De nieuwe zomerfestivals in ons land schieten uit de grond als paddenstoelen. Alleen al in het OLT Rivierenhof in Deurne zijn er dit jaar twee nieuwe festivals. Whisper, dat in augustus plaatsvindt, focust op kwetsbaarheid; Unwind wil dan weer dat de bezoeker zich thuis voelt met slow food, bijzondere biertjes, wijn en natuurlijk in de eerste plaats goede optredens. Unwind is een tweedaagsfestival waar op de tweede dag vooral buitenlandse acts op het programma staan. Tijdens de eerste dag kon je daar het Nederlandse viertal Loupe aan het werk zien maar ook onze eigenste Belgische Naima Joris en Gabriel Rios.
De dames van Loupe mochten de spits afbijten. Deze Amsterdamse band brengt frisse indiepop die af en toe hoekig klinkt maar waar we vooral veel dreampop in horen met af en toe een shoegaze randje. Zangeres Julia Korthouwer heeft een heldere engelenstem die ons wat doet denken aan Harriet Wheeler van The Sundays. De muzikanten vullen elkaar perfect aan: een heel strakke ritmesectie en gitariste Jasmine tovert wondermooie dingen uit haar gitaar. In een halfuurtje kregen we een mooi beeld van deze toffe bende met enkele “oudere” nummers maar ook tracks die binnenkort op hun tweede ep te vinden zullen zijn. Loupe heeft alles in huis om écht door te breken: een uniek geluid en ijzersterke songs. Dit was alvast een hele sterke opener van het festival.
Bij Naima Joris weten we dat eerlijkheid en oprechtheid altijd heel belangrijk zijn voor haar. Als ze zich niet echt top voelt dan zal ze dat ook niet onder stoelen of banken stoppen. Al van bij de soundcheck was al te merken dat Naima zich niet echt 100% voelde. En dat was ook te merken aan het eerste deel van de set. Uit het niets kwam Joris op het podium en bracht solo op piano een wondermooie uitvoering van Poor You van de ep Tribute To Daniel Johnston die deze week het licht zal zien. We kregen dus al nummers te horen in première. Bij het pakkende Don’t Be Scared kreeg Naima het gezelschap van Vitja Pauwels op gitaar waardoor de zangeres zich al iets meer op haar gemak voelde. Pas bij Cold Hard World kwam de volledige band op het podium en verscheen er al een kleine glimlach op Naima’s gezicht.
Bij Walking The Cow zei Naima dat haar gitaar kapot was waardoor ze dus met een andere gitaar moest spelen die ze niet gewoon was. Ook al stond het op haar gezicht te lezen dat ze er niet echt tevreden van was, toch klonk het allemaal magisch mooi. Daarna volgde het donkere Despair Came Knocking. Wat in dit nummer allemaal gebeurt is subliem, en de song zorgt dan ook werkelijk voor intens kippenvel. Tears Stupid Tears is niet terug te vinden op de nieuwe ep maar kreeg wel een plaats in de set. Wel een beetje spijtig dat deze Johnston-klassieker geen plaats krijgt op de ep want Naima’s versie is opnieuw prachtig.
De bewerking van Story Of An Artist heeft een melig Disney-kantje volgens Joris, daarom droeg ze het nummer op aan haar vader Chris Joris die haar in haar kindertijd veel Disneyfilms heeft laten zien. Dat was meteen ook het laatste nummer van Johnston in haar set. Vervolgens kregen we het pakkende My Home, het eerste en ook het enige nummer uit de debuutep van Naima. De rest van de set volgden nieuwe nummers die Naima zelf had geschreven. Een voor een pareltjes waar we flink van ondersteboven waren. Ook wanneer ze zei dat ze niet zo goed zijn omdat ze die zelf had gemaakt. Het is heel bijzonder dat ze zo onzeker is over haar eigen talent, want ze schrijft prachtige nummers en haar stem gaat door merg en been. We kregen nog een bisnummer dat ze solo bracht. Daarna verdween ze heel stil van het podium, op dezelfde manier zoals ze aan haar set begon.
Dan was het de beurt aan Gabriel Rios. Begin dit jaar bracht Rios het album Flore uit waarop hij Latijns-Amerikaanse nummers bracht die zijn vader graag hoorde. Het werd geen ordinair coveralbum maar wel een prachtige plaat vol eigenzinnige bewerkingen. Voor deze plaat kreeg Gabriël de hulp van Devendra Banhart en zijn vrienden van The Colorist Orchestra. Zijn goede Nederlandse vriend Ruben Samama nam de productie voor zijn rekening, schreef ook de arrangementen en speelde op contrabas en piano mee op de plaat. Het was dan ook logisch dat Rios Samama meenam op tournee om deze prachtige plaat live voor te stellen.
Beide heren sleurden ons vanaf de eerste noten mee in een uniek Latin wereldje met een geweldige positieve vibe , zalige groove en een flink pak speelplezier. Compleet anders dus dan de sfeer tijdens het optreden van Naima Joris. Al was het ondertussen al donker geworden, en viel er af en toe een regendruppel, toch deed de muziek van Rios de zon schijnen en stuurde zo een warme vloedgolf over OLT.
We kregen alle nummers uit Flore voorgeschoteld (behalve Tu No Me Quieres) maar we kregen wel een nieuwe eigen compositie in de plaats. Deze zong hij in het Spaans, een taal waar hij niet bij hoeft na te denken zodat het ook in dezelfde positieve sfeer verder gaat als bij de covers. Gabriel voelde zich in zijn nopjes en gaf zich volledig met aanstekelijke danspasjes en gedreven gitaarwerk, terwijl zijn kompaan Samama de contrabas, piano en akoestische gitaar voor zijn rekening nam en af en toe de songs nog meer kleur gaf met zalige bijgeluidjes en kreten. We kregen helaas maar één bisnummer maar dat was wel een magistrale versie van Gold.
Wat ons betreft kan Unwind alvast terugkijken op een meer dan geslaagde openingsdag. We zagen drie sublieme optredens met drie verschillende sferen die toch bij elkaar pasten. Unwind is terecht een blijvertje onder de zomerfestivals.
