Dingen veranderen in het leven. Zo had je vroeger Marktrock in Leuven. Dat bestaat eigenlijk nog altijd, alleen vond men het nodig om het (bijna gratis) concept om te toveren tot Het Groot Verlof. De organisatoren opteren duidelijk voor grote namen met later in de week Selah Sue of Status Quo, op de openingsdag stonden zowel Arbeid Adelt! als The Human League geprogrammeerd.
Een retrofeestje? Eigenlijk wel ja, met twee bands die anno 2016 nog iets te vertellen hebben. Zeker Arbeid Adelt! dat vorig jaar de cd Slik uitbracht en daarmee zowat alle mogelijke zalen in Vlaanderen bezocht. In die periode is er volgens de altijd grappige Vanthilt veel gebeurd: vooral veel beroemde doden. Juist, en ook nog een publiek dat niet de weg naar de platenwinkel voor hun nieuwste werk vond. Het trio kan er zelfs behoorlijk om lachen en het besef ook wel dat het (oudere) volk de (oude) krakers wil horen. Dat is het geval, maar ze zijn tevens verplicht om ook de nieuwe tracks een kans te geven. Niets mis mee, want met deze minimale electropop heeft het trio gewoon zichzelf heruitgevonden, wat op een podium ontaardt in een niet te stoppen brok energie.
Marcel Vanthilt, gehuld in een blauw pak, Luc Van Acker onherkenbaar in een militair camouflagepak en Jan Vanroelen met zijn onafscheidelijke vlinderdas. We zagen op de Grote Markt veel zatlappen in lederhosen die een vrijgezellenfeestje organiseerden, volk dat netjes op de hoofdact wachtte, maar ook fans die nog volop genieten van deze Vlaamse dadaïstische elektropop die alsmaar cynischer wordt. De tracks uit de jaren 80 klinken geen spatje verouderd en dit dankzij de actualiteit die maar niet bij zinnen komt. Bij onze thuiskomst lazen we in het nieuws dat onze beschermheren van de NAVO nog maar eens nieuwe raketten op de Russische vijand hebben gericht. Als zoiets in 2016 nog kan, dan moet Arbeid Adelt! zeker kunnen.
Ook The Human League is een band die je automatisch met de jaren 80 linkt. Het grote verschil is wel dat Arbeid Adelt! nog steeds vernieuwing zoekt, terwijl Philip Oakey al twee decennia (of is het langer?) van zijn groep de ideale jukeboxband maakt. Waar en wanneer je The Human League ook ziet, de set is altijd dezelfde. Nooit keert een klant ontevreden naar huis terug en dat is gewoon omdat de band uit Sheffield misschien wel de beste overgebleven synthpopband uit de jaren 80 is (op Duran Duran na).
Het begon zeer moeilijk met het vrij vals gezongen Mirror Man, maar eens The Sound Of The Crowd uit de speakers vloog, was er geen houden meer aan. Zowat alle hits uit Dare werden gespeeld (The Things That Dreams Are Made Of, het fantastische Seconds of het al even briljante Open Your Heart). De frontman is 61, ofschoon hij er amper als 40 uitziet, net als zijn onafscheidelijke twee vrouwen: Susan Ann Sulley en Joanne Catherall.
Het publiek werd op zijn wenken bediend en kreeg wat het vroeg: alle hits, en zelfs tijdens minder bekende juweeltjes zoals Heart Like A Wheel was het respect van het publiek voor de popiconen groot. De band genoot ervan, ook al snappen de Britten dat ze hun fans gewoon in een tijdmachine stoppen. Maar wat is daar mis mee? There is no future without tears, niet waar?
