Je hebt het ondertussen wel begrepen. Luminous Dash trekt niet alleen volop de kaart van de Belgische muziekscène, maar geeft de artiesten eveneens een podiumkans. En niet alleen in Gent zoals dat vroeger het geval was, maar nu over heel Vlaanderen. Zo kan je Alison Jutta zien in Gent, Antwerpen en Mechelen – en wie weet nog op andere plekken – maar eerst een praatje met de muzikante!
Wanneer werd Jutta Daems, Alison Jutta?
Jutta Daems was eigenlijk altijd al Alison Jutta. Alison Jutta Daems is namelijk mijn volledige naam. Mijn roepnaam is Jutta, maar als artiestennaam heb ik mijn eerste naam erbij gehaald. Ik besef dat het een beetje verwarrend is (schiet in de lach).
Alison Jutta is een band, maar ook een soloproject. Leg eens uit, hoe dat nu precies zit!
Het is begonnen als soloproject, en dat is het nog steeds, alleen is de bezetting waarmee ik nu speel wel echt meer deel van de sound aan het worden dan de bezettingen waarmee ik hiervoor speelde. Ik heb nu blazers in de band (dwarsfluit, klarinet, saxofoon), wat een nieuw element is dat ik in gedachten houd als ik schrijf. Het is wel nog steeds zo dat ik de liedjes en teksten maak, maar er is het laatste jaar meer wisselwerking tussen de band en mezelf als songwriter.
Een paar jaar geleden was je finalist bij De Nieuwe Lichting. Ik neem aan dat dit een leerrijke ervaring was, heb je daar je voordeel uitgehaald?
Dat was 100% een leuke en leerrijke ervaring, alleen eentje die slecht getimed was. Ik was finalist in januari 2020, waardoor de shows die ik daarna gepland had gecanceld moesten worden door de ons allen bekende pandemie. Dit sleepte lang aan, waardoor ik van het opgebouwde momentum niet echt gebruik heb kunnen maken.
Naast België, doe jij ook je ding in Nederland. Hoe verloopt het daar en merk je een verschil tussen de aanpak van de twee landen?
Klopt, ik heb in Rotterdam gestudeerd en heb daar ook lang gewoond. Ik merk nog steeds veel steun van onze noorderburen, zo was ik vorig jaar ambassadeur van het Rotterdams festival Motel Mozaïque. Dat vond ik een hele leuke vraag aangezien ik toen alweer in Brussel woonde. Ik merk niet zo veel verschil in aanpak, de beide landen hebben een redelijk gebaand pad dat muzikanten kunnen volgen: wedstrijden/festivals die media aandacht krijgen en die dan misschien leiden naar een plek op showcasefestivals en deuren openen in de muziekindustrie.
Alleen liep ik, toen ik weer in België woonde, hard tegen de muur op administratief vlak. In Nederland is het enorm toegankelijk en gemakkelijk om te ondernemen, en in België moet je zoveel regeltjes, juridische termen en constructies kennen dat ik er even ontmoedigd van werd. Ondertussen is alles geregeld, maar het was een cultuurshock in mijn eigen land. (lacht alweer)
Je wachtte niet het moment af tot je ontdekt werd, maar ging zelf aan de slag.
Ik heb geleerd dat als je gaat wachten, er ook niet veel zal gebeuren. Dus er zit niets anders op dan zelf aan de slag te gaan.
Soms lijkt het wel alsof je geen comfortzone hebt en alles aandurft. Klopt dat, ik bedoel het is uiterst moeilijk om jouw muziek te omschrijven!
Dit vind ik grappig, omdat ik zelf het gevoel heb dat ik soms wat meer uit mijn comfortzone zou kunnen treden. Ik heb het gevoel dat mijn zang en songwriting niet zo veel zijn veranderd. Met producties en arrangementen heb ik wel al meerdere kleuren geprobeerd. Ik ben redelijk akoestisch begonnen, veel elektronischer geworden, en nu zit ik weer op een pad dat weggaat van de elektronica.
Vorig jaar bracht je je debuut Hello I Don’t Know uit. Hoe verliep dat en je bent daar trots op neem ik aan?
Inderdaad! Het was de allereerste keer dat ik de cyclus heb doorlopen van schrijven, opnemen, uitbrengen, spelen met een heel album. Naast het feit dat het heel spannend was en genoeg piekermateriaal opleverde, was het ook heel leuk omdat ik echt het gevoel had dat ik artistiek dichterbij mezelf aan het komen was. Van de producties tot het artwork, heb ik heel veel in eigen handen genomen en ik ben nog steeds super trots op het eindresultaat.
