De Sint bracht onder het mom van Democrazy twee Belgische toppers naar de Arteveldestraat. In de Vooruit kon je de alsmaar populair wordende jonkies van Sons aan het werk zien, maar wij kozen voor oude topwijn via de klassebakken van Dead Man Ray. Zonder twijfel de comeback van het jaar waar niemand ooit op gehoopt had, want na een radiostilte van 16 jaar kwam de band rond Daan Struyven niet alleen terug met een gloednieuwe plaat, maar stonden ze ook op alle podia waar ze moesten staan. Volgens Rudy Trouvé was het oorspronkelijke plan om miljonair te worden, en uiteindelijk zijn ze dat ook wel ergens geworden. Niet financieel, maar wel een groep artiesten die eigenzinnig zijn zin kan doen in het Belgische muzieklandschap en daarmee respect van jong en oud kan afdwingen. Het is niet aan iedereen gegeven en in Gent bewees de band op zijn dooie gemak nog maar eens waarom ze tot de eerste klasse behoren.
Of het nu een eenmalige reünie betreft of dat de band weer volledig terug is, blijft een open vraag met een te vrezen antwoord. Als we nog eens zestien jaar moeten wachten wordt het sowieso een trip naar het bejaardentehuis, alweer dixit Rudy Trouvé, maar voorlopig is het nog grijpen wat je kan met alleen nog shows in Sint-Niklaas en Heist-Op-Den-Berg in het vooruitzicht.
Net voor de band begint komt Rudy Trouvé nonchalant aankondigen uit welke songs de setlist zal bestaan. Ongewoon, maar het zegt zeer veel over Rudy Trouvé, Daan Stuyven, Elko Blijweert, Wouter Van Belle, Karel De Backer en Steven Holsbeeks. Geen seconde heb je de indruk dat ze zich aan het uitsloven zijn, Trouvé ligt tijdens het optreden zelfs languit in zijn stoel net alsof hij dat thuis voor zijn tv doet. En toch, hoe onverschillig het ook allemaal lijkt, is iedere seconde er één van pure magie.
De band begint met Landslide. Na tientallen jaren op een podium te hebben gestaan, is Daan nog altijd de icoon die twijfelt tussen de ultieme rockster en de verkoper die zijn waar niet aan de man kan brengen. Bindteksten waar geen touw aan vast te knopen valt, zoals aankondigen dat zijn hobby dansen is op dun ijs in Overijse als hij Half Inch Ice aankondigt of iets mompelen over eieren als hij Sunny Side Down aanvangt. Typisch Daan dus, maar het blijft wel de enige en echte Daan.
Van interactie tussen de bandleden is maar weinig sprake. Iedereen weet perfect wat hem te doen staat, alles wordt gebracht tot in de perfectie zonder dat het hun (zo lijkt het toch) een druppel zweet kost. Soms ver weg van de wereld, dan weer dichtbij door Rudy Trouvé die zich regelmatig gedraagt als een stand-upcomedian zoals plotseling onverwacht opstaan tijdens The Waving Song om met de handen te wuiven. Het werkt op de lachspieren, maar iedereen kijkt vooral verbaasd naar wat de man kan. Niet dat we dat niet wisten, daar niet van, maar Dead Man Ray is één van Trouvés meest toegankelijke projecten en wie weet net daardoor te veel opgeborgen onder de noemer “interessante groepjes waar we ooit wel eens naar zullen luisteren”. Dat laatste doe je bijvoorbeeld maar beter naar diens laatste project The Horse Head Bed dat hij vormt met Eric Thielemans en jawel, die Blijweert. Maar goed, terug naar Dead Man Ray…
Veel nummers uit de nieuwe plaat zoals aangekondigd door Trouvé zelve met als hoogtepunt Middle Aged Men, atypisch Dead Man Ray maar zo pakkend, vooral door de videowall waarin je jonge rockgoden zoals Mark E. Smith of Paul McCartney zag transformeren tot bompa’s. Confronterend, of welk adjectief er ook moet voor moet gebruiken, het werkte wel!
Eigenlijk werkte alles bij Dead Man Ray. Van de nieuwe hit (nou ja) The Ladder tot de Belpopklassieker pur sang Chemicals of het compleet geschifte Kind & Gezin waarbij we vooral de megafoonkreet: “Uw papa en mama zijn niet je echte ouders” onthouden. Na het ingetogen How To Fall ging de band richting de kleedkamers, maar als getrainde honden stonden ze na een minuutje alweer op het podium om het publiek via drie nummers nog eens een bloemlezing te geven van hoe je de rest achter je laat.
Brenner dat ondertussen ook al bijna aan zijn twintigste verjaardag zit mocht de bisronde openen, Take & Give om nog maar eens te onderstrepen hoe goed dat laatste album Over wel is en als uitsmijter Copy Of 78 waarmee de band zich onsterfelijk maakte. Ze moesten het niet zo nodig bewijzen, maar ze deden het toch: Dead Man Ray was en is nog één van de allerbeste bands van dit universum. Nu zestien jaar wachten zou zonde zijn…
