2020 of het jaar nul. Laat ons inderdaad gewoon even resetten en dan graag onder de allesverwoestende sound van Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You…) en Sigfried Burroughs a.k.a. Bert Minnaert (Kapitan Korsakov, The K., PAARD.,…) die met Doodseskader hun gezamenlijke muzikale bloedgroep hebben ontdekt.
Hun debuutalbum MMXX: Year Zero komt dan ook met een onmenselijk sterk geluid dat alles wist en waarmee De Gieter en Burroughs hun diepdonkere snaren, hartoverschrijdende drumslagen en oerkreten in je ziel kerven. Vijf tracks, goed voor 26 minuten, waarin je niet ongestraft verdwaalt in een esthetische crossoversound van sludge metal, bruut geponeerde hiphop en grunge.
“Some things you’ve said made you look ugly. Somethings’ gone bad, which you can not turn back no more.” Met een grommende rauwheid opent Lepers. Terwijl de zang aanvankelijk zalvend klinkt en ons aan Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer) doet denken, worden woorden vol haatdragende pijn opgedrongen in een steeds donkerder, meer verscheurend macaber klankkader.
“Wanneer ‘spoken words’ geherdefinieerd kunnen worden tot diepzware metal-hiphop, maar er zich evengoed een zacht gelaagde zanglijn aftekent tegen de grimmige kwaadheid van de instrumenten en daar ook een sneer brute grunge in zit, is het duidelijk dat de som van de vier elementen op meer dan 45 uit komt”, schreven we eerder over Meat Suit. Het spelen met contrast versterkt iedere emotie, die ons daarbij hevig moodswingend overvalt. “Numb my fucking skull until the devil is gone. I don’t even care because there’s nothing to be won. The pain remains the same until my heaven will come.”
Wat als het ‘zelf’ slechts een illusie zou zijn? En dat stukje ‘zelf zijn’ volledig door de ander wordt ingevuld? Wordt het dan beter als jij er niet meer bent? Illusion Of Self is niet zacht voor de ander. Loodzware drums en riffs slaan diep in, tussen een knap sterke samenzang van de twee heren, waarbij ze het leed fluisterend lijken toe te schreeuwen. “It’s a pity to keep watching you, while you always fall behind. I’m not ready to give up on you, but I can’t hide that all the time.”
Met de enige Nederlandse titel op de tracklist, maar met Engelse lyrics, klinkt Tranendal. De woorden druppelen traag binnen, verzwaard door de drumslagen. De uitbarstingen waarmee ze afgewisseld worden klinken furieus verwoestend. Een krachtig duet! “Flesh feels warm – like you. Who gives all? Like I do? Body and soul… I’m clamping my hands around your neck In fear.”
Met een sterke metalattitude wordt Sunblind onbeschaamd rappend ingezet. De opbouw van deze track zit bijzonder knap in mekaar. Het diepzware instrumentale kader werd uitgerekt vertraagd tot we iedere trilling diep voelen binnenkomen, het zich lijkt te nestelen onder onze huid, uitsterft met niet veel meer dan – rake(nde) – drumslagen om ons tot slot desolaat achter te laten. “The first I loved was the last to weep. Life showed me no mercy. Blood taught me I’m thirsty.”
Geen enkele seconde wordt er roekeloze brutaliteit geponeerd op dit album, terwijl het één van de meest uitdagend brutale albums is die we dit jaar te horen kregen. ‘Smart’. Smerig Macabere ART. Doe jezelf pijn in ruwe schoonheid en luister naar Doodseskader.
MMXX: Year Zero is net verschenen bij Isolation Records. Je kan het bestellen via Evil Greed (EU) en Deathwish (USA). Het album is opgenomen en gemixt in de Much Luv Studio (Amenra, Brutus, Throane) en gemasterd door Jack Shirley (Deafheaven, Oathbreaker). Een perfect geproducete album, dat met barbaarse tederheid gekoesterd wordt in onze collectie.
(Her)lees hier ook onze reviews van de singles Lepers en Meat Suit.
Facebook / Instagram / Spotify / Bandcamp / YouTube
