2022 goes out with a bang! Mijn eindejaarslijst klonk nooit zo dartel en fris, weg met de zwarte gedachten, welkom diva’s van de hitlijsten! Traditioneel ging ik bij de selectie niet over één nacht ijs, en er waren nogal wat ijsnachten, dat was een meevaller. Ik heb nooit méér optredens gezien dan in 2022 en dat weerspiegelt zich zeker in mijn lijst want 2/3de van de lijst zag ik daadwerkelijk live. De live-lijst is een top-30 geworden, omdat 22 echt wel te weinig was.
De vrouwen lijken definitief de muzikale scepter te zwaaien en de focus lag dit jaar overduidelijk op dansbare platen en ik heb me geen sikkepit aangetrokken van mijn straatgeloofwaardigheid. De toppers in mijn lijst staan daar omdat ik die gewoon heel vaak heb opgelegd. Ze zorgden voor de Musical Dash in mijn leven en ik had het niet anders gewild. Hier en daar vinden we toch een ziedende gitaarband terug, ik ben het heus nog niet verleerd. Hieronder lees en zie je waarom wie waar staat.
ALBUM TOP 22
22. SEA CHANGE – Mutual Dreaming
Ellen A. W. Sunde uit Noorwegen maakte furore op Sonic City met heerlijke electro-ambient.
21. xPROPAGANDA – The Heart Is Strange
Dat Düsseldorfs finest, Susanne Freytag en Claudia Brücken, zomaar eventjes 37 jaar na A Secret Wish een plaat zouden uitbrengen waarvan de helft van de songs het niveau haalt van die iconische plaat van weleer, is wellicht dé verrassing van het jaar.
20. HO99O9 – Skin
Er mag tussen al het dansgeweld in deze lijst toch ruimte zijn voor een paar oplawaaiplaten, en dit is de overtreffende trap van oplawaai. De door theOGM en Yeti Bones opgerichte rap/punk/riot band versterkte zich met ex-Black Flag drummer Brandon Pertzborn en het resultaat is een militant, hyperkinetisch en loeihard statement. Je wordt er óf bang óf extatisch gelukkig door.
19. THE CHATS – Get Fucked
Met de vriendelijk punkgroeten van Eamon Sandwith uit Sunshine Coast, Queensland, Australië. Waardige ‘koek op ui bakkes’-opvolger en een fijne uitbreiding van wat ze zelf omschrijven als ‘shed rock’.
18. JUST MUSTARD – Heart Under
Just Mustard bracht in haar genre de beste plaat in jaren uit en maakt vooral sier met de zuivere complexe klank en de perfect genietbare ‘kinderstemmige’ zangstijl van Katie Ball. Verwacht een intrigerende mix van shoegaze, postpunk en veel mijmeringen naar The Cranes.
17. ELIZA – A Sky Without Stars
De 34-jarige Eliza Sophie Caird besteeg 9 jaar geleden alle hitlijsten als Eliza Doolittle maar deed meer dan little want ze gooide haar hitlijstkap over de toonladderhaag en koos resoluut voor een verslavende mix van r&b, triphop en neo-soul. Haar sensuele stem laat je nooit meer los. Geweldig plaatje.
16. PVA – Blush
De debuutplaat van Sonic City-ontdekkingen PVA, de Londense electroband rond zangeres en danseres Ella Harris, is meteen een schot in de roos. Postpunk danst met electro en techno. Blush is een koortsdroom die onophoudelijk visioenen van zweterige balzalen oproept.
15. ZEAL & ARDOR – Zeal & Ardor
Bijzonder boeiende derde plaat van dit Zwitsers-Amerikaans combo dat Afro-Amerikaanse spirituele muziek doorboort met black metal en industrial. Eén van de boeiendste platen in jaren.