Dat mag je zeker zijn! Het geluid dat we op je eerste plaat horen is dat nu het definitieve Alison Jutta geluid?
Zeker niet. Er zal altijd een kern constant blijven in mijn muziek, maar er zal ook steeds genoeg evolueren.
Je liet al eens doorschijnen dat je aan nieuw materiaal werkt. Vertel!
Klopt! Ik zit in het leerproces van het dempen van de kritische stemmetjes in mezelf. Iets wat we allemaal volgens mij goed kennen. Met elk project probeer ik die stemmetjes beter te leren kennen en zoveel mogelijk aan de kant te schuiven. Een moeilijke opdracht die volgens mij levenslang zal duren. Toch geloof ik dat het mij nu toch weer een beetje meer aan het lukken is dan met mijn vorige plaat. De sound wordt weer organischer, met piano, blazers, gitaar en basgitaar. Het is weer een stukje dichter bij mezelf, omdat ik verder ga waar ik ooit ben begonnen: achter de piano. Het wordt een warme, eerlijke, troostende plaat.
Het lijkt alsof je teksten vrij persoonlijk zijn, is jouw een muziek een spiegel van je innerlijke ik?
Tot nu toe, zeker en vast. Ik schrijf bijna altijd over persoonlijke dingen. Onlangs heb ik een songwriting workshop gevolgd, waarin het idee geopperd werd dat het niet altijd nodig is om over je eigen gevoel te schrijven. Er zijn zoveel andere thema’s mogelijk; observatie van een plaats, de natuur, wetenschap, politiek, willekeurige tekst die je ergens leest, etc. Ik heb hier een paar opties van geprobeerd, en ik moet zeggen: het beviel me enorm. Het was zeer bevrijdend om niet je persoonlijke zelf te moeten verweven in je werk. Dus misschien zal ik in de toekomst ook meer andere benaderingen proberen.
Je songs hebben een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik geneigd om ze vrolijk mee te fluiten, anderzijds maken ze me wat melancholisch triest. Mik jij bewust op die tegenstelling?
Zeker. Dit is iets wat ik nastreef in een nummer, en ik ben dus blij dat je dit is opgevallen. Het klinkt misschien een beetje zwaarwichtig, maar ik denk dat die tegenstelling voor mij het leven samenvat. Ik ben van nature een beetje een melancholisch en emotioneel persoon, en merk dat die tegenstrijdige emoties eigenlijk helemaal niet tegenstrijdig zijn en vaak hand in hand gaan. Huilen van verdriet brengt opluchting en helderheid. Verdriet en angst laten zien brengt mensen vaak samen, in troost. Daarentegen: als we iets mooi vinden of gelukkig zijn, kunnen we daar tot tranen toe ontroerd van worden, of bijna verdrietig zijn aan de gedachte dat het niet voor altijd zal duren. Deze combinaties zijn voor mij grote bronnen van inspiratie.
Stomme vraag, maar ik hou van het antwoord erop… wat betekent muziek voor je?
Van alles. Soms betekent het een uitlaatklep of een dagboek. Soms betekent het troost, inspiratie of kinderlijk plezier. Soms betekent het vakmanschap, en soms betekent het prestatiedruk en perfectionisme. Het heeft vele gezichten, maar het is in ieder geval een belangrijke spiegel voor mij, en een constante factor in mijn leven.
Binnenkort sta je voor Luminous Dash op de planken van zowel Café De Loge in Gent, de DjingelDjangel in Antwerpen en in de Zapoi in Mechelen. Kun je hier iets meer over kwijt?
Ja, en ik heb er heel veel zin in! Ik heb vorig jaar pas mijn eerste concerten in Gent gespeeld, en ik ben blij dat ik er weer zal staan. Gent heeft nog vele leuke plekken waar ik graag zou spelen, waarvan Café De Loge er zeker één is. Djingel Djangel is ook een toffe plek, en een thuiswedstrijd in Antwerpen, dus dat wordt zeker ook een leuke show, net als in Mechelen!
Wat is je favoriete plaat aller tijden?
Dan zal ik toch moeten kiezen voor My Aim Is True van Elvis Costello, daar staat namelijk het liedje op waar mijn ouders de naam Alison vandaan hebben.
Optredens van Alison Jutta onder Luminous Fest
16/03 – Café de Loge, Gent
13/04 – DjingelDjangel, Antwerpen
05/06 – Kafee Zapoi, Mechelen
Facebook – Instagram
Facebookevenement DjingelDjangel
Café De loge
Kafee Zapoi
