Nadat Laura-Mary Carter in december haar behoorlijk indrukwekkende debuut-ep in de kribbe legde is het nu de beurt aan moederschip Blood Red Shoes (BRS), dat buiten La Carter vanzelfsprekend nog steeds de zingende drummer, Steven Ansell, aan het roer laat postvatten. Deze zesde boreling van het duo heet Ghosts On Tape en wordt uitgebracht op Velveteen Records.
Het covidballingschap dat alle artiesten en bands in een steeds gruwelijker wordende wurggreep houdt heeft soms erg artistiek vruchtbare gevolgen. 17 jaar zijn ze al bezig, maar het volwassen worden doet hen kennelijk erg sterk uit de schrijfblokken komen. Laura-Mary startte vorig jaar een podcast met Carré Callaway van Queen Kwong, Never Meet Your Idols. Uitgangspunt was uiteraard het interviewen van hun idolen. We zijn aan seizoen drie beland ondertussen. Het verloren BRS-jaar 2021 was niet zo verloren als ze zelf dachten want met de onmogelijk getitelde ep Ø kwam toch nieuw materiaal uit.
Ghosts On Tape is eigenlijk al geschreven en opgenomen voor die ep maar het duo uit Brighton wachtte het momentum af. Het nieuwe album is met voorsprong hun donkerste en meest volwassen werk. De klank schuift op van garagerock en postpunk naar industrial en gothic met veel ruimte dus voor gitzwarte electro. Er wordt eigenlijk gewoon brandhout gemaakt van wat we met zijn allen denken als we aan BRS denken. Ansell verwoordt het alsvolgt: ‘We pasten in geen enkel muzikaal hokje en met deze plaat hebben we dit gevoel outcasts te zijn gewoon eens uitvergroot door alles wat ons anders maakt in de verf te zetten.’ Moord –en misdaadpodcasts brachten hen ertoe songs te schrijven vanuit de psyche van een seriemoordenaar, of dat althans te proberen. In het spoor van Nick Cave en zijn Murder Ballads. Wonderwel gelukt als je het ons vraagt.
Openingstrack Comply beukt de nietsvermoedende BRS-fan van de laatste platen meteen brutaal met de kop tegen de muur. Een piano “Nine Inch Nails-stijl” pompt in een industrial-setting de song op tot pure horror. Ansell klinkt verstoord en gevaarlijk. Als dit maar goed afloopt…. Het lijkt nog mee te vallen tijdens Morbid Fascination. Dromerige opgepompte indierock zoals we ze de laatste jaren geserveerd kregen, een betrouwbare Garbage-achtige sound die lekker aanvoelt maar niet voldoende prikkelt. Deze vooruitgeschoven single is elektronisch stevig onderbouwd en Laura-Mary zingt met ribfluwelen toets maar ze zet ons echter op het verkeerde been. Ze zingt dan ook ‘Silence never felt so cruel / So afraid of my own betrayal’.
In Murder Me klinkt ze cynisch koel tegen een fel opgejaagde muur van gitaar en synths. Een onweerstaanbare drumbeat maakt dit één van de meest urgente songs die ze in jaren geschreven hebben. “I know what you want. Dyed my black hair blonde. I know what you fear. I’ve been watching you. You murder me”. Her en der slaan krakende industrial niemendalletjes een sfeervol bruggetje naar een volgende track die dan weer verwoestend uithaalt. De ene keer pure noise, dan weer geesten die zich kenbaar maken tijdens een seance of een zwerm insecten, zijn het bijen?
Ansell mept zich het pleurus tijdens een ziedend Give Up. Verregaande vorm van vernieling loert om de dode hoek. Alles kapot! De puurheid van rauwe punk. Het zalige aan deze track is de gruwelijk interessante paringsdans tussen woede en zalving, zalving die er komt door de mokerslagen te laten dansen met beats en dartele baslijnen. Trent Reznor is zonder twijfel fan. Laura-Mary trekt het laken dan weer naar zich toe in Sucker dat zich als een volwassen topnummer presenteert met een overheerlijke mengelmoes van electro, grunge en pop. Sucker had zomaar op Depeche Mode’s Ultra gekund wat ons betreft. Ze zingt in traditionele BRS-stijl en het doet ons bijna schrikken. O juist, we zijn naar BRS aan het luisteren. Dit dan weer in schril contrast met de bedwelmende en uitdagende zang tijdens Begging dat drijft op bedaarde rockakkoorden en dartele percussie.’Who’s gonna make the coffee now? Cause I’m begging.’ Hoe leuk klinkt dit wel niet zeg.
En dan moest I Am Not You nog volgen. ‘The chances that you blew? I’ve had quite enough for two. We don’t share DNA. No you and me, we are not the same.’ Een gigantische oplawaai die duidelijk maakt dat BRS ons manifest in een wurggreep zullen houden dat we erbij neervallen. Ansell klinkt op deze plaat weer even rauw als toen ze de songs schreven die 7 jaar geleden op de verzamelplaat Tied At The Wrist belandden. Ruis overschaduwt de stem van Laura-Mary en twijfel en verbittering lijken onverbiddelijk toe te slaan. Is het de typecasting van de seriemoordenaar of begraaft de zangeres in Dig A Hole haar muzikaal erfgoed? Wat er ook van zij, ook dit nummer scoort met een ritmegitaar en een grungeflair met het juiste bandenprofiel. Deze grunge-vibes voeren ons verder terug in het verleden en injecteren een behoorlijke portie seventies glamrock in I Lose Whatever I Own. We hebben op ons papiertje welhaast geen plaats meer om de hoogtepunten een plaatsje te geven. Verbluffend sterke song. Again and again and again.
We konden ons aan een joekel van een slotnummer verwachten en Four Two Seven laat ons effectief alle hoeken van de bloedrode schoenenkast zien. Vurig en mysterieus breien donderende percussie en wulpse synths een imposant einde aan een lichtjes adembenemende plaat. Dertien jaar na Box Of Secrets doen Blood Red Shoes opnieuw een gooi naar de eindejaarslijsten met een plaat die uit haar voegen barst van de geniale vondsten en we zijn begot nog niet eens half januari. Ghosts On Tape is het visitekaartje dat Ansell en Carter in de wereld uitstrooien en waarop staat: Bezoek onze wereld, dompel je onder in onze donkerste gedachten en gevoelens. Meet our ghosts, caught on tape.
