Toen het immer vernieuwende Stereolab in 2009 een pauze aankondigde was dat voor vele fans een serieuze domper. Toen de band voor 2019 plots live dates aankondigde veerde menig muziekfan vast blij recht. Wij, als McCarthy- en Stereolabfans van het éérste uur alleszins! Vooraleer Primavera Sound en Best Kept Secret festival aan te doen verkocht de Frans-Britse band rond Laetitia Sadier en Tim Ganes de zaal de van de Orangerie van Botanique in Brussel moeiteloos uit. Wij bevonden ons onder de enthousiaste menigte, en zagen dat er op de eclectische en dromerige groove machine nog lang geen sleet zit. We gingen gewillig mee in de trip down memory lane, met vibes en grooves die allesbehalve gedateerd klonken of alleszins nog niets aan relevantie hebben ingeboet.
Aan het begin van de avond, – buiten was het prachtig weer – was er nog maar bitter weinig volk in de zaal te bespeuren toen No Escape van Cabaret Voltaire door de speakers knalde, als inleiding op het optreden van het Duitse Von Spar. De Keulse band moest het dus voor een halfvolle zaal doen. Hun originele mix van krautrock, spacerock, elektro en psychedelica mocht er best wezen. In het muzikale universum van Von Spar ontmoeten Kraftwerk, Klaus Schultze, Tangerine Dream, maar ook Mogwai en Riverside elkaar. Ook maar een poging om de bandsound te definiëren natuurlijk. De combinatie van de seventies en eighties synthesizers, de potige, soms net iets te harde, drums en hevige gitaarpartijen konden ons wel bekoren, al begonnen de composities nogal op elkaar te lijken naarmate de set vorderde. Dat toegemeten halfuurtje was dus net voldoende.
Tijdens het kleine halfuurtje wachten op Stereolab, met nu donkere electronic body music die stilletjes door de zaal schalde, begon de zaal zich erg snel te vullen. Zo te horen waren heel wat fans van ver gekomen om hun geliefde band live aan het werk te kunnen zien. Laetitia Sadier, die samen met de andere bandleden even de instrumenten kwam stemmen, bleek enkelen onder hen te herkennen en lachte hen vriendelijk toe. Het Griekse meisje voor ons was super gelukkig. Mooi. Maar dan moest de wervelende show van Stereolab nog beginnen.
Met een vijftal minuutjes vertraging verscheen de band ten tonele. Na een hartelijk “Bon Soir à tous” en een “Allez, Andy”, tot drummer Andy Ramsay, die vervolgens Come And Play In The Milky Night op gang tikte, was de Stereolab groovemachine vertrokken. “We gaan alle hits spelen”, had Sadier ons beloofd, “en dan onze nieuwe plaat”. Daarmee bedoelde ze vast de voor 2019 aangekondigde re-issues van Transient Random Noise-Bursts With Announcements en Mars Audiac Quintet die met respectievelijk Crest en een geweldig Ping Pong in de staart van de set aan bod zouden komen. Veel vroeger al werden we getrakteerd op French Disko dat als derde song in de set de massa aan het dansen zette, om nooit meer echt tot stilstand te komen.
Natuurlijk passeerden anthems zoals het epische Metronomic Underground, het tongue-in-cheek met bossa-nova flirtende Infinity Girl en het niet minder gekke en geniale Lo Boob Oscillator ook de revue! Een fantastisch Percolator en een uitermate broeierig John Cage Bubblegum, dat we in onze notities blijkbaar omschreven als “Velvet Underground on (more) speed”, werd tot de bissen opgespaard. Magnifiek was dat, enfin al wat voorafging ook natuurlijk.
De combinatie van Laetitia’s soms haast kinderlijke, dan weer sexy zwoele fluisterende vocalen, afwisselend in het Frans en Engels, de Moogs, keyboards en effects, hechte drums en bas en de funky gitaarlicks, dan weer breed uitwaaierende gitaarpartijen van Tim Gane doen het anno 2019 nog steeds, ‘het laboratorium’ is nog lang niet moe, de band klink strakker dan ooit en ze hebben er zelf overduidelijk veel plezier in. Mooi om te zien is dat!
Wat als Tim Gane destijds Laetitia Sadier niét gevraagd had om de vocalen in te zingen op Banking, Violence And The Inner Life Today (1990), die laatste McCarthy-plaat? Dan was er van Stereolab misschien nooit sprake geweest. Onvoorstelbaar, toch? Alleszins, wij zijn blij dat ze terug zijn. En het hoeft niet bij de net aangevangen tour te blijven wat ons betreft. Wordt dus hopelijk vervolgd, want opnieuw tien jaar stilte, dat hoeft nu niet echt…
