Psychedelisch aandoende garagerock, hedendaagse wave postpunk met een hoek af, een eerbetoon aan Devo, verwant aan King Gizzard And The Lizard Wizard of Thee Oh Sees en afkomstig uit Los Angeles, dat nest waar Schtrumpf momenteel een immense hekel aan heeft, dat is Frankie And The Witch Fingers ten voeten uit.
Wilde feestjes bouwen ook trouwens, met uitzinnige concerten waar band en publiek helemaal uit hun okkernoot gaan, het is het handelsmerk van deze band. Ze maakten eerder al een paar ferme platen, waaronder Monsters Eating People Eating Monsters, Zam en Doom Data.
Ook nu flikkert de band het hem weer, al is het misschien even wennen omdat de synthesizers een grotere rol krijgen toebedeeld dan eerder het geval was. Vinden wij dat erg? Neen hoor. De band swingt en rockt nog steeds stevig door en heeft gewoon geen zin om zichzelf te herhalen.
Het titelnummer is zo’n voorbeeld. Het middenstuk zal velen misschien op de zenuwen werken omdat het totaal anders klinkt dan de doorsnee liedjes van deze band, maar net omdat ze de synthesizers aanwenden om er een heel swingend tussenstuk aan toe te voegen, vinden wij het alvast heel geslaagd.
Soms een beetje meer poppy, andere keren totaal uit de scheve hoek vliegend toont de band dat ze er nog steeds volop voor gaan, dat ze nog steeds uitstekende psychpunknummers kunnen schrijven en spelen, en dat ze nog steeds niet hoeven te worden weggezet als de kleine broertjes van eerder genoemde bands. Zet ze maar allemaal op een gelijk niveau en stel vast dat Frankie And The Witch Fingers er bij momenten als het beste van het stel uit opduiken.
