Félicette begon als een soloproject van Sam De Clercq (Brorlab, bontridders, Kotskat). Al gauw botste ze op zielsverwanten Mathilde Luijten en Abel Ghekiere waardoor Félicette een band werd. Een eerste ep is er al, de magie van de optredens ook en Sam belooft dat er nog veel meer aankomt.
Félicette is in 2023 ontstaan als een soloproject, maar ondertussen is het met Mathilde en Abel tot een volledige band geëvolueerd. Dus Félicette is niet langer meer je soloproject, maar een band?
Sam: Klopt! Ik begon Félicette als motivatie om beter gitaar te leren spelen (een ongoing work in progress) en om nummers te maken vertrekkende van songwriting. Dit in tegenstelling tot mijn project bontridders, dat is ontstaan omdat ik met Ableton wilde leren werken, en waarbij de nummers eerder vanuit de geluiden zelf ontstaan. Wanneer je met de juiste mensen samenwerkt kan muziek veel meer worden dan de sum of its parts. En dat voelt voor mij zo met Mathilde en Abel. Ik voel me heel gesterkt door hen op een podium, en het voelt heel natuurlijk om met hen samen te spelen.
Betekent dat ook dat Abel en Mathilde meewerken aan het schrijven van de songs?
Op dit moment heb ik de songs geschreven en zij hun partijen. Maar het plan is om meer en meer samen te schrijven, iets waar ik zelf heel erg naar uitkijk.

Hoe zijn jullie in feite bij elkaar gekomen?
Ik heb Mathilde enkele jaren geleden leren kennen via haar broer, Maurice Luijten (daniël paul), waarmee ik op dat moment film studeerde. Doorheen de jaren leerde ik via hen iedereen kennen die iets met Mathilde’s organisatie, Overlast, te maken heeft, waaronder ook Abel. Toen ik mijn ep vorig jaar opnam, heb ik hen gevraagd om enkele partijen in te spelen, omdat mijn gevoel zei dat ik heel graag met hen wilde samenwerken. Voor mijn release-event zouden ze eenmalig twee nummers mee spelen. Na het optreden vertelden ze me dat ze hadden besproken dat ze graag samen een liveband zouden vormen, waarna we zijn beginnen repeteren. Beste beslissing ooit!
Soms zit de schoonheid in de eenvoud. Bij Félicette lijkt het wel alsof er geen noot teveel wordt gespeeld en toch valt alles op de juiste manier samen. Werken jullie bewust op die manier?
Dit is iets wat we aan het uitzoeken zijn. We spelen nog maar enkele maanden samen en proberen veel verschillende dingen uit. We hebben eerst de songs van de ep leren spelen en nu willen we uitbreiden, naar nieuwe nummers en meer vrijheid en experiment op het podium. Het belangrijkste blijft goed op elkaar inspelen en naar elkaar luisteren.

Jullie hebben in het begin van vorig jaar een ep uitgebracht. Een wondermooie release vind ik, maar het lijkt erop alsof jullie live nog een tikkeltje verder gaan door het nog minimaler aan te pakken…
Ik heb vorig jaar de songs opgenomen met als doel om mezelf te leren mixen en producen op een heel andere manier dan bij bontridders. Maurice heeft me met een deel van de opnamen geholpen en geadviseerd, en ik had Mathilde, Abel en Orlan Ghekiere uitgenodigd om respectievelijk de bas, klarinet en drums op enkele nummers in te spelen. Zij hebben elkaar tijdens de opnamen niet gezien. Na de opnames moest ik uitzoeken hoe deze live te brengen, en het idee was dat Mathilde en Abel enkel voor de release 2 nummers zouden meespelen, dat was toen een heel last-minute keuze. Toen daarna de keuze werd gemaakt om met hen als band op te treden, moesten we opnieuw beginnen uitzoeken hoe de nummers live te spelen.
Ik wil momenteel proberen zo weinig mogelijk elementen via backingtrack te laten lopen omdat dit ons meer vrijheid geeft om dingen live wat anders te doen of uit te proberen. In de toekomst hoop ik met live drums te werken, maar dat is momenteel nog niet logistiek haalbaar. We zijn de sound nog aan het uitzoeken. Een nog verdere, grotere toekomstdroom is om eens met een orkest samen te spelen.
We kennen jou van zoveel projecten, van Kotskat, bontridders tot BRORLAB, maar is het juist dat je in Félicette je meest breekbare van jezelf laat zien?
Dat was geen bewuste keuze, maar het zijn wel mijn meest persoonlijke teksten. Ik denk dat dat ook wel door de keuze van instrumentatie komt: niet roepen, geen stemvervorming, geen beats. De klanken associeer je sneller met het intieme.
Ben je daar niet bang van? Ook al ken ik je niet persoonlijk, toch lijkt het wel alsof ik door je muziek in je ziel kan kijken of is dat net hoe muziek moet zijn?
De teksten die ik geschreven heb zijn altijd deels echt, maar ook deels fictie. De meeste dingen zijn half-waarheden: iets is aangepast om het beter te doen klinken of meer te doen leven. Omdat de luisteraar niet weet wat van mij komt en wat verzonnen is, voelt het veilig.
Zelf definieer je Félicette als “songs to sing to small animals”. Een mooiere omschrijving kan ik niet bedenken, zelf denk ik vaak dat Félicette muziek maakt die me tegelijkertijd doet lachen en wenen.
Dat is heel fijn om te horen. Ik hoop altijd dat er iets is in mijn muziek waar mensen zichzelf of hun ervaringen in herkennen, omdat muziek maken voor mij ook een manier is om met mensen te connecteren, en iets van mijn persoonlijke leven te delen. En ik geloof dat het leven een opeenvolging is van lachen en wenen, en zoals je zegt, soms ook de twee tegelijk.

Over kleine dieren gesproken. Je speelt in een band met de naam Kotskat en Félicette is ook de eerste kat die kan zeggen dat ze de ruimte in ging. Heb je iets met katten?
Ik hou van katten omdat ze mooi zijn, en ik kijk naar hen op omdat ze altijd zichzelf durven zijn en toch geliefd zijn. Wanneer mijn kat naar mij uithaalt of op het tapijt overgeeft zie ik hem niet minder graag.
Zelf dacht ik altijd dat Félicette een beetje klinkt als Cat Power. Live coveren jullie Sea Of Love van Phil Philips dat ooit gecoverd werd door (jawel) Cat Power. Toeval?
Het is ook echt een cover van de cover van Cat Power! Die zit in de soundtrack van de film Juno, één van mijn favoriete films. Tijdens die scène moet ik altijd even huilen, omdat het zo ontroerend mooi is.
Geduld is een schone deugd, maar toch… Wanneer kunnen we nieuw werk van Félicette verwachten?
Tijdens de liveshow spelen we al enkele nieuwe nummers, die we hopelijk binnenkort samen gaan opnemen!
Ook al is het een onmogelijke vraag, stel ik ze toch, wat is je favoriete plaat en waarom?
Dat is echt onmogelijk, dus ik zeg de laatste plaat die ik heb leren kennen en waar ik nu naar luister: New Jazz Jungle: Remembering van Pat Thomas uit 1997. Het brengt geluiden samen die ik niet snel samen hoor. Daar hou ik van.
Félicette kun je op donderdag 23 januari zien in de Beekstraat in Gent via Scratch + Snuff samen met Venediktos Tempelboom en Schreel Van De Velde.