Met After Alter voegt Jaye Jayle een indrukwekkend hoofdstuk toe aan een discografie die steeds de grenzen van genres opzoekt. Onder leiding van Evan Patterson, wiens werk altijd doordrenkt is geweest van een rauwe emotionele intensiteit, brengt het album een duistere en geladen sfeer die je meteen in zijn greep houdt. De plaat fungeert als een sonisch exorcisme: een bezwerende reis door persoonlijke en muzikale herinneringen, waarin bluesy ondertonen en een stevige, soms onheilspellende sound de rode draad vormen.
Het album opent met Father Fiction, een nummer dat met zijn rollende drums en repetitieve gitaarlijnen een bijna hypnotische sfeer creëert. Patterson zet de toon met een kritische blik op de mythen en dogma’s van georganiseerde religie, zonder zijn kenmerkende wrange humor te verliezen. Het is een stevig begin dat meteen duidelijk maakt dat After Alter geen gemakkelijke weg inslaat.
Ook verderop blijft de spanning voelbaar. Fear Is Here speelt met vervormde bluesakkoorden en verkent hoe angst ons dagelijks leven binnensluipt. Het nummer groeit uit van een herkenbare melodie tot iets vreemds en ongemakkelijks, alsof het je wil confronteren met de chaos die net onder het oppervlak borrelt. Op A Blackout pakt Jaye Jayle de illusies van de ‘american dream’ aan. Het beeld van een naamloze ziel die de verleidelijke glans van billboardreclames aanbidt vanuit de goot, voelt even schrijnend als krachtig.
Een van de hoogtepunten is het tweeluik van Bloody Me. De eerste versie is een rauwe, basgedreven punktrack vol attitude, terwijl de tweede een ingetogen, akoestische opname is, gemaakt in een opwelling in Nashville. Samen tonen deze twee kanten de dualiteit van Jaye Jayle: fel en compromisloos aan de ene kant, introspectief en breekbaar aan de andere. Deze tegenstellingen maken het album gelaagd en meeslepend.
Onze favoriet is echter Small Dark Voices, waarin de geest van Mark Lanegan ronddwaalt en zich naar het einde laat begeleiden door summiere onderhuidse elektronica. Minpuntje: op Help probeert hij met de Beatles te doen wat John Cale deed met Heartbreak Hotel van Elvis. Een aardige poging, maar het album had zonder deze cover perfect kunnen bestaan.
De afsluiter van het album brengt alles samen. Een sobere, akoestische track die teruggrijpt naar Pattersons beginjaren, maar tegelijkertijd vooruitwijst naar nieuwe mogelijkheden. Het voelt als een ritueel afsluiten van een hoofdstuk, een moment van reflectie voordat de volgende stap wordt gezet.
Met After Alter laat Jaye Jayle opnieuw zien waarom dit project zo uniek is. De mix van duistere energie, bluesy onderstromen en een vette, soms overweldigende sound maakt deze plaat een intensieve luisterervaring. Het is een album dat niet probeert te behagen, maar juist raakt door zijn compromisloze eerlijkheid. After Alter is een blijver voor iedereen die durft te verdwalen in de schaduwen.
