Zoals ieder jaar werden we in dit kleine landje volop verwend met muzikaal snoepgoed. Wat opviel, naast de kwaliteit, is de diversiteit in het aanbod. Uit een heleboel lijstjes en recensies pikten wij de tien meest essentiële Belgische lp’s van het voorbije jaar. Plaatjes die in je kast thuis horen.
MIND RAYS Course Of Action
“Course Of Action is lichtjes overdonderend en vooral een verschroeiende, opzwepende brok muziek”, schreven we over de tweede plaat van de Gentse Mind Rays. Dat ze nooit een plaat voor doetjes gingen maken wisten we natuurlijk wel, maar dat Course Of Action zo’n muilpeer ging worden hadden we nu ook weer niet zien aankomen. Hondsbrutaal, doodeerlijk en beangstigend. Een venijnig stuk rock-’n-roll dat perfect de soundtrack weergeeft van de wereld die hij anno 2019 is.
STEVEN H Een Leven Zonder Zorgen
“De grootste troef van deze plaat is dat Steven zich geen seconde te serieus neemt, alsook de muzikale diversiteit die de songs sieren.” En daarmee hadden we Een Leven Zonder Zorgen van de West-Vlaamse hiphopper Steven H perfect samen gevat, ook al zeggen we het zelf. Het is moeilijk om niet te denken aan het cliché van de clown als je naar dit debuut luistert. Grappig, maar ook met een traan. Zoals het leven zelf dus. Een plaat waar we maar niet genoeg van krijgen, en dus bij de tien beste van ’t jaar!
JOHN GHOST Airships Are Organisms
“It’s jazz, Jim. But not as you know it.“, waren onze slotwoorden toen we het over Airships Are Organisms van John Ghost hadden. Jazz is het zeker, maar je hoort er evenveel progrockinvloeden van 70’s Pink Floyd in. Een heerlijk allegaartje van diverse stijlen wat Jo De Geest (snap je de bandsnaam nu?) massa’s lovende kritieken bij de buitenlandse pers opleverde. En terecht, want Airships Are Organisms is misschien wel het meest avontuurlijke album dat we dit jaar uit ons land hebben gekregen. Mega-aanrader deze!
NOVGROD Roald
“Pop die in een erg duistere kamer te vinden is, om in klinkklaar verduisterde dromen weg te zinken…” We waren inderdaad in een lyrische bui toen we het over Roald van Novgrod hadden, het huiskamerproject van Giel Van Cromphout van El Yunque. Of neen, wacht, dat was vroeger. Ondertussen heeft Giel aangekondigd dat hij met Novgrod ook het podium op wil (op 17 april in de Kinky Star is dat). Roald vertelt het verhaal van Roald Amundsen, de man die voor het eerst naar de Zuidpool trok. Een van de mooiste releases tout court en muziek die zich gaat gedragen als een trouw vriendje. Hemels mooi.
PEUK Peuk
Toen we in de derde week van januari het debuut van PEUK hoorden, hadden we wel door dat het Limburgse trio alle (hoge) verwachtingen had ingelost, maar niemand die toen vermoedde dat het zo’n vaart zou lopen en nog minder dat ze zes maanden later op Pukkelpop zouden staan. Dat komt ervan als je goede songs hebt, want dat is waarschijnlijk de sleutel (en natuurlijk de live-klasse) van de drie. Nijdig, smerig, wild, ontroerend of confronterend. Geen enkele emotie ging PEUK uit de weg, en in korte tijd had dit land er een band bij waar nood aan was. En wie ze bezig zag tijdens de laatste concerten, weet dat dit nog maar de start is.
REENA RIOT Nix
Een plaat die tegelijkertijd met de titel van “meest intense” en “meest ondergewaardeerde” mag gaan lopen. Naomi Sijmons lapte werkelijk alles aan haar laars, en koos voor Nix een compleet eigen weg. Het resultaat is ronduit verbluffend. Op haar dooie gemak komt de Gentse op één lijn te staan met PJ Harvey en Trixie Whitley. Waarom The Knife nooit een single is geworden zullen we nooit begrijpen, wel hebben we door dat dit één van de allersterkste platen is die in dit kleine land uitkwam. Een meesterwerk die je meesleurt naar diverse emoties, met af en toe een Lynchiaans sinister sfeertje. Groots.
POPPEL Make Sense
Bands die zichzelf weten te overtreffen, zo hebben we ze graag en dat deed Poppel met verve. Toen het Turnhoutse viertal mondjesmaat via de sociale media song na song dropte werd het duidelijk dat Make Sense een bom ging worden. Heerlijke indiepop dat in de voetsporen treedt van The Beatles, Pavement en zelfs The Cure. Een album dat je gelukkig maakt, en dat mag muziek ook wel eens doen.
BALTHAZAR Fever
Het geduld van de Balthazar-fans werd de voorbije twee jaar zwaar op de proef gesteld met de alsmaar populair wordende zijprojecten Warhaus, J. Bernardt en Zimmerman. Maar dit jaar was hij er dan: de nieuwe Balthazar. Zonder meer de meest poppy en toegankelijke plaat van Maarten en de zijnen, maar misschien ook wel hun allerbeste. Uiterst dansbaar, zelfs (hum) een tikkeltje Warhaus-achtig, maar met gemak onderstreepte de band nog maar eens de grootste Belgische band van dit moment te zijn.
TRIXIE WHITLEY – Lacuna
Het minste wat je kan zeggen van Trixie Whitley is dat ze het zichzelf gemakkelijk heeft gemaakt voor haar derde plaat. Er waren enige problemen waardoor de release uitgesteld werd, en ook verdiepte Trixie Whitley zich voor Lacuna in de electronica waardoor het voor menig Trixie-fan wat wennen werd. Maar de plaat die ze in haar tweede thuisland Amerika opnam met producer Little Shalimar die samenwerkte met Run The Jewels werd een triomf die meermaals goed was voor de repeatknop, en ook ieder concert raakte met gemak uitverkocht.
LEOPARD SKULL Welcome Home
Harm Pauwels greep net naast een finaleplaats op Sound Track, maar dat mocht de pret niet bedreven en nog minder het zelfvertrouwen, want met zijn alter ego Leopard Skull heeft hij met Welcome Home één van de strafste psychedelische platen in dit land uitgebracht. Iedere song op dit debuut kan je vertalen naar perfecte pop en altijd wel met een knipoog naar The Beatles. Een welverdiende plaats in onze top 10, en iets wat men een hoogtepunt noemt!
