We geven grif toe dat we enkele jaren geleden in eerste instantie geïntrigeerd raakten door de bandnaam. Bij Beaten By Hippies flitste meteen het beeld voor ogen van een bende groezelig uitziende mannen met lange baarden en dito haar, Hawaï-shirts en zelfgerolde sigaretten – mét enig groen tussen de tabak – die omgeven door een wolk van bloemblaadjes één of ander niet nader te omschrijven subject de rammeling van zijn leven gaf.
De albumhoes van het debuut waarop een boksbeugel prijkt omringd door bloemen, versterkte dat beeld enkel. Hoewel de muziek vrij stevig te noemen valt, was er van enige agressie echter niks te merken. Wellicht zorgde het groen in de tabak voor voldoende rustgevende invloeden. Wat overbleef was een mengeling tussen stonerrock en psychrock met een fikse scheut groove. Een mix waar wij meteen aan verslingerd geraakten – en nee, daar zat datzelfde groen van de tabak voor niets tussen!
Het viertal van Beaten By Hippies tapt uit een vaatje van bijzonder aanstekelijke groovende riffs overgoten met raspende vocalen. Het debuut kon in 2019 rekenen op doorgaans lovende kritieken al viel hier en daar ook een kritischer noot te horen. Zo werd Stéphane Legat als zanger niet altijd even enthousiast onthaald of werden sommige songs afgeschilderd als flauwe afkooksels van Kyuss of als té brave, voorzichtige rock. Kritiek die we niet delen voor alle duidelijkheid.
Er bestaan ongetwijfeld zangers met een groter stembereik en er zullen vast bands rondlopen die met een compleet nieuwe kijk op muziek rondlopen maar het debuut van Beaten By Hippies rockte voor ons als de be(e)sten. Én live straalt de band een energie uit die elk publiek meesleurt en één en ander laat ontaarden in een spetterend feestje. Meer hebben wij niet nodig om met een grijns rond te lopen. Zes jaar hebben we moeten wachten op een opvolger maar nu slaan de hippies terug met Sidetracked In El Paso.
We mogen gerust stellen dat het viertal gegroeid is in die periode. Enerzijds blijven ze trouw aan hun eigen sound – daar zit, tot spijt van wie het benijdt, de stem van Stéphane Legat voor iets tussen maar anderzijds lijken ze zich een aantal van de kritieken ter harte hebben genomen. Zo bewandelen ze zeker en vast niet altijd het geijkte pad. Niet dat er nu plots een keyboard met kitcherige deuntjes op de proppen komt, maar het is evenmin rechttoe-rechtaan stonerrock.
En nee, Stéphane Legat haalt niet onverwachts een falsetstem boven waar Farinelli van achterover zou vallen, maar bij momenten ruimt de rauwe korrel in zijn stem plaats voor een heldere, warme stem. Luister bijvoorbeeld even naar het intieme The Fall waar uit een ander vaatje wordt getapt dan we gewend waren. Wat onveranderd is gebleven, zijn de freaky groovende baslijnen en meeslepende riffs die het merendeel van de tracks kleuren.
Een blik op de albumhoes toont meteen in welke richting je het geluid moet zoeken: ergens tussen de desolate woestijnvlaktes omgeven door cactussen en de onherbergzame landschappen van verre planeten. Kortom, de kruisbestuiving tussen stoner en psychrock blijft onmiskenbaar aanwezig maar er zijn subtiele én opvallende zijweggetjes toegevoegd zonder de ziel te verloochenen. En daar kunnen we enkel bijzonder blij om zijn! En hoewel we dit dus een héél erg te pruimen plaat vinden, durven we nu al voorspellen dat we het live nóg beter gaan vinden.
Releaseshow: 28 mei in zaal Den Ouden Tijd in Herent
