Joan Wasser bracht in september haar zevende (cover albums niet meegerekend) Joan As Police Woman album Lemons, Limes And Orchids uit. De nieuwe is volgens haar deels een lofzang aan vasthouden maar tegelijk ook een ode aan loslaten. Het is een nocturne over liefde en verlies en een afrekening met onze collectieve desoriëntatie. Zware thema’s die toch een vrij luchtig album opleveren waarop Wasser zich van haar meest soulvolle en funky kant laat horen.
Ze kwam de plaat in de Botanique voorstellen zonder voorprogramma. Wasser speelt op deze tournee namelijk twee sets. De eerste staat bijna volledig in het teken van de nieuwe plaat, de tweede is een soort bloemlezing uit haar vorige albums.
Joan en haar band, bestaande uit gitarist Will Graefe (Okkervil River, Star Rover,…) en drummer Jeremy Gustin (Delicate Steve, The Oh,…), hadden er al een vreemd dagje op zitten. Tijdens hun trip van Nijmegen naar Brussel werden ze tegengehouden toen bleek dat er iets aan de hand was met hun busje. Ze raakten maar net op tijd in de Botanique. Wasser was bovendien een beetje verkouden, en als klap op de vuurpijl sprong er tijdens het eerste deel van de show regelmatig een technieker op het podium om enkele kabels te controleren. Een dag en avond vol hindernissen dus, maar Wasser en co lieten het niet aan hun hart komen en brachten een set vol hoogtepunten.
Will en Jeremy (beiden volledig in het paars gekleed) kwamen eerst op het podium en zetten het funky The Dream in. Wat later kregen ze het gezelschap van Joan (ook in paarse kleding) die achter haar keyboards plaatsnam en de sterren van de hemel zong. Ze schitterde met de rustige soulvolle songs Full-Time Heist en het iets oudere Warning Bell. Remember The Voice klonk iets dansbaarder. Long For Ruin klonk live nog intenser dan in de studioversie en Graefe en Gustin zorgden voor een vurige, jazzy break. Eindigen deed ze a capella. Daarna volgde het akoestische pareltje Started Off Free om zo verder te gaan naar het aanstekelijke Hard White Wall en Tell Me waarbij Joan gitaar speelde. Het eerste deel werd afgesloten met het dromerige titelnummer van de nieuwe plaat waarbij Wasser terug plaats nam achter haar keyboard. Na een mooie set van een uur werd er een kleine pauze ingelast.
Na een kwartiertje (dat zogezegd bedoeld was om bij de merch stand iets te gaan kopen) kwam het trio terug op het podium om verder te gaan met het toepasselijke Back Again dat super funky en soulvol klonk. Het ingetogen Flushed Chest volgde en dan kwam het prachtige Valid Jagger dat voor instant kippenvel zorgde net als The Ride dat het trio een akoestisch jasje gaf. Dan ging het tempo wat omhoog met Oh Joan dat Wasser en co lieten overgaan in het wondermooie Eternal Flame. Als afsluiter van deel twee kregen we de klassieker Magic dat Will en Jeremy aanvulden met een freejazz-achtige bridge die het nummer een unieke vibe gaf.
Na een luid en stevig applaus kwam Joan alleen terug op het podium om solo, aan haar keyboard, het intieme Real Life te brengen. Daarna kreeg ze opnieuw het gezelschap van haar twee muzikanten voor het laatste bisnummer Tribute To Holding On.
Wasser vindt het altijd bijzonder om in Brussel te spelen omdat haar platenfirma PIAS ook in die stad is begonnen. Ze vindt het dan ook speciaal dat ze al sinds haar debuutplaat Real Life uit 2006 nog steeds bij dezelfde platenmaatschappij zit, iets wat de dag van vandaag niet zo evident is.
Ze bracht een prachtige show vol magische momenten met haar talentvolle muzikanten. Het publiek genoot er muisstil van, zo stil zelfs dat Joan op een bepaald moment vroeg of er wel publiek in de zaal aanwezig was! Maar wat een artiest!
