Terug van nooit echt weggeweest: Geike Arnaert. Vanavond komt ze in de rotonde van de Botanique in intieme kring haar nieuw album voorstellen waarvan we enkel de vooruitgeschoven single Offshore kennen.
Het Antwerpse May mag de zaal opwarmen. Normaal zijn ze met z’n vijven, vanavond met twee: frontvrouw Fien en gitarist Lukas. Met hun ongedwongen, prettige mix van jazz, soul en pop zijn ze een ideale opwarmer voor de hoofdact van vanavond. Fien Desmet is een charmante persoonlijkheid en beschikt over een krachtig, zuiver stemgeluid met een warme klankkleur. Heel aangenaam om naar te luisteren. Niet in het minst vanwege de kleurrijke, gepassioneerde verhalen die ze als een vrouwelijke troubadour meesterlijk weet te vertellen. Troublemaker is een pareltje.
Het vorige album For The Beauty Of Confusion uit 2011 dat de lichtjes experimentele en elektronische toer opging, bleek geen geweldig commercieel succes. De sound zat nochtans goed en er zaten echt wel enkele goeie songs tussen maar in z’n totaliteit niet goed genoeg om echt indruk te maken. Die sound wordt jammer genoeg niet doorgetrokken in het nieuwe album. De nieuwe composities van dit album klinken minder intens dan wel grootser qua arrangement. Met Joost Zweegers (Novastar) en topproducer Wouter Van Belle achter de knoppen zal dit niet verbazen.
In een ietwat obscure belichting, zoals altijd in een stijlvolle outfit met aan haar linkerarm een lange satijnen handschoen, komt de zangeres onopvallend het podium op. Met z’n vijven zijn ze: Geike zelf en vier jonge muzikanten waaronder PJ Seaux van Hygdrogen Sea. Vier uitermate talentvolle muzikanten zo bleek achteraf. Ondanks dat dit nog maar de aftrap van hun tournee is, is de synergie tussen de zangeres en haar band bijna tastbaar. Zonder intro wordt dan ook het knap opbouwende Black Land Shore gebracht dat echter nooit echt openbreekt waardoor we een beetje op onze honger blijven zitten. Lost In Time wordt met een indrukwekkende a capella ingezet waarbij Geike haar veelzijdige stembereik etaleert. Net zoals Off Shore heeft deze song een heel hoog Novastar-gehalte. Oerdegelijk en duidelijk met de Zwegers-kwaliteitsstempel, maar het kan ons niet helemaal overtuigen. Net zoals het ietwat saaie Middle Of The Night. Echt grensverleggend kunnen we dit allemaal niet noemen. Geikes getormenteerde vertolking van Sea Love kan het nummer niet helemaal redden van de matigheid. Maar wat zien we haar graag bezig als ze zich volledig inleeft in een nummer en zich in haar eigen wereldje begeeft. Waarna ze ons schuchter laat weten dat ze geen prater is en haar muziek voor zich laat praten. Behalve nog enkele mercies in de loop van de avond, is dit het enige dat de zangeres te vertellen heeft.
Naarmate de set vordert, worden de nummers beter. Het bombastische Question met een donkere, dreigende toon of het sublieme, kosmische Orion dat de rotonde in een grootse, mysterieuze sfeer onderdompelt met Geike als een fonkelende ster in het middelpunt. De tragere maar intense versie van Mercury Rev’s Vermillion is een meer dan aangename verrassing. Maar vooral het mysterieuze, wave-achtige 7 Seasons is voor ons een hoogtepunt. Een meeslepende melodie en zweverige synth in de lijn van Hydrogen Sea. Niet moeilijk met PJ Seaux op keys. Maar het doet ons ook denken aan dat andere etherische nummer Teardrops van Massive Attack met een sublieme Liz Fraser. Geike moet niet onderdoen voor deze laatste als je het ons vraagt. Dit soort nummers zit haar als gegoten en je ziet dat de zangeres openbloeit. Setafsluiter Sirens Call gaat verder op dit elan en maakt duidelijk dat grootse, dromerige en sferische popmuziek met een vleugje elektronica haar beter liggen dan de gematigde singersongwriter-doorslagjes.
Het kippenvelmomentje kwam er dan toch nog in de bisronde met No Excuses, een intieme ballad waarin een fenomenale Geike, enkel begeleid door PJ op keys, de zaal muisstil krijgt en hier en daar een zakdoek wordt bovengehaald. De avond wordt afgesloten met het dramatisch opbouwende, Kate Bush-achtige Sea Of Fools. Het vergt enkele luisterbeurten maar heeft ongetwijfeld potentieel.
Een set die pas naar het einde toe echt goed op gang kwam en jammer genoeg niets uit het vorige werk. Dat dit één van de eerste concerten van de releasetoer is zal hier ongetwijfeld mee te maken hebben. Vocaal hoor je ons absoluut niet klagen. Geike brengt haar songs immers doorleefd en vol overgave, maar de matigheid van een groot deel van de nieuwe nummers heeft ons lichtjes teleurgesteld. Een fijne avond waar we geen spijt van hebben, maar wij hadden op fantastisch gehoopt en dat is het niet geworden.
Je kan Geike live aan werk zien op:
26/05 – MaZ, Brugge
19/06 – Reflektor, Luik
27/06 – Rock Werchter
