Geschreven door Joeri Bruyninckx
Invictus is een Belgische straight-edge melodieuze death metal / metalcore band. Ze brachten in 2024 hun derde album Despair uit op Genet Records. Een babel met Jo Vissers.
Stel de band eens voor.
Jo Vissers: Invictus bestaat uit 5 sobere zielen die allen al geruime tijd in bands spelen. We kennen elkaar al lang en verschillende van ons speelden al met elkaar in andere bands. We spelen melodische deathmetal met heel wat meloblack-invloeden erin, maar dragen allemaal onze punkroots mee. Dus zeer DIY in aanpak en met beide voeten op de grond. Onze eerste show dateert van 2018, maar door Covid werd dit vertraagd. Voor ons is de release van de demo eind 2022 het echte startpunt. In 2023 kwam er de split met Risale (TR) en eind 2024 ging onze eerste album Despair de wereld in.
Waar slaat de naam Invictus op?
Jo Vissers: Bij aanvang was de edgemetal-sound uit de jaren 90 van bands als Congress en Liar (hun tweede plaat heet Invictus namelijk) de motor voor onze sound en de band. Hier zijn we mee groot geworden en we misten dit. Maar al snel groeiden we als band en ook qua stijl. Een aantal van ons hadden al in death metal-bands gespeeld en we evolueerden snel in die richting. Ondertussen zijn die oude invloeden amper nog te horen in onze muziek, maar dragen we de naam nog. Dit geeft dat veel mensen ook iets anders verwachten als ze ons zien spelen, al zijn de reacties zelden negatief.
Hebben jullie een plan?
Jo Vissers: Een plan hebben we niet. Hard werken, veel schrijven en stilaan beter en (hopelijk) groter worden. Stap voor stap. Veel spelen, eender waar, het maakt ons niet uit in welke scene we mogen spelen, overal waar kunnen zieltjes gewonnen worden. En ook vaak zelf shows opzetten, want een scene bouw je zelf mee op.
Spelen jullie naast Invictus nog in andere bands?
Jo Vissers: Momenteel speelt enkel Kurt nog in Head Of The Baptist en Inclusion, maar verder zijn een aantal andere bands onlangs afgerond.
Hebben jullie een verleden in andere bands?
Jo Vissers: Enkele van de bands waar sommigen van ons in speelden zijn Deathseekers, Apocryph, Fungus Inc, Devour, Redemption Denied, Disinterred en Burned.
Waar luister ik naar als ik naar Despair luister?
Jo Vissers: Als mensen de plaat horen, verwijzen ze meestal naar bands als Dissection, Death, Darkthrone, Unleashed, At The Gates, The Haunted, Bolt Thrower of de oude Amon Amarth. Ik denk dat dat goede referenties zijn voor wat we doen. Maar we merken ook dat iedereen wel andere dingen opmerkt in onze nummers en stijl.
Waarover gaat Despair?
Jo Vissers: Ik neem de teksten voor mijn rekening en dat is vooral frustraties van me afschrijven. Tijdens het schrijven van Despair ging dit vooral over kijken naar de wereld en het gedrag van mensen en groepen. En die wereld komt zelf niet zo positief op me over. Vandaar de titel. Het is geen conceptalbum maar de verschillende nummers zijn wel te herleiden naar alle uitwassen en rottigheid gecreëerd door mensen of de gevolgen ervan. De nummers gaan over extreemrechts, hypocrisie, suicides, dehumanisering, onderdrukking, enz.
Despair verschijnt op Genet. Is Genet het hoogste waar je kan geraken in België met het soort muziek dat jullie maken?
Jo Vissers: Ik denk dat er nog wel ander labels zijn maar dan ga je dadelijk naar grotere spelers. En laat de deal die we met Genet, Bound By Modern Age en In My Heart Empire (want Despair verscheen simultaan ook in Duitsland en Spanje) hebben, een perfecte deal zijn voor de DIY-band die we zijn. De helft van de platen verdeelden we onder de 3 labels en de andere helft brengen we zelf aan de mens. Dat geeft veel ruimte om zelf als band veel merch te verzetten en dat genereert snel terug inkomsten, zolang je ervoor wilt werken natuurlijk. Met de hulp van de labels worden die platen nog verder verdeeld en levert dat weer meer kansen op shows op.
Dit is album nummer 3 voor jullie. Vergelijk het eens met de 2 vorige.
Jo Vissers: De twee eerste albums zijn eigenlijk back to back opgenomen. De afwerking is wel in verschillende stadia gedaan. Zeker de nummers van die eerste demo stammen nog van de beginperiode en zaten nog veel meer in het metalcore straatje. Met de full-length hadden we de volledige transitie naar melodische death en melodische black metal band doorlopen. Onze aanpak en gedrag zijn vaak nog zeer DIY en punk, maar de muziek is metal. Dit is de evolutie die we zelf ook steeds wilden. Nu brengen we een mooie mix waarin veel verschillende mensen, verschillende stijlen in terugvinden. We schrijven wat we goed vinden en proberen gaandeweg steeds een stapje verder, beter en hoger te mikken. Momenteel zijn er al 4 nieuwe nummers klaar en zijn er nog een drietal in afwerking. Er zijn plannen voor een split in 2026, maar nog niet concreet genoeg om die nu al uit de doeken te doen. Nadien willen we graag aan de volgende full length beginnen.
Hoe herinner jij je het opnameproces van Despair?
