Paul McCartney is 80 geworden, joepie! Groot jolijt ten huize Luminous Dash! Vandaar dat we onlangs ook dit artikel aan de voormalige ‘Beatle’ weidden. Net zoals vele anderen hadden, ook wij, ons twee jaar geleden een ticket aangeschaft om de voorgenoemde grootmeester aan het werk te zien op TW Classic. Puik plan toch!? Think again! En toen was er corona…
Geen Macca voor ons dus, maar wel een voucher. Toen bekend raakte dat TW in 2022 effectief zou plaatsvinden, moeten we toegeven dat we toch wel hoopten dat Herman Schueremans en de zijnen de Beatle wederom naar Werchter konden lokken. Niets bleek echter minder waar te zijn en hoewel er in eerste instantie toch een gevoel van wrangheid overheerste, was de extase des te groter toen we hoorden dat Nick Cave & The Bad Seeds het festival zouden headlinen. De organisatie zorgde voor een schitterende en gevarieerde line-up. Dat uiteindelijk de artiesten van Encore nog aan deze dag werden toegevoegd, was voor ons dan ook de kers op de taart, hoewel de organisatie dat vanzelfsprekend graag anders had gezien.
Hieronder een geschreven weergave van waar we afgelopen zaterdag overal passeerden.
Het was de new wave/postpunk van Whispering Sons die zaterdag de heilige weide van Werchter plechtig mocht openen. Helaas voor ons is het Belgische openbaar vervoer niet altijd zo betrouwbaar als men wel eens doet uitschijnen en zagen we de band aan onze neus voorbijgaan. Wij startten onze festivaldag dan ook met ons aller Sylvie Kreusch.
De set van Kreusch ging van start met Let It All Burn en met dergelijke tropische temperaturen namen we dat behoorlijk letterlijk. Ze wist echter met haar band het publiek vanaf het eerste moment mee op sleeptouw te nemen, iets wat zeker geen evidentie is zo vroeg op de dag. Gehuld in een lange roze jurk met geisha allures leek de zangeres bij momenten wel over het podium te zweven. Een zwoele, warme sound daalde neer over de aanwezigen in Klub C en het enige wat wij konden doen, was rustig mee gedijen op deze gezapige flow. Tijd leek even irrelevant tijdens dit optreden. Met nummers als Walk Walk en Shangri-La kon Kreusch de afgelopen twee jaar kortstondig uit ons geheugen wissen en mocht normaliteit eindelijk weer zegevieren.
We proberen steeds optredens zoveel mogelijk van begin tot einde bij te wonen maar aangezien we toch wel serieuze Sleaford Mods fanboys zijn, moesten we de set van Kreusch helaas vroegtijdig verlaten.
Als we de vraag zouden stellen hoe punk anno 2022 eruit hoort te zien dan is het enige correcte antwoord Sleaford Mods. Het duo was, naar goede gewoonte, enkel gewapend met een laptop en een microfoon. Qua stagesetting kon dat alvast wel tellen op een podium van dergelijke grootte. Andrew Fearn was zoals steeds laptopverantwoordelijke van dienst. Maar waar de heer Fearn normaal netjes achter zijn laptop blijft staan en al heupwiegend bier drinkt, leek hij nu wel als choreograaf te fungeren voor een 90’s fitness instructievideo. Bij zanger Jason Williamson was de agressie dan weer overduidelijk. Nummer na nummer lieten de heren minimalistische beats en agressieve working class parlando’s op ons inbeuken, en wij konden niets anders dan uitbundige meedansen. De Sleaford Mods mogen er dan wel uitzien alsof ze een doctoraat in voetbalhooliganisme behaalden, dat ze hun stiel kennen, is overduidelijk. Dit was een schitterende set en ook het publiek kon de twee heren best smaken. Hoogtepunten van de set? Dat waren voor ons Jobseeker en TCR.
We moeten toegeven dat we bij Sky Ferreira eerder onvoorbereid binnen gingen. We hadden evenveel kaas gegeten van Sky Ferreira als Alex Agnew van het uitverkopen van een volledige Werchterwei. De eerste indruk van de band was er eentje met gemengde gevoelens. Ons autistische kantje liet ons al bijna een eerste keer in crisismode gaan toen de band tien minuten te laat het podium betrad. Gelukkig leek hun sound veelbelovend en kon de band, in combinatie met een frisse festivalpint, onze crisis bedwingen.
Sky Ferreira en haar band brachten een combinatie van theatrale pop maar met een dikke overstuurde nineties saus erover en dat konden wij best smaken. Alles in kannen in kruiken dachten we dan ook, maar helaas was niets minder waar. Naarmate de nummers vorderden, merkten we hoe rommelig de mix wel was. Bovendien hing de gitarist, door technische problemen, het merendeel van de nummers boven zijn pedaaltjes in de hoop toch signaal naar zijn versterker te kunnen sturen. Het optreden van Sky Ferreira zal ons dan ook vooral bijblijven als een verhaal van wat had kunnen zijn in tegenstelling tot wat effectief was.
Zes nummers in de set werd het geluid plots dichtgezet, iets wat de band blijkbaar ook niet echt verwachtte. De gitarist gooide gefrustreerd zijn gitaar op de grond. Sky Ferreira zelf trachtte nog iets te zeggen door haar microfoon maar tevergeefs, geen geluid meer. De tijd was op. Na het optreden wisten we een setlist te bemachtigen en stelden we vast dat acht nummers niet gespeeld werden. We zagen in Sky Ferreira een band met enorm veel potentieel die dat helaas niet kon waarmaken en als we het wereldwijde web mogen geloven, was het gebrek aan structuur op de weide van Werchter geen alleenstaand feit. Zonde!