14. INDIGO SPARKE – Hysteria
Tweede album van de Australische singer-songwriter die iedereen bedwelmde op Sonic City. Verwijzingen naar Angel Olsen zijn niet vergezocht, Indigo wisselt rustige nummers af met meer stevig uithalende songs, doch telkens is haar stem de absolute trekpleister. De plaat is geschreven tijdens de lockdownperiode toen haar relatie op de klippen liep, vrolijke teksten hoef je dus niet meteen te verwachten.
13. JUICY – Mobile
Eindelijk, Belgen in mijn lijst! Best wel één van de ontdekkingen van dit jaar speelde deze zomer op Dour op het grote podium van The Last Arena. Julie Rens leerde Sasha Vovk kennen in het Koninklijk Conservatorium in Brussel en ze studeerden klassieke muziek en jazz. Samen brengen ze electropop maar hun enorme technische bagage zorgde er voor dat hun act, Juicy, zowat het sappigste is dat we te zien kregen. Hun album Mobile is een unieke combo van post r&b met jazz, soul en hiphop.
12. BLOOD RED SHOES – Ghosts On Tape
Lang niet de eerste keer dat Laura-Mary Carter en Steven Ansell mijn lijst opfleuren. Laura-Mary stond er vorig jaar zelfs nog in, solo weliswaar. Dertien jaar na Box Of Secrets nestelen Blood Red Shoes zich opnieuw in mijn eindejaarslijst met een plaat die uit haar voegen barst van de geniale vondsten. Ghosts On Tape is het visitekaartje dat Ansell en Carter in de wereld uitstrooien en waarop staat: Bezoek onze wereld, dompel je onder in onze donkerste gedachten en gevoelens. Meet our ghosts, caught on tape. De volledige review vind je hier.
11. CHARLES – Until We Meet Again
Hoogst genoteerde Belg en vergeet Angèle want deze 21-jarige Charlotte Foret uit Waterloo heeft alles wat nodig is om een prachtplaat te maken. Het talent om knappe songs te schrijven droeg hier toe bij, mikkend op dansbeentjes én met de zwoelste stem van 2022. Boven haar knieën staat de tattoo ‘expect nothing’. Ze mag haar linkertattoo laten weglaseren en vervangen door ‘the unexpected’. Voor fans van Garbage.
10. VERO – Unsoothing Interior
Hallo Zweden, en hallo de stevige gitaren van Julia Boman, Amanda Eddestål en Clara Gyökeres die de jaren ’90 doen heropleven. Denk aan Elastica en Veruca Salt. Ze waren één van de fraaiste ontdekkingen op het al even fraaie Left Of The Dial festival in Rotterdam. Ze voegen noise toe aan de grunge en citeren dus Pixies en Sonic Youth als hun idolen. Vero toont met deze knappe plaat aan dat een stevige gitaarsound mogelijk is als songs melancholisch en kwetsbaar geschreven zijn.
9. THE SMILE – A Light For Attracting Attention
The Smile is wat we op ons gezicht toveren als we horen dat Nigel Godrich een plaat mocht producen die geschreven is door de helft van Radiohead en de drummer van Sons Of Kemet. Zo komen we inderdaad uit bij Johnny Greenwood, Thom Yorke en Tom Skinner. De plaat bestrijkt een karrenvracht genres als artpunk, progressive rock, electro, postrock en jazz en staat in menig eindejaarslijsten te blinken en dat is niet meer dan terecht.
8. SUDAN ARCHIVES – Natural Brown Prom Queen
Brittney Denise Parks uit Los Angeles gaat met viool als Sudan Archives door het leven. Haar muziek stuitert werkelijk alle richtingen uit, grootstadjazz, Ierse folk, sexy r&b, you name it, she delivers it. Het zorgt vaak voor een Beastie Boys-achtige smeltkroes aan funky vibes. We horen pittige teksten, improvisatie en technische genialiteit. Haar viool is haar wapen, haar durf en drang naar erotiek haar leidmotief. Zet je schrap voor iets dat Donna Summer en Janet Jackson in één diva lijkt te archiveren.