Jo Vissers: We zijn een DIY-band, dus gitaren en bas namen we wederom zelf op. Voor de zang en drums gingen we weer bij Thomas Vangelooven van Neon Cactus Studio langs. Thomas is een goede vriend die ons telkens helpt met de opnames, de mix en de mastering én doet tijdens het proces regelmatig kleine suggesties die het afmaken. Ondertussen beschouwen we hem al een beetje als een 6de bandlid.
Despair is mooi uitgegeven op gekleurd en transparant vinyl. Is dit belangrijk voor jullie? Ik bedoel; dat muziek een fysieke drager heeft in tijden waarin de meeste releases digitaal zijn?
Jo Vissers: Ja, we hechten hier wel belang aan. We zijn allen groot gebracht met staren naar hoezen en uren door platen- en cd-bakken te gaan, alvorens onze gespaarde centen uit te geven aan een album. Albums waar mensen lange tijd aan gesleuteld en lang over gedacht hadden. Dit is hoe muziek bedoeld is, op een fysieke drager waar je mee bezig kan zijn en kan afspelen. Maar die ook vergeten in een platenkast ineens terug van onder het stof kan gehaald worden en herontdekt wordt. We vinden het belangrijk dat dit er goed en deftig uitziet, zodat mensen blij zijn met de muziek én de drager. Zelf ontwerp en zeefdruk ik telkens ook een aantal extra special edition sleeves. Voor de Despair waren er dat 66 in drie verschillende kleuren. We hebben Despair ook op cd uitgebracht, een medium dat door de mainstream helemaal dood verklaard is, maar eigenlijk nog steeds best goed verkoopt, zeker onder het metal-publiek.
Je bent opgegroeid in Hoeselt. Hoe was het Hoeselt van de jaren 90?
Jo Vissers: Hoeselt was en is nog steeds een dode gemeente vol eenheidsworst, waar ik gelukkig uit ontsnapt ben. Gaan studeren (nog steeds 1000x dank aan mijn ouders) was een eyeopener, want in Hoeselt paste ik allesbehalve. Het was allemaal nogal generisch, braaf en saai. Ik ben er wel een paar mensen tegengekomen die me muzikaal de juiste weg opstuurden, maar de meesten daarvan zijn ook allemaal weggetrokken.
Was er daar en toen een plaatselijke punk en/of metal scene? Had je vrienden die naar dit soort muziek luisterden? Waren er concerten? Waren er plaatsen waar je als beginnende band kon optreden? Waren er platenwinkels waar je terecht kon?
Jo Vissers: Er was 1 cd-winkel waar ik wel ooit Chaos AD van Sepultura (m’n eerste metalplaat) oppikte, maar verder was het aanbod triest. Er was 1 metalband, Death’s Bride, maar die waren een stuk ouder dan ons, dus daar hoorde ik vooral van alles over. Er was geen scene. We zijn in 99 zelf met drie een hc-metal zine begonnen, wat later uitgroeide in 3 succevolle edities van Green Smarties Fest, een indoor festivalletje vol metal- en HC bands. Dus het weinige wat er in Hoeselt was, deden we zelf en er werd vaak nog op neergekeken.
Hoe ben eigenlijk in de harde muziek terecht gekomen? Waarom koos je voor het harde
werk?
Jo Vissers: Ooit hoorde ik Paranoid van Black Sabbath en dat intrigeerde me. Via via kreeg ik toen Dehumanizer van Black Sabbath vast (uiteraard gekopieerd op cassette). Via Therapy? ben ik toen snel luider en sneller gegaan. De ontdekking als 15-jarige van een hele hardcore scene in West-Vlaanderen en Limburg was wel essentieel. Ineens waren er overal rondom ons shows met bands vol gasten die maar iets ouder waren dan ons en een paar dorpen verder woonden. Toch heeft zich dat bij mij lange tijd beperkt tot slaapkamer-geschreeuw. Maar als uw beste maat ineens een bas koopt worden plannen concreter en probeer je, niet altijd met evenveel succes, om iets op te zetten. Volhouden en groeien bracht soelaas. Ik zie minder jongere mensen nog bands oprichten, maar hoop dat ze ook gewoon die stappen blijven zetten. Jonge bands zitten niet altijd vol met hopen muzikaliteit en professionaliteit, maar bruisen wel van de energie en de juiste spirit. Al die ouwe zakken in de scene (wij dus) moeten hen steunen en kansen geven. Onze eerste bands trokken ook op niet veel.
Er bestaat een Invictus T-shirt met een tekening gemaakt door jouw zoon. Hoeft het niet altijd serieus te zijn?
Jo Vissers: Goh, op zich hoeft het zeker niet altijd serieus te zijn, we zijn een gezellige bende. Muzikaal proberen we de laatste twee jaar wel een serieuzer pad te varen, we hebben iets te vertellen en te brengen en willen hierin wel serieus genomen worden. Nu, het design in kwestie is iets van een jaar of 5-6 geleden. Ik doe zelf wat aan amateur zeefdrukken en het leek me tof om een aantal kindershirtjes met zijn tekening en ons logo erboven te maken. Dit is nooit geen officiële merch geweest, maar iets voor wat kinderen van vrienden.
Nadat je uit Limburg vertrok ging je naar Leuven. Is het toen dat je met jouw radioprogramma begonnen bent?
Jo Vissers: Nee dat was pas veel later, in een periode dat ik ook veel in de stoner en psych rock scene in het Leuvense zat, toen ben ik via die weg Radio Scorpio binnen gerold, wat resulteerde in een 19 jaar wekelijks radio maken. We sloten dit hoofdstuk eind september vorig jaar af, maar de voorlaatste aflevering was er wel nog eentje waarin ikzelf en onze gitarist Kurt geïnterviewd werden in kader van de plaat die enkel weken later uitkwam.
