Neem een grote maatbeker en vul die met gelijke proporties van de volgende ingrediënten en laat het vooral niet afkoelen want een implosie in jouw koelkast wordt jouw deel! Deze ingrediënten zijn The Neon Judgement, IDLES en Basil Fawlty. Als je die drie namen combineert kom je uit bij een kwartet uit Boston dat nu resideert in broeinest New York. Ze heten Model/Actriz en stonden in de Rotonde van de Botanique. We waren getuige van een extreem ongenadig concert waarbij koortstemperaturen gemeten werden en het kwikmetingen liet noteren die met de grens van 50 graden flirtten. Als de tekst hieronder bibberig lijkt of de foto’s wazig, dan is dat omdat de plankenvloer een dik uur lang de wetten van de platentektoniek onderging. Waanzin? Absoluut.
Vorig jaar stond Model/Actriz in de Orangerie in het voorprogramma van Gilla Band. In de Rotonde werden deze keer de rollen eigenlijk min of meer omgedraaid, want wie mocht opwarmen? Dat was een zekere Alan Duggan Borges. Dat is een Ierse gitarist en fervent knoppendraaier die we met zijn allen kunnen toejuichen als gitarist van, jawel, Gilla Band. Hij treedt solo op onder de artiestennaam The Null Club en hij stond extreem asociaal met zijn rug naar driekwart van de Rotonde gekeerd te musiceren achter een treintje synthesizers, met zijn gitaar op de rug gedrapeerd. Deze pose werd een paar keer onderbroken toen hij wild gesticulerend met zijn gitaar denkbeeldige wespen van zich afsloeg en uit pure wanhoop zijn hoofd begroef in de versterkers.
Zijn muziek is inderdaad het resultaat van synth loops, gitaren en drummachines en doet de Gilla sound laveren richting Aphex Twin. Hardcore noise en ambient dus vanuit zijn opnamestudio in Dublin. De visuals op de backdrop waren van het stroboscopische soort dat de op zich al zeer onrustige muziek extra nervositeit verschafte. Met een paar tegelijk ingedrukte toetsen leverde dat een grommend noisegeluid op dat beelden van luchthavens en opstijgende vliegtuigen leek te reproduceren, of wie weet wel de aanval op Pearl Harbor. Zijn keiharde instrumentale composities waren compromisloze techno en konden niet zomaar doorgespoeld worden met een pintje in de hand. Er werd geen ruimte gelaten voor onderhandelingen en de model-actrices hierna zouden die lijn ongenadig doortrekken.
Model/Actriz kwam vorige maand een Pirouette draaien rond voorganger Dogsbody en ze plukten zeer ruim uit het recente album. Wat maakt de band unieker dan alles wat gemakshalve wordt ondergebracht in het een beetje platgetreden genre postpunk? Hier kort op antwoorden is onbegonnen werk, deels omdat de band erg grondig en furieus tekeer gaat tijdens een optreden. Uiteraard is dé blikvanger zanger Cole Haden, de homoseksuele frontman die homoseksualiteit laat triomferen en dat uitvergroot. De aan John Cleese verwante Monty Python-bewegingen zet hij in de verf met een glitterhandtasje, zwarte diva-handschoenen en lippenstift. Dat vormde een schril contrast met zijn duistere manier van zingen, denk maar aan Ditz, en zijn opvallende snor.
Hoe moeilijk het ook is om de blik van Haden af te wenden, het lukte toch op de momenten dat hij op wandel ging in het publiek, wat uitgebreid gebeurde en zelfs in drievoud. Het gaf ons de kans te ontdekken hoe briljant en strak de band stond te spelen. Drummer Ruben Radlauer is een drumbeest pur sang en gitarist Jack Wetmore en bassist Aaron Shapiro stonden misschien vooral stil en lieten ‘the null emotion’ blijken, maar zorgden wel voor een subliem ophitsend en opruiend geluid. Er is geen postpunkband als Model/Actriz en eigenlijk brengen ze militante darkwave waarbij het saaie donkere een dreigende twist kreeg en de queer aspecten voor humor zorgden en een zotte energie bij de fans veroorzaakten.
De band opende wel met ouder Dogsbody-materiaal Crossing Guard / Slate / Mosquito. Zo vintage was Model/Actriz van bij het prille begin met die aan LCD Soundsystem te linken dreigende sound. “You don’t have to submit” zong Cole maar de van bij aanvang springende fans waren al verloren voor het eerste nummer halfweg was. Het nieuwe Poppy liet Haden meer focussen op zang terwijl hij de meest vrouwelijke poses aannam. “Carry me where my tears return as poppies in a field”, leunde hier tekstueel bij aan. Het is een verduiveld catchy song maar wel eentje met de stampende industrial sound waarin de band floreert. Diva kwam er achteraan en dreef op een Depeche Mode’s It’s No Good groove wat per definitie garanties op onweerstaanbaarheid biedt.
Over het charisma van Haden werd ooit dit geschreven: “Het is zo imposant dat het een paar uur vóór het concert al aanwezig is en pas een dag na het vertrek van de zanger zelf de zaal verlaat”. Ook single Doves kon niet ontbreken en deed een beetje denken aan Therapy?’s Teethgrinder door die felle metalen repetitieve klank. Model/Actriz zijn heer en meester in het temporiseren en opnieuw doen aanzwellen van hun onweerstaanbare strofes. Refreinen zijn ondergeschikt aan het ritueel dat zich lijkt te ontplooien als Haden zijn opwachting maakt en de nummers naar zijn met zwarte handschoen getooide hand zet. Na Departures en een euforische explosie met crowdsurfing als extraatje werden fans met volle pint het podium op gekwakt.
Een onaangekondigde bui van Acid Rain zorgde voor een welgekomen rustpunt dat bovendien een erg mooi gezongen oase van contemplatie inhield. Haden kan een behoorlijk knap stukje zingen. Voor het ultieme slot koos Haden weer positie in het veld en kwam de band aanzetten met het 8 jaar oude New Face. “My body is ripe to be your new slam piece. Hear my voice, baby, do you understand me? I’m going to be a star”. Profetische woorden die met enige vertraging gewoon zomaar bewaarheid lijken te worden. Het laatste nummer stond op de setlist met ??? aangeduid maar veel vraagtekens hoeven we niet boven te halen, misschien enkel nog als het gaat over het jaartal waarop ze op de mainstage van Rock Werchter zullen staan rond een uur of 6 in de namiddag.
