Ook al is Brussel de hoofdstad van ons land, toch blijft het schrijnend om vast te stellen hoe weinig we eigenlijk over de muziekscène aldaar weten. Noem het gebrekkige communicatie of gewoon – en dat zal een pak dichter bij de waarheid liggen – domme vooroordelen. Neem nu Ciao Kennedy, bij ons nauwelijks bekend maar in Brussel wel een band die zonder problemen de Botanique doet vollopen.
Na de twee ep’s Les Vacances en KELDERCAVE werd het tijd voor een heus album. Solarium zal die plaat heten en ze wordt door de band omschreven als een introspectieve reis doorheen de contrasten van hun universum. Toegegeven, we hebben er geen flauw benul van wat ze daarmee willen zeggen. Wel weten we dat Nothing een verdomd straffe track is.

Hun muziek wordt omschreven als postrock en ook al zullen daar heel wat invloeden van inzitten, is Ciao Kennedy in de eerste plaats een geslaagde potpourri van allerlei soorten muziekjes, zoals maar al te zeer blijkt uit deze single. Een niemendalletje zou je op het eerste gehoor durven denken en zelfs klinkend als een gezellige jamsessie van een bende vrienden die zich wat amuseren, toch is over alles enorm goed nagedacht.
Nothing is zo’n nummer waarvan je best wel vrolijk wordt en waarin heel wat eighties-invloeden verwerkt zitten. Het begint met wat elektronische spielerei die alle kanten dreigt uit te gaan en dat gelukkig ook doet! De melancholische synthklanken lijken zo uit een Duran Duran-plaat te komen en om het helemaal eighties te maken, wordt er zelfs een vleugje Miami Vice aan toegevoegd.
Fout zou je denken, en wellicht is dat voor velen ook zo, gelukkig zo fout zoals Giorgio Moroder dat met bijvoorbeeld de Scarface-soundtrack deed waardoor het uiteindelijk toch weer onweerstaanbaar wordt. De dancebeats verraden zelfs wat Goose zonder dat het te overdreven of goedkoop wordt. Kortom, Nothing is avontuurlijk!