort niemand meer – we weten het, hun passage op Eurosong was geen onverdeeld succes maar élke Belg kent Rendez-vous. Volledig naar de kroon gestoken door Lézard volgens onze bescheiden mening. Maar dan met recht en reden mét succes. Als dit geen festival-meezinger wordt, lopen wij de weide over met een pluim in ons achterste. Of nee, laten we dat toch maar over aan Peter Van de Veire. Of is die dat intussen ontgroeid? Het zal ons worst wezen, het zou sowieso perfect passen bij de song.
Check ook nog even de vorige singles met hun bijhorende videoclip:
