Eindelijk, het moment waar menig Tool-getrouwen jaren naar hebben uitgekeken is daar. Tool treedt op in een Belgische zaal en kan zowel visueel als auditief nog eens volledig van jetje geven.
Moeten openen voor Tool, het is geen sinecure. In dit geval viel de ondankbare taak te beurt aan Brass Against, een covergroep nota bene. Zoals je misschien al wel uit de naam had afgeleid, is de band gestut op een blazerssectie en maken ze zo eigen interpretaties van nummers van Rage Against The Machine, Audioslave, Led Zeppelin én ja hoor, ze wagen zich met Stinkfist en Forty Six And 2 zelfs aan een stukje Tool. Ballen hebben, noemt men dat wel eens in de volksmond.
Brass Against leverde een onderhoudende set maar meer dan dat ook niet. Vooral toen ze Killing In The Name Of begonnen te spelen, daalde ons enthousiasme opzienbarend. Dat het een goed nummer is, staat niet ter discussie maar de heren van Rage Against The Machine hebben nog andere parels in hun arsenaal dan enkel Killing In The Name Of durft de gemiddelde coverband helaas al wel eens vergeten.
En dan, is het de beurt aan de grootmeesters van de progressive metal.
Tool startte achter een doorzichtig doek waarop gigantische, psychedelische projecties tevoorschijn kwamen van onder meer werken van Alex Grey. De visuele lat werd onmiddellijk torenhoog gelegd en werd naarmate de set vorderde keer op keer weer overschreden.
Qua opstelling waren er geen verrassingen, Chancellor en Jones vooraan; Carey achter de twee heren en helemaal achteraan een mystiek silhouet gehuld in een mohawk. Het bereik van Keenan is ongeëvenaard, hij haalt de meeste moeilijke noten zonder verpinken. Met zijn strottenhoofd kan hij van de meest pure breekbaarheid naar ongekende agressie schakelen in een mate van seconden, iets dat keer op keer echt indrukwekkend blijft om te aanschouwen.
Dat ook op het middenplein stoelen voorzien waren, was voor ons wel een verrassing. Nu, gezien de visuele hoogstandjes die op het publiek werden afgevuurd, is het dan ook weer niet zo onlogisch om dit concert zittend te beleven. Dat het publiek ook effectief braafjes bleef zitten, was dan weer niet volledig naar de zin van Keenan die met de opmerking: “Belgium, are you tired? I’m standing and I’m 58 years old“, iedereen uit zijn stoel hees voor de rest van het concert.
Dat de focus tijdens het concert op de nieuwe worp Fear Inoculum moest liggen, kan je in de onderstaande setlist wel zien. Wie kwam om een best of van Tool te horen met singles als Schism, Sober, Stinkfist, Forty Six And 2,… was er helaas aan voor de moeite. Dat gezegd zijnde is het ook mooi om te zien dat Tool weigert om in clichés te vervallen. Waar het voor de doorwinterde Tool-fan ongetwijfeld een heerlijke set was, lag dit voor de beginner misschien net iets moeilijker.
Litanie contre la Peur
Fear Inoculum
Opiate
The Pot
Pushit
Pneuma
The Grudge
Right in Two
Descending
Hooker With a Penis
Chocolate Chip Trip
Culling Voices
Invincible
Net zoals bij de laatste passage van Puscifer en A Perfect Circle was het ook bij dit concert niet toegestaan om foto’s te maken of te filmen. Heerlijk vonden we dat. Niets zo irritant als iemand voor je hebben die midden in jouw zicht gedurende het ganse optreden foto’s en videofragmenten zit te maken van discutabele kwaliteit. Naar goede gewoonte mocht er tijdens het laatste nummer van de set wel gefilmd worden. Dat menig smartphones instant het daglicht zagen, was een evidentie, hoewel wij ons wel onthielden.
Wat de slotsom nu is? Wel, als grote Tool-fans kunnen we niet zeggen dat we over heel de lijn positief zijn. Toen Tool aan zijn meesterlijke set begon, was het ook een instant herinnering aan de, vaak erbarmelijke, geluidskwaliteit binnen deze Antwerpse concerttempel. De kit van Carey beheerste de set en hoewel we zijn meesterlijke drumspel absoluut appreciëren, vonden we het wel zonde dat we van de gitaar van Jones amper iets hoorden. Ook de zang bij de eerste twee nummers was beneden alle peil in de front of house mix maar gelukkig werd dat nog enigszins bijgestuurd. Het viel ook wel op dat de geluidskwaliteit van de nummers van Fear Inoculum opvallend beter was. We vermoeden dan ook dat de mix vooral gemaakt werd in functie van de nieuwe plaat en dat het daardoor ook wat ten koste ging van de geluidskwaliteit van hun vroegere nummers.
Dat dit een indrukwekkende concertervaring was die conceptueel maar weinig gelijken kent, staat vast als een paal boven water. Dat gezegd zijnde hadden we voor een ticket van 90 euro toch wel een wat kwalitatievere front of the house mix verwacht aangezien dit een aanzienlijke invloed had op de concertervaring.
Nu, de grootste vraag die we na het concert hadden, was of er nu effectief iemand die gesigneerde vinyl van 700 euro heeft aangekocht en vooral wanneer het voor het dubbel van de prijs op eBay zal worden aangeboden. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd… Speciaal gevoel voor humor die jongens van Tool.