7. PLOSIVS – Plosivs
‘Buckle up’ voor een razende rotvaart in de traditie van Hüsker Dü die je 33 minuten lang meeneemt in het wondere universum van Rob Crow, bekend van ondermeer Pinback, Heavy Vegetable, Thingy, Goblin Cock en een slordige 232 andere bands. Plosivs is een nieuw en naar goeie gewoonte wellicht eenmalig project dat hij opstartte met een paar muzikanten van het punk-ensemble Rocket From The Crypt. Rob Crow was in zeer grote doen bij het schrijven en inspelen van de songs want het geluid klinkt erg (ex)plosief. Plosivs is ook het afscheid aan mannelijke aanwezigheid in mijn lijst die vanaf heden volledig vrouwelijk kleurt.
6. NILÜFER YANYA – Painless
Nilüfer Yanya combineert pijnloos prachtige stroken zachte jazz met radiovriendelijke deuntjes. De nadruk ligt op melancholie, ritmes en industrial beats die haar prachtige stem en dito teksten in de spotlights zetten. Painless is bedwelmend mooi en vormt de perfecte soundtrack bij elke tegenslag die om de hoek loert. Het is een plaat die nooit meer uit mijn playlist zal verdwijnen, tijdloos en uniek in haar soort. De volledige review vind je hier.
5. NICOLA ROBERTS – Behind Cinderella’s Eyes
Drie dubbele vinylplaten sieren mijn top 5 en dit is de eerste en wat voor één. Roberts is na het – door het overlijden van Sarah Harding – pijnlijk uiteenspatten van de meest succesvolle Britse band van de laatste 25 jaar, Girls Aloud, echt wel ontbolsterd als de leading lady van de Britse pop. In 2020 won ze The Masked Singer UK, en sindsdien wordt ze in elke belangrijke celebrity uitzending opgevoerd, waaronder ook het feestje voor Queen Elisabeth. Roberts profileerde zich al in de periode 2007-2009, op het absolute hoogtepunt van Girls Aloud, als een talentvolle liedjesleverancier, wat haar inspireerde om in 2011 haar enige solo album te schrijven, Cinderella’s Eyes. Het werd een meesterwerkje dat laveert tussen dansbare pop, hippe electro en indierock. Om het tienjarig bestaan van die plaat te vieren kwam ze met de idee op de proppen die voor het eerst op vinyl uit te brengen. Het werd dubbel vinyl want ze haalde nog 10 nooit eerder uitgebrachte nummers uit de brandkast wat in dit heerlijke hebbedingetje resulteerde. Zo kwam ze uit bij Behind Cinderella’s Eyes. De website van Plastic Pop Records kon eind 2021 de aanvragen niet meer aan en crashte. Nicola Roberts is de beste en mooiste zangeres ter wereld en dat feit dringt jaar na jaar meer door tot deze wereld. Haar plaat is met lichtjaren voorsprong de beste soloplaat van de 5 zangeressen van Girls Aloud. Girls Aloud waren al met pensioen als ik de band vele jaren later tijdens één van de vele lockdowns in 2021 ontdekte. The sound of Girls Aloud heeft me in die periode meermaals gered. De nu 37-jarige Nicola heb ik dus pas leren kennen als ze al was uitgegroeid tot een begrip in muzikaal Londen. Opmerkelijk is dat wie de dubbelaar wil horen die fysiek dient aan te schaffen want ze biedt hem niet aan op streaming platforms.
