De meeste fans hadden er allicht niet meer op gerekend, maar The Jesus And Mary Chain zijn terug, en hoe! Na bijna tien jaar radiostilte verrastte de band met hun toezegging (en performance) op Coachella in 2007, vijf jaar later, in 2012 volgde een tour in de US, en in 2014 en 2015 werd opnieuw getoerd, nu om de dertigste verjaardag van het iconisch Psychocandy (1985) in de verf te zetten.
Maar het werd nog beter: in maart verscheen het nieuwe album, Damage and Joy een feit. En met dat album gingen de broers ook weer toeren! En zo stonden de pioniers van shoegaze, noise pop en indierock, van invloed op zovelen, op dinsdagavond 18 april 2017 te imponeren in de AB. Luminous Dash was erbij, liet zich gewillig meevoeren en was getuige van een glorieuze doortocht van een herboren The Jesus and Mary Chain.
In een bomvolle AB staan en mogen openen voor één van de meest legendarische acts uit de popgeschiedenis. Je zou voor minder zweven. Deze droom werd werkelijkheid voor de Gentse Tokota, en het waren de broertjes Reid die deze keuze hadden gemaakt.
Een opmerkelijke keuze, want de moeder van alle shoegazebands koos resoluut voor een band die uit een volledig ander vaatje tapt. Op de sociale media bleek dat het viertal de beslissing zelf amper kon geloven, maar ze stonden er wel. Support acts kunnen wel eens een excuus zijn om het publiek toe te laten een ideale plek te zoeken, maar Tokota kon rekenen op een welverdiende aandacht van de ondertussen aardig volgelopen AB.
Een druk jaar voor de band, aan de merchandise kon je een ep’tje op de kop tikken met daarop nieuwe songs van het binnenkort te verschijnen debuut. Wat wij gisteren hoorden, en zagen, voorspelt veel goeds. De geest van Cobain kronkelt altijd wel ergens rond in Tokota, en hoewel je de 90s grungesound er zo in herkent, tegelijkertijd een bandje met een eigen geluid. Van de aangekondigde zenuwen op Facebook was in Brussel geen sprake. Deze band stond er, beseffende dat dit één van hun mooiste rockmomenten was, en met in het achterhoofd dat dit niet meer dan het spreekwoordelijke startschot is.
Met een haast Zwitserse stiptheid, en begeleid door Rock ‘n’ Roll van The Velvet Underground, wandelden de Schotse broers Jim en William Reid en de andere bandleden rustig het podium op. Meteen weerklonk de ondertussen gekende intro van Amputation, de single die het nieuwe album voorafging, en we waren vertrokken voor onze trip nostalgie, een avond vol (h)erkenning en een overdosis bewondering en respect. Want ja, de heren hebben nog niets aan kracht en intensiteit ingeboet.
Opvallend was dat William zich letterlijk op de achtergrond hield, even beweeglijk dan een standbeeld, wat hem er niet van weerhield dat o zo herkenbare en unieke geluid uit zijn gitaar te toveren. Jim nam alle vocals voor zijn rekening en was iets beweeglijker, maar denk nu niet dat hij stond rond te springen zoals de 74-jarige Mick Jagger dat nog placht te doen. En who cares? Wat vooral opviel is hoe goed Jim Reid bij stem was.
Ik wil niet persé opnieuw verwijzen naar die beroemde quote van de broers, maar “Ooit gaan we een The Shangri-La-plaat maken”, is
nog steeds o zo toepasselijk, want The Jesus And Mary Chain heeft evenveel met The Sex Pistols, Ramones of andere Stooges als met The Beatles of die door hun vaak genoemde en geroemde Shangri-las te maken dus. Dinsdagavond was ook duidelijk hoe de broers nog steeds meester zijn het afleveren van (h)eerlijke rauwe puntige hypnotische pop en snedige rock en roll en/of poppy noise, geserveerd op afwisselend een roestig of gouden dienblad. Geen andere band doet hen dat na, nog steeds niet.
Centraal stonden de songs uit het nieuwe album, Damage and Joy (2017), en ook Automatic (1989), waarbij de nieuwe songs nog het best bij aansluiten, kwam ruim aan bod, maar ook het onvolprezen debuut album Psychocandy (1985), jawel! En ook de betere songs uit Honey’s Dead, en drie van de juweeltjes uit Darklands (1987) zaten in de set.
Geen gedoe of gepreek, af en toe een “thank you”, tot zelfs “thank you so much”, en net voor de bisronde, droog, “This is our last song, but we are easily persuaded to play some more”, en er kon zowaar een lachje af bij Jim Reid, of heb ik me dat ingebeeld?
Nine Million Rainy Days, Cherry Came Too, Just Like Honey en Some Candy Talking ook natuurlijk, blonken uit in al hun pracht, of om nog maar eens bevestigd te horen welke meesterlijke popsongs de broers schreven, alsof dat nog nodig was. Blues From A Gun, Between Planets en Head On klonken strakker en potenter dan ooit, het van Honey’s Dead afkomstige broeierige Reverence, dat de set besloot, was een absolute revelatie.
Toen cult classics The Hardest Walk, en in de bisronde, You Trip Me Up en al helemaal The Living End op het publiek werden losgelaten, barstte dat volledig los in een Psychocandy-feest, al dan niet gepaard met een pogo’tje hier en daar. Gedanst, meegezongen, genoten, jazeker, dat allemaal en dat nog eens tegelijkertijd ook. Wij van Luminous Dash ook, ja.
Als ultiem slotsalvo van een geweldige dinsdagavond ondergingen we Peace On War, één van de gloednieuwe songs, die gezapig en traag op gang komt, en in eerste instantie als broertje van Darklands (de song) klinkt, maar zich dan ontwikkelt en opbouwt om naar een catharsis te gaan en volledig te ontploffen als adrenalinebom in Psychocandy-stijl. Heerlijk!
Na amper anderhalf uur tijd, met eenentwintig nummers op de teller, zat het er alweer op. Ik keek rond mij en las verbazing en blijdschap op de gezichten in de zaal. Wat een trip! The Jesus And Mary Chain kwam, zag en overwon. Hallelujah!
Na nog wat napraten met Luminous Dash-collega’s Liesbet en Didier, de merchandise-stand geplunderd en, zoals ongetwijfeld velen, met een fantastisch en extatisch gevoel huiswaarts gekeerd. Amen.
MARK VAN MULLEM
