Live Skull wordt nogal eens weggezet als het kleine broertje van Sonic Youth. Meestal vinden we dat een beetje een kromme redenering, maar dit keer, met Party Zero, lijkt de band zelf op zoek naar die vergelijking.
Afsluiter Hit So Hard is daar een mooi voorbeeld van. Dit kon namelijk zomaar een nummer zijn geweest van de grote voortrekkers van het noiserockgenre en het nummer zou net zo goed door Kim Gordon, Lee Ranaldo of Thurston Moore gezongen kunnen worden. De opbouw, de sfeer, de gitaren, het kan allemaal. Gelukkig staan er op ook een stel nummers op de plaat die wel vooral klinken als Live Skull zelf.
Het hemelse Magic Consciousness dat de plaat opent bijvoorbeeld is pure Live Skull met een melancholisch zingende Marc C in supervorm. Mad Kingship is nog zo’n klasbak, eentje die ons terug doet denken aan vroege platen als Cloud One en Snuffer en dat zowaar een beetje een Joy Division / vroege New Order sfeer heeft, weliswaar met een politieke lading.
Live Skull, afkomstig uit New York, kwam op in de vroege jaren 1980 samen met Sonic Youth, Lydia Lunch en Swans. Toen ze eindelijk succes begonnen te krijgen met de plaat Positraction (1988) hield de band het voor bekeken.
Pas in 2016 doken ze weer op en sindsdien brachten ze de mooie platen Saturday Night Massacre en Dangerous Visions uit. Met de komst van de nieuwe gitarist David Hollinghurst (Small 23) lijkt de groep rond Mark C zijn derde adem te hebben gevonden. Het gros van de nummers klinkt bevlogen, geïnspireerd, vooruit kijkend en het verleden het verleden latend, ook dat van de band zelf, grotendeels toch.
Mark C, zanger/gitarist sinds het prille begin, uitte ooit dat de band werd opgericht om tegengewicht te bieden aan Ronald Reagan, en dat de drang om Live Skull nieuw leven in te blazen onvermijdelijk was met het naar voren treden van Donald Trump. Dat politieke karakter zat altijd al in de teksten van deze New Yorkers en dat is, uiteraard, nu meer het geval dan ooit. Gelukkig voor ons weten ze dat op behoorlijk aanstekelijke noisepop te uiten.
Uiteindelijk is de vergelijking die we eerder maakten met Sonic Youth alleen maar echt het geval op de afsluiter. Voor de rest is Party Zero een hedendaagse protestplaat in een noiserockpakje.
BANDCAMP / FACEBOOK/ INSTAGRAM