4. AUTOMATIC – Excess
Automatic zijn bassiste Halle Saxon Gaines, Izzy Glaudini als zangeres op keyboards en co-singer en drumster Lola Dompé. Hun naam ontleenden ze aan een nummer van The Go-Go’s uit 1981 en ze komen uit Los Angeles. De dames brengen een groovy geluid dat op een eigenzinnige en frisse manier duelleert met repetitieve drums en baslijnen. Excess etaleert een heel ‘in your face’ geluid. Geweldig hoe ze deze indruk wekken zonder gebruik te maken van razende gitaren. Het resulteert in een soort ‘bereikbaardere’ postpunk die bij de meeste door mannen gestuurde postpunkplaten vaak verzandt in een soort eenheidsworstbrij. Automatic is cool en verslavend. Zelfs Viagra Boys hebben zich al fan verklaard. En wij zijn fan van een beetje Excessief klinkende nummers, dus dat is dan Automatic een match. De volledige review vind je hier.
3. GHOST CAR – Truly Trash
Ghost Car zijn de Spaanse Clara Bleda, de Ierse Laura Hart, de Londense Maeve Henry en de Italiaanse Cecilia Corapi en ik leerde hen kennen op Left Of The Dial. Hun langspeeldebuut Truly Trash is de beste postpunkplaat sinds Nothing Feels Natural van Priests. Dit kwartet gaat nog een stap verder en bewandelt punkpaden die The Slits en de Blondies van deze wereld niet durfden inslaan. De meerstemmigheid (enkel drummer Laura zingt niet mee) is een enorme troef en zorgt voor een opwindend sfeertje. De meiden lijken zichzelf vaak voorbij te lopen aan een razend tempo, maar Bleda zorgt er op haar sixties orgeltje voor dat de punktrein niet van de sporen dendert. Fenomenale plaat!
2. BEYONCÉ – Renaissance
De strijd voor de top5-noteringen was hard. Ik heb de volgorde meermaals gewijzigd. De voorgaande jaren lag dat allemaal duidelijk vast, nu zat ik met een 6-tal ongenaakbare platen waarbij de vorm en mood van de dag bepaalde welke op nummer 1 zou belandden. Uiteindelijk werd het net niet Beyoncé en dat is verre van evident want ik ben absoluut geen fan van haar oeuvre en attitude. Wat Renaissance echter zo straf maakt is het swingende verhaal dat wordt verteld. De 4 kanten van de dubbelaar lijken los van elkaar te staan en per vinylkant vloeien de nummers natuurlijk in elkaar over wat het geheel enorm dansbaar en groovy maakt. De brave soul en r&b van weleer maakt hier plaats voor opwindende stoute beats en ritmes. Beyoncé zingt minder en verhaal en rapt soms, haalt diepte uit haar stem en switcht songmatig probleemloos van frivool naar loodzwaar en omgekeerd.
Het zorgt er natuurlijk voor dat de plaat enorm vermoeiend is voor wie niet mee op de kar springt. Niet iedereen wil neosoul combineren met gangsterrap, funk en house. Ze blinkt echter uit in elke stijl die ze hanteert, en dat is al een enorme prestatie. En ja, inderdaad, ze vindt zichzelf geweldig, maar die vorm van arrogantie heb je nodig om dat niveau te halen. Wie niet goed in haar vel zit gaat niet halfnaakt op een paard zitten met een ‘I am Queen B’ blik in de ogen. Beyoncé kan en mag risico’s nemen, maar het feit dat ze dit ook daadwerkelijk doet, maakt haar gruwelijk interessant.
