Naturel. Het is moeilijk te omschrijven, de gave om bij het zingen de woorden zo natuurlijk en spontaan uit je mond te laten vloeien, ongekunsteld en ongeforceerd. Zeker in het Nederlands is het een prestatie, want er is minder om je achter te verstoppen, elk woord komt zoveel directer binnen. Wie de gave bezit, zijn Lara Rogiers en Rosi Van Eetvelde, samen Waterproov. Zoals hun groepsnaam laat uitschijnen, zongen ze eerst in het Engels, maar wie hun eerste ep beluistert, begrijpt meteen waarom ze toch voor hun moedertaal kozen.
Toch is hun taal allesbehalve alledaags: luister maar naar regels als “Wij zijn soortgenoten / Jij kent de ondertoon in mijn stilzijn / Wij zijn bondgenoten / Jij kent de kreukels in mijn papier” in opener Overal. Zinnen die ze bovendien kracht bijzetten door hun stemmen te laten versmelten, terwijl ze zichzelf ondersteunen met akoestisch gitaargetokkel en huisbakken percussie en zo een verfrissend eigen geluid creëren.
Als een langverwachte kus op een eerste lentedag, zo voelt tweede nummer Oogcontact. Ook al strooit het duo hier een paar clichés in het rond (“Zoete dromen,” “Rozengeur en maneschijn,” “Wereld op z’n kop”), toch slagen ze erin hun taal te laten sprankelen door hun stemtimbre vol liefdevolle tederheid. De zorgvuldig uitgekozen klanken vormen op zich al poëzie: luister maar naar de parlando waarin hun fragiele samenzang de woorden een rondedans laat maken.
Oorsprong is een buitenbeentje, waarin de zangeressen een paar ideeën lijken uit te proberen. Een waaier aan synthesizerklanken passeert de revue en verrassende wendingen zorgen ervoor dat je nooit kan voorspellen waar dit nummer heen gaat.
En dan is het tijd voor onze favoriet (On)verbloemd, het nummer waarmee we dit duo ooit leerden kennen tijdens een intieme livesessie op Radio Scorpio en waar we al twee jaar reikhalzend naar uitkijken. De ideale afsluiter voor deze debuut-ep: opnieuw zijn er die stemmen die elkaar perfect aanvullen, zeker wanneer het lied op de juiste momenten openklapt als de bloem uit de titel. Tegelijk schemert er ook iets weemoedigs door, maar dan wel een soort weemoed die je blij maakt. Zoals een herinnering aan een vervlogen zomerdag, die je een leven lang blijft koesteren.