Met The Smile was het tijd om enkele anciens aan het werk te zien. Thom Yorke zag er dan wel uit alsof hij net voor het podium te betreden nog enkele konijnen de strot had overgesneden voor het artiestenbuffet. Wat er ook van zij, de lelijke-truien wereld is er wat ons betreft één ontwerp rijker mee. Wat de set betreft, zagen en hoorden we extreme beheersing en een band waar het spelplezier overduidelijk zichtbaar was. The Smile zorgde voor een dansbare, ietwat funky set die vooral gekenmerkt werd door het strakke samenspel van het trio en de prachtige falset uithalen van de heer Yorke. Dat het met bakken uit de lucht kwam gevallen, kon voor ons de pret geenszins drukken. Wij hingen aan de lippen van Yorke en genoten met volle teugen. Dat de band geen hitmachine is, was na de set duidelijk. Gelukkig weten we dat goede muziek niet afgemeten wordt aan het aantal hits.
Intergalactic Lovers mocht die avond Klub C afsluiten en daar waren wij bij. Het was, naar eigen zeggen, hun eerste keer op Werchter en zangeres Lara Chedraoui stak het niet onder stoelen of banken dat ze onder de indruk was van de gigantische massa die hun Werchterdebuut kwam aanschouwen. De tent zat afgeladen vol en hoewel velen ongetwijfeld wat warmte zochten nadat ze bij The Smile werden uitgeregend, kon dat de overwinningsdrang van Intergalactic Lovers zeker niet drukken.
De band bracht een sterke set maar we merkten tegelijk ook dat het voornamelijk de nummers van de eerste twee platen waren die het publiek konden opzwepen. Naarmate de set vorderde, zagen we dat de afgeladen zaal van weleer toch een pak leger begon te voelen. Heel wat mensen wilden ongetwijfeld een goed plekje bemachtigen van voor de giganten van Placebo en dat was hun goed recht. Wij bleven rustig staan en zagen de lovers de tent op hun hand krijgen. Eindigen deden ze in klasse met hun Northern Rd. We mochten dan wel een stuk van Placebo gemist hebben, spijt hadden we daar absoluut niet van.
België is goed vertegenwoordig die avond, want ja ook Placebo (dat van Molko, niet van Moulin) is die avond van de partij. Voor zij die het niet wisten, Molko is geboren in Brussel waardoor de Amerikaan voor eeuwig onlosmakelijk verbonden is met ons landje. Er waren duidelijk twee delen in de set van Placebo. In het eerste deel stond het recentere werk centraal maar in deel twee vuurde Placebo de ene na de andere alternatieve klassieker op het publiek af. Too Many Friends, For What It’s Worth, Special K, The Bitter End, Infra-red, … heerlijk was het om die nummers nog eens live te horen. Tegelijkertijd bleef, ondanks de vele hits, de wauw-factor bij Placebo uit. Het leek de heren aan gretigheid te ontbreken om de weide te veroveren en de massa met hun arsenaal aan hits te verslinden.
En dan was het de beurt aan de grootmeester zelve. We hadden Nick Cave al wel eens eerder live aan het werk gezien en wisten wat we konden verwachten maar als je daar dan staat, is het toch iets dat je overvalt en dat moeilijk met woorden te beschrijven is. Maar laat het ons toch maar proberen. De set van Cave en zijn Bad Seeds was bijna een spirituele ervaring te noemen. Het ene moment zat Cave een ingetogen ballade te brengen vanachter zijn piano om enkele minuten later het beest in zichzelf alweer los te laten.
Dat Cave contact met het publiek vooropstelt, is steeds weer duidelijk. Waar hij bij zijn vorige passage op Werchter heel wat mensen uit het publiek op het podium haalde, liet hij nu voor de gelegenheid een persoonlijke catwalk aan de dranghekken bevestigen waarop hij tijdens het optreden vlijtig paradeerde. Handen reikten richting Cave als ware hij een halfgod en hij reikte gretig terug. Net zoals tijdens de set van The Smile regende het dat het geen naam had maar dat kon noch het publiek noch Cave deren. Ook compagnon de route Warren Ellis was duidelijk in zijn sas. Bij momenten leek de muzikant wel in trance terwijl hij, gewapend met zijn viool, de massa te lijf ging.
De set, die overigens 19 nummers lang was, bevatte heel wat klassiekers waaronder: From Her To Eternity, Tupelo, Ship Song, Jubilee Street, Into My Arms, … Maar het vreemde van de zaak is dat Cave en zijn Bad Seeds hun eigen nummers bijna niet nodig leken te hebben om het publiek op sleeptouw te nemen. Om maar een idee te geven van hoe sterk de sfeer van dit concert was. Dit waren twee uren onvervalste emotie en muzikale integriteit zoals je deze zelden tegenkomt. Of je nu de nummers kende of niet maakte eigenlijk niet zoveel uit, de ganse wei stak de handen in de lucht en reikte naar Cave …
Na het concert betraden Michèle Cuvelier en Stijn Van de Voorde nog even het podium om in première Bruce Springsteen als headliner van volgend jaar voor te stellen. Meer informatie en tickets vind je dan ook via deze link.
