De muziek die Tamara Lindeman maakt met The Weather Station wordt met elk album meer intens en gelaagd. Haar zevende album Humanhood is dan ook een wondermooie plaat geworden die heel diep onder de huid kruipt. Ze nam het album met haar band op en liet daarna overdubs inspelen door een resem andere muzikanten zodat het resultaat best indrukwekkend is. De vraag was dan ook voor ons hoe ze dat live zouden brengen. We trokken dan ook met redelijk hoge verwachtingen richting Botanique.
Lindeman had haar stadsgenoot Georgia Harmer meegenomen als voorprogramma. Harmer heeft net haar tweede langspeler Eye Of The Storm opgenomen die deze zomer het levenslicht zal zien. Op dit album werkte ze samen met Matt Kelly van City & Colour en bassist Ben Whiteley van The Weather Station. Muzikaal is Georgia ook een pure singer-songwriter en verwerkt ze al haar emoties in haar gevoelige songs.
Normaal heeft Harmer knappe gelaagde songs die ze met haar band brengt, maar in de Botanique had ze alleen haar akoestische gitaar bij en kregen we zo intieme unplugged versies van haar songs. Dat vonden we helemaal niet erg, want deze singer-songwriter heeft zo’n zachte warme engelenstem zodat het publiek van de eerste noten al volledig viel voor dit talent.
We vergaten even dat we speciaal waren afgezakt naar Brussel voor The Weather Station, want dit was ongelooflijk goed. Ze zei dat ze zelf heel grote fan was van Lindeman en dat het voor haar een hele eer was om het voorprogramma te spelen. Georgia bracht afwisselend nummers uit haar debuut en nog te verschijnen songs, elk subliem waardoor het zeker uitkijken wordt naar die nieuwe plaat van dit grote talent.
Voor ons kon de avond al niet meer stuk en dan moest de hoofdact nog komen. Tamara’s band bestaat uit topmuzikanten die ervoor zorgen dat haar songs tot in de perfectie worden uitgevoerd. Ook al had je op de nieuwe plaat een lading sessiemuzikanten, misten we die in de Botanique totaal niet. Ben Boye is een muzikant die zoveel gevoel in zijn pianospel legt, terwijl Karen Ng heel avontuurlijk aanvult met sax of dwarsfluit en dan is er nog de subliem ritmesectie met Kieran Adams op drums, Ben Whiteley op bas en synth bas en percussionist Philippe Melanson.
Op het podium leken drie grote stenen te staan die werden gebruikt om verschillende lichteffecten en visuals op te projecteren. Voor de rest werden er heel weinig licht gebruikt, zodat het een vrij donkere show was. Het optreden werd opgedeeld in drie stukken, het eerste deel was het ontluikende begin, het tweede stond in het teken van “gevoelens” en bij het laatste luik stond de “kwetsbaarheid” centraal. De set stond bijna volledig in het teken van het album Humanhood en werd aangevuld met een paar nummers uit Ignorance. Vooral bij de nummers van het laatstgenoemde album werd er heel enthousiast gereageerd door het publiek.
In het eerste deel werden de song aan elkaar gebreid door Ben Boyle die uit zijn keyboards prachtige soundscapes toverde zodat het publiek niet de kans kreeg om te applaudisseren en Lindeman ook geen bindteksten moest verzinnen. De rest van het concert ging het er wat traditioneler aan toe. De set begon met een lange versie van Descent, het eerste nummer van Humanhood, en het enige bisnummer was Sewing, wat dan weer het laatste nummer is van de plaat. Het is tevens Lindeman’s favoriete nummer van de lp en daarbij vroeg ze aan iedereen om echt wel bewust om te gaan met de klimaatproblemen, en het niet te negeren zoals sommige mensen dat doen in de U.S.A.
We kunnen moeilijk één hoogtepunt uit de set van The Weather Station halen, want de volledige set was één groot intens geheel waarvan we ten volle van genoten. En ja ,als we daar dan de mooie set van Georgia Harmer ook nog bij rekenen, dan was het wel een heel straffe avond!
Georgia Harmer: Facebook – Instagram
The Weather Station: Facebook – Instagram
