Tot onze spijt liepen we de albumvoorstelling van de Steven Troch Band in Mechelen mis, maar op vrijdag 9 mei 2025 trad de band op in Muziekpodium Dordtse Jazz Sociéteit. Luminous Dash tekende present en zag hoe Steven Troch en de zijnen er de pannen van het dak speelden. Bijna alle songs uit The Dawning kwamen aan bod, aangevuld met oudere krakers uit The Call en Rhymes for Mellowminds en ook Nice ‘n’ Greasy werd niet vergeten.
Dordrecht maakte het de Mechelaars niet gemakkelijk want jammer genoeg hield ‘Dutch Disease’ lelijk huis, in de gerenommeerde jazzclub. Steven Troch en de zijnen lieten zich niet van de wijs brengen, noch uit het lood slaan en zetten er een puike, zompige en swingende bluesrock show neer. Wie wél luisterde, genoot, en met volle teugen, ondanks die ronduit irritante praters. Klaar!
Met een potig en lekker zwierig swingend en rockend The Short End (uit Ryhmes for Mellow Minds, 2018) werd even over half tien de set op gang geknald. Meteen een eerste gulle traktatie op dat geweldige bluesharp-spel waar Steven Troch zo meesterlijk goed in is. Terwijl Matt T Mahony ons verwende met een gulle gitaarlijn en een machtige solo en Dennis de Gier (percussie) en Liesbeth Sprangers (bas), bewezen die gedroomde ritmesectie te zijn. De toon was gezet. Nog meer spelpracht in het swingende en funky, Slow (Nice ‘n’ Greasy, 2016), met mooie samenzang tussen Troch en Sprangers. Weerom verrukkelijke bluesharp-partijen en Mahony die de gitaar gul liet ronken. Met het bijzonder grappige So Much To Do (The Call, 2022) werd het stevige tempo goed aangehouden, onder het adagium “So much to do, so little time” met opnieuw bluesharp-galore.
Een machtig Buckriders, zalig gezongen door Troch, bezocht voor het eerst op de avond het nieuwe album. “Once, we were no criminals…” Troch zong het ietwat deemoedig, de gitaar van Mahony ronkte zachtjes, de bas van Sprangers en de percussie van de Gier gaven zowaar een iet of wat galopperend tempo aan. Knap gedaan. Met een redelijk poppy You Came Along bleven we nog even bij The Dawning. Het orgeltje uit de studioversie misten we wel een beetje, maar die gitaarlijn van Mahony was fraai. De samenzang tussen Troch en Sprangers was erg mooi. Een passage met pure schoonheid die het teveel aan praters tijdens het concert allicht gemist zal hebben. Iets met parels en zwijnen?
Een fenomenaal zompig Mr. Jones – Bluesharp galore! – greep terug naar Rhymes for Mellowminds. Zowat halfweg de set volgde de rock-‘n-roll-boogie Been Lookin’ (Nice ‘n’ Greasy), waarin Troch vocals weerom meesterlijk afwisselde met bluesharp en de gitaar van Mahony fijn mocht ronken. Oh, en die baslijn! Tijdens Double Down, de instrumental uit de nieuwe plaat, dat de eerste set besloot, leek het wel of sommige praters het licht hadden gezien; het leek alleszins minder rumoerig.
Het lichtvoetige, ietwat cabareteske The Only One, te vinden op de nieuwe plaat, vatte de tweede set aan. Het nummer bevat hilarische levenswijsheden als “The bus driver ain’t the only one who takes you on a bumpy ride – oh no!”, “And the butcher ain’t the only one who chops your meat – oh no!”, een kinderlijke melodie en fraai blues harp-werk. Met The Jinx Is On Me (Nice ‘n’ Greasy) ging het zowaar bijna de reggae-kant op, ska zelfs. Troch mat zich hier ei zo na een falset-stem aan. Best wel apart en knap gedaan, ook weer fraaie mondmuziek dat het afmaakte.
Aangekondigd als een nummer dat de sfeer van de spaghetti-westerns van de late jaren zestig wou evoceren, was een meeslepend en inderdaad bijzonder filmisch Call of Cornholio ons deel. De geest van Ennio Morricone was overduidelijk aanwezig, met dat melancholische en deemoedige blues harpspel van Troch en dat al even weemoedige gitaarspel van Mahony, gedreven op een puike baslijn van Sprangers en gepaste percussie van de Gier. Sterk en meer dan een geslaagde evocatie.
“Maar terug naar de nieuwe plaat”, moeten Troch en de zijnen gedacht hebben en ook The Mountain had een zachte zomerse reggae-vibe over zich, handelend over “mensen die hun doelen net nooit halen”, aldus Troch. Fijne gitaarlicks, mooie vocalen van Troch en diens bluesharp die hier opnieuw de show stal. We bleven nu even bij The Dawning. Eerst met Wonder Why, voortgestuwd door een heftige baslijn en dito percussie; een drive volop zwanger van enige dreiging, met een heerlijk groezelige gitaarlijn en machtige net niet desperate zang van Troch.
God Pulls the Strings baadde in een gelijkaardig spooky sfeertje, een beetje beklemmend ook. Met wat fantasie zou dit de ideale soundtrack zijn bij die Western die David Lynch nooit gedraaid heeft. Troch zong het bezwerend, de gitaarlijn van Mahony was er een om duimen en vingers bij af te likken. Wow! Hoe heerlijk was Stuff, funky en zompig, lekkere vuile rock-‘n-roll en wat een groove, met een gitaarsolo om u tegen te zeggen. En dan Troch die helemaal lös ging op de bluesharp, die prompte percussie! Of hoe ook deze laatste greep uit The Dawning in de ‘main set’, fantastisch klonk.
Troch stelde de muzikanten voor en kondigde het laatste nummer aan. “Neem de titel niet té letterlijk en blijf gerust nog iets drinken of neem ons mee naar huis, in de vorm van een cd of lp”, en de band knalde tot besluit een krachtig Walk Away (Rhymes for Mellow Minds) door de club, een laatste feest vol gitaarpracht en blues harpmeesterschap ook.
Of toch niet helemaal, want er kwam nog een korte bisronde. “We gaan er nog ene doen. Deze ken je vast van The Memphis Jug Band, het dateert uit 1929″ en alles werd nog eens uit de kast gehaald met een lekker zompig en swingend On the Road Again (niet te verwarren met het gelijknamige lied van Canned Heat), ook te vinden op de nieuwe plaat. Omdat eentje geentje is, kregen we ook nog Loose Your Head (Nice ‘n’ Greasy). Een pompende bas, geweldig gitaarwerk, een allerlaatste blues harp-masterclass en die wijze raad om dat hoofd niet te verliezen dus. Wat een finale.
We hopen van harte dat de muziekliefhebbers die voor Steven Troch en de zijnen naar de club afzakten écht hebben kunnen genieten van de muziek. Want laat die duivelse ‘dutch disease’ de muziek niet vermoorden alsjeblief. Lieve mede-melomaan uit Nederland, lees je mee? Dankjewel!
Alleszins staat het buiten kijf dat de Steven Troch Band een ongelooflijk sterke show neerzette bij de Dordtse Jazz Sociéteit. Tijdens het schrijven van deze recensie stonden Troch en zijn kornuiten trouwens allicht het ‘kot af te breken’ in het Antwerpse Djingel Djangel. Misschien was jij daar wel bij zelfs? Zou moeten!
STEVEN TROCH: facebook • instagram
