Het Franse electrowave duo Marc Collin en Olivier Libaux hadden in 2004 klatergoud in handen toen ze beslisten new wave te verkopen als bossa nova. Nouvelle Vague en ruim 1 miljoen verkochte platen waren een feit. Het duo gaat voor 15 jaar Nouvelle Vague terug naar de roots en tourt akoestisch met Mélanie Pain en Elodie Frégé op zang. Tegelijk smeten ze met nieuw materiaal naar onze hoofden want zowel Rarities als Curiosities zagen dit jaar het levenslicht. Gisteravond bracht de tour hen naar de Brusselse Botanique.
“Je suis Nick Porsche et je viens de Suisse et Voilà”. Deze Zwitser houdt het graag simpel . Met enkel een Spaanse akoestische gitaar en een plat op de grond liggende synth voelde vrolijke Nick zich neutraal genoeg gewapend om het stijgend geroezemoes tijdens de set te pareren. De warme Zuiders klinkende gitaarriedeltjes zorgden nochtans voor een leuke vibe en zijn stem laveert mooi tussen voluit registers opentrekken en zacht croonen. In de korte set viel vooral de cover van Sunny (Boney M) op. Verdienstelijk tot goed.
Maar we kwamen dus voor Nouvelle Vague. Een sfeervol zwart-witte backlightverlichting zet tijdens de trage sleper Fade To Grey de Orangerie op het verkeerde been want Mélanie Pain en Elodie Frégé kwamen traag schrijdend vanuit de zaal het podium opgestapt. Bizarre Love Triangle van New Order volgde. De ritmische samenzang tussen beide frontvrouwen presenteerde zich meteen als een grote troef. De dubbele synths en de bossanovagitaar van Olivier Libaux smeedden het geheel feilloos om tot een sfeervolle setting in een feestelijk eighties’ wavedecor.
Elodie Frégé heeft niet alleen de krachtigste stem, ze heeft ook de langste benen, de hoogste Broadwayfactor en ze zingt en danst alle punksongs in. I Wanna Be Sedated, een ijzersterk Too Drunk To Fuck en eerste hoogtepunt The Human Fly etaleerden haar grote klasse. Ze smeet zich vol vuur maar immer sensueel op de eerste rijen. Mélanie Pain heeft dan weer kwa stembereik veel affiniteit met Vanessa Paradis. Sweet And Tender Hooligan was erg overtuigend.
Absolute hoogtepunt van de hele avond was de bloedstollende Escape Myself-versie van The Sound. Elodie maakte hier enorm indruk en haar stembereik ging als een overstuurde decibelmeter enkele toonladders de hoogte in. Heel knap! Guns Of Brixton, pure avant-garde met een vleugje sensualiteit, bracht ons uiteindelijk bij Joy Division. De liefde zou ons uiteindelijk toch uit elkaar scheuren (Love Will Tear….). 15 jaar Nouvelle Vague en het slotakkoord van deze avond moeten gevierd worden met vuurwerk op macarons en zo geschiedde. Een delirisch publiek had het zo niet begrepen en het kwintet kwam graag 3 toegiften spelen. Killing Moon van Echo & The Bunnymen was adembenemend. De 2 zangeressen bijna intiem versmolten. In La Pluie et le Plus Beau Temps stak Elodie zelfs Kylie Minogue naar de kroon, je ne sais pas pourquoi.
In A Matter Of Speaking was hierna dan het mooie orgelpunt van een concert dat voor muzikale omkadering en showelementen hoog scoorde. De set was volledig opgebouwd rond de 2 eerste platen en vooral Frégé was een lust voor oor en oog. We verlieten de Orangerie met een goed gevoel en een glimlach. Extase en ontroering hebben we nooit gevoeld. Dit verjaardagsfeest moest tenslotte een feestje blijven. Santé!
copyright foto’s @ Hans Vermeulen
