Het zijn niet alleen zotten die werken, maar ook zotten die op een snikhete zondagnamiddag de vier muren van een herberg verkiezen. En toch, zat de Gentse Herberg Macharius aardig vol voor het optreden van Klaas Poppe dat in samenwerking liep met Luminous Dash.
De man op het podium was dus Klaas Poppe, een ietwat onopvallend figuur, hij zou zo je collega kunnen zijn bij wie je dagelijks een nietjesmachine komt vragen. Wat Klaas kan – en wellicht die collega niet – is je wegvoeren op een muzikale reis die ergens ligt tussen americana en folk.
Voor deze show had Klaas zijn hele band meegebracht en die bestaat uit Lode Verbanck, Fernant Zeste en Janis Vancoppenolle die we ook kennen van Nimbus Cart. Daarmee heb je op één lid na, meteen ook de hele bezetting van The Wolf, een coverband die zich toelegt op het werk van Mark Lanegan en diens geest hoor je ook wel een beetje in Klaas’ werk.
Klaas koos voor een bonte mix van de nummers uit zijn eerste ep A Long Way, wat werk van The Wolf, een paar covers en iets wat met een kerstband te maken had. Van jingle bells bleven we gelukkig gespaard, wel kregen we een fantastische versie van Personal Jesus van Depeche Mode, ook al vermoeden we dat de entourage van Klaas meer soelaas vindt in de Johnny Cash-versie.
Klaas stak van wal met Crossroads waarmee de ep eveneens begint. Wat we hoorden was een vrij innemend concert van net geen twee uur – ja, je leest het goed – die geen seconde verveelde. Stuk voor stuk klassenmuzikanten, maar de ernst wordt om de haverklap doorbroken met grapjes zoals door gitaarvirtuoos – en zoals bleek in de Macharius: taalnazi – Fernant Zeste. Een nummer “noemt” niet maar “heet” nu eenmaal…
Bij ieder nummer kregen we tekst en uitleg. Over wandelen langs de Schelde of die fameuze woensdag waarop Klaas in de Missy Sippy niet alleen mocht komen jammen, maar er ook de vrouw van zijn leven ontmoette. Verhalen uit het leven en zo voelt ook de muziek van Klaas aan. Hip is het zeker niet, maar hip zijn is wellicht het laatste wat Klaas Poppe wil in zijn leven. Of om het te zeggen zoals zijn idool Bob Dylan: Don’t think twice, it’s alright, wat overigens ook gecoverd werd.
Merci Klaas, Lode, Janis en Fernant. To be continued…
