Foxes In The Snow, een album zwevend in bijzondere sferen, getooid in americana van de puurste soort. Verrassend, deze keer moet je daarvoor bij Jason Isbell zijn. Je kent deze gerespecteerde singer-songwriter wellicht nog van onder een van zijn vroegere gedaanten. Voorheen zat hij eerst bij de Amerikaanse southern-rock band Drive-By Truckers, ging daarna onder eigen naam verder, telkens op tour versterkt met de begeleidingsband The 400 Unit.
Met dit nieuwe, tiende studioalbum Foxes In The Snow komt de intussen al met zes Grammy’s overladen artiest nu pas voor het eerst zonder zijn The 400 Unit voor het voetlicht. Met elf songs – dus helemaal solo – en met een album dat in vijf dagen zonder overdubs is opgenomen. Alles daarop deed hij bewust helemaal zelf en dit dan nog met zijn uitstekende zangstem en die heldere, 85 jaar oude mahoniehouten akoestische gitaar.
Daar moeten wel redenen voor zijn geweest, zou je aannemen. Dat blijkt effectief zo, want er zat deze keer een op en top persoonlijk verhaal achter, dat bij deze van zijn lever moest. Hij reflecteert dus op Foxes In The Snow heel intiem over het leven, zo pijnigend als het hem de laatste jaren overkwam.
Contradictorisch, precies vanaf het overwinnen van zijn alcoholisme, de liefdesperikelen die dan toch nog opdoken en die leidden tot de gemediatiseerde breuk van een gouden koppel tot aan zijn zoektocht naar nieuw houvast in een kersverse relatie. Van zo’n voor de buitenwereld misschien alledaags recept maakt hij hier dan toch een universele, tijdloze break-upplaat, een energiek album met alleen hem in het midden en omwille van de hoeveelheid collateral damage tegelijk een verwoestende schoonheid.
“Bloeddruppels als door vossen achtergelaten in de sneeuw”, een treffend beeld in de titelsong voor de sporen bij hem van bitterheid, woede en verdriet. Het vat het pak emotionele herinneringen samen aan zijn op de klippen gelopen relatie met violiste Amanda Shires, voormalig lid van zijn tourband. Ze zitten onverholen tot grimmig verwerkt in deze voorraad prachtige liedjes. Zoals duidelijk in Eileen of Gravelweed, waarin Isbell een stuk verleden nu een andere betekenis geeft, een nieuwe inhoud als een vergeeld document in de tijd. Tegelijk blijkt er dan, in Ride to Robert’s of Don’t Be Tough, ook plaats te zijn voor Isbell’s nieuwe vlam, de 30-jarige schilderes Anna Weyant, zijn huidige muze.
Dit resulteert samen in talrijke pareltjes, naast de titelsong, zoals de opener Bury Me, de Nashville-song Ride to Robert’s, Eileen, Gravelweed, Crimson and Clay of Good While It Lasted… Toegegeven, deze nummers zullen zeker ook in een andere setting gedijen. Maar zo wordt vooral weer eens bewezen: grote artiesten als Isbell, Kris Kristofferson, Bruce Springsteen, Richard Thompson of Steve Earle maken altijd van zelfs iets ‘less’ zomaar iets ‘more’.Ook Foxes In The Snow wordt ondanks zijn voor de gelegenheid volledige stripping en uitsluitend akoestische gitaarsnaren toch een boeiend en gevarieerd gearrangeerd album met nu al classics die helemaal baden in de zuiderse Alabama-countrysfeer. Isbell kon al rockend perfect om met de elektriciteit van Drive-By Truckers.
Met deze goudeerlijke, emotionele verhalen over de pijn van het zijn etaleert hij hier nu helemaal passend, open en bloot, fragiel en indrukwekkend ook zijn kunde als akoestisch gitaarvirtuoos. Geflankeerd door zijn eigen altijd aantrekkelijke gitaarmelodieën, -akkoorden en solo’s levert hij met Foxes In The Snow zonder meer al de meest gracieuze rootsmuziek van dit jonge jaar. Er zitten dus zeker en vast nóg meer Grammy’s in de pipeline.