1. LITTLE MIX – Between Us
Deze dubbelaar kwam een paar weken vóór kerst 2021 uit dus die konden we pas deftig beluisteren na het indienen van de eindejaarsboekhouding 2021. Het is een volwaardige 2022-plaat ondanks het feit dat ze voor 2/3de een ‘best of’ vormt en voor 1/3de nieuw songmateriaal oplevert. Geen probleem want van Little Mix hadden we tot dit jaar geen enkele plaat beluisterd. Ze hebben er nochtans al 7 uitgebracht in hun tienjarig bestaan. Het verhaal toont veel parallellen met dat van Girls Aloud want net als zij, zijn ze het product van een talentenjacht op tv. In dit geval gaat het om X-Factor UK dat ze wonnen in 2011. Op dit moment zijn Perrie Edwards en Leigh-Anne Pinnock zich vooral op hun moedertaken aan het concentreren. Jade Thirlwall profileerde zich sinds de plaat Confetti (2020) als de spilfiguur met een stem die niemand onberoerd laat. De nieuwe songs blijven het hoge niveau van de batterij hits aanhouden en het drietal is in de loop der jaren uitgegroeid tot een impressionant stukje Britse popgeschiedenis. Enkel Sugababes en uiteraard het ongenaakbare Girls Aloud gaan hen in Engeland vooraf op het vlak van fysieke verkoopcijfers en hitlijstvertegenwoordiging. De nieuwe songs rekenen tekstmatig wel opvallend af met de persoon van ‘deserteur’ Jesy Nelson. Na covid en de bevallingen tourden de drie in 2022 in Engeland voor een korte Confetti-tour. Op dit moment staan ze op non-actief maar het zou om een tijdelijk hiatus gaan. Little Mix is vooral groot geworden door de geweldige videoclips en indrukwekkende live-shows waarvoor superlatieven te kort schieten. Maar dit is niet waarom deze plaat op nummer 1 staat. De grote variatie in songs waarbij telkens een heel hoog popniveau gehaald wordt is al een afdoende reden. De belangrijkste reden is het feit dat de drie zangeressen enorm indruk maken en de band grossiert in buitenaards mooie harmonieën. Vooral in de van bombast ontdane songs hoor je de onwezenlijke mooie vocale prestaties van Leigh-Anne maar vooral van Perrie en Jade. Vorig jaar schreef Little Mix geschiedenis door als eerste ‘female band’ ooit de Brit Award te winnen voor beste groep. Ronduit schandalig dat we daarvoor tot 2021 dienden te wachten. Jade droeg de award veelzeggend op aan de bands die hem nooit gewonnen hebben maar hem altijd hadden moeten winnen: Spice Girls, Sugababes, Girls Aloud en All Saints. Little Mix heb ik dit jaar het meest beluisterd en de nummer 1 spot is misschien niet cool maar wel erg terecht.
Live top 30 van 2022
30. SYLVIE KREUSCH – Dour 16.07
29. GENN – Left Of The Dial 21.10
28. SOHNARR – M-IDzomer 30.07
27. SEA CHANGE – Sonic City 12.11
26. PIXIES – Hear Hear! 14.08
25. TILLY ELECTRONICS – BIMFest XX 03.12
24. SOMETIMES WITH OTHERS – Grauzone 18.06
23. JUST MUSTARD – Botanique Witloof Bar 19.10
22. LOS BITCHOS – Dour 17.07
21. NILÜFER YANYA – Botanique Orangerie 30.03
20. GHOST CAR – Left Of The Dial 20.10
19. BLACK MIDI – Dour 17.07
18. BAMBARA – De Zwerver 16.03
17. POTOCHKINE – BIMFest XX 03.12
16. NUBYA GARCIA – Dour 15.07
15. OPUS KINK – Leffingeleuren 10.09
14. ANGÈLE – Dour 16.07
13. THERAPY? – AB 24.05
12. TROPICAL FUCK STORM – Le Grand Mix 12.09
11. O. – Sonic City 13.11
10. DURAN DURAN – Live /s Live 19.06
9. GOAT – Sonic City 11.11
8. GIRLS AGAINST BOYS – Hear Hear! 14.08
7. KID CREOLE & THE COCONUTS – W-Fest 26.08
6. AUTOMATIC – L’Aéronef 01.06
5. BLACK COUNTRY, NEW ROAD – Sonic City 13.11
4. NUHA RUBY RA – Left Of The Dial 22.10
3. SHEILA E. – W-Fest 28.08
2. THE CURE – Ziggo Dome Amsterdam 25.11
1. THE CURE – Sportpaleis Antwerpen 23.11
