Ken je die van de Amerikaan, een Brit en een Italiaan die samen een bar in Berlijn betreden en er blijven hangen om plaatjes te maken. Hun vierde al werd Mexico gedoopt en die Amerikaan en die Brit en die Italiaan vormen met vereende krachten Mighty Oaks en laat hen nu net zin hebben in een interview met ons. Dat treft!
Iggy, Bowie en Cave woonden en werkten in Berlijn. Maar waarom weerklinkt die grootstadssound niet in de muziek van Mighty Oaks?
Eigenlijk is Berlijn de technohoofdstad van de wereld, dus misschien moeten we dat maar in onze muziek verwerken? Wat de namen van die drie grootheden betreft: geweldige muziek, daar niet van. Alleen zijn we een paar decennia te jong om hen ten volle meegemaakt te hebben.
“I’ve been known to drink more than a man should drink”, gaat het in Devil and the Deep Blue Sea. Autobiografisch?
Voor de volle honderd procent!
Net zoals in Demons: “I tasted blood on my tongue.” Wat en wie zijn jullie demonen?
Euh… Zie hierboven!
Hier beneden zijn we nog altijd 2021, en er was/is een virus gaande dat zowat alles on hold zette. Maar gaf het jullie ook niet de tijd om aan Mexico te werken? Enfin, het is te horen dat jullie er werk van maakten.
Absoluut! Omdat we nu tijd genoeg hadden, kon Ian (nvdr. Ian Hooper, gitaar en zang) een studio bouwen in zijn kelder. Wat ons dan weer de mogelijkheden gaf om in alle rust te werken aan het album, zonder tijdsdruk of de druk die altijd ontstaat als je in een dure opnamestudio zit te klooien. Er zit een eenheid in de songs, een eenheid die we nooit vonden in onze drie vorige lp’s. Mexico is ons meest persoonlijke album. Meer volwassen ook dan ons vorige werk. Ik denk dat het onze sterkste plaat tot nu toe is.
In Ghost horen we zowaar America, de legendarische seventiesband, opduiken. Spreken we hier over een invloed?
America was een geweldige band, ze hadden een prachtige samenzang, prachtige songs. Het is verdomd moeilijk om niet geïnspireerd te worden door een classic als A Horse With No Name, maar het was niet zo bedoeld hoor. Maar goed, we beschouwen dit als een compliment!
What You Fighting For is, wat ons betreft, een protestsong. Waar vechten jullie voor?
Zoals alle anderen in onze line of business vechten we voor een wereld vol van live muziek, van optredens, voor de verbondenheid die je voelt als je voor een publiek speelt. Geldt dat niet voor iedereen in onze branche?
Sinds één van jullie trio een Italiaan is: wat let jullie om wat traditionele Italiaanse volksmuziek in Mighty Oaks te verwerken?
Och, niemand van ons drieën zal de eigen muzikale achtergrond opdringen, zeker niet om te tonen waar hij vandaan komt. Het is eigenlijk heel simpel: we schrijven samen songs en die moeten ons raken. Maar hey, als we op een dag samen aan het componeren zijn, en er sluipt een Italiaanse invloed in, waarom niet?
Tijd dan voor de klassieke slotvraag: wat brengt de nabije toekomst voor Mighty Oaks?
We hopen wat gigs te spelen deze zomer. Het zijn er nog maar een handjevol, maar -fingers crossed – als alles naar wens verloopt hebben we zo’n twintig openluchtconcerten. En daarna gaan we weer songs schrijven. In de lente van volgend jaar gaan we touren, en dan zijn er hopelijk weer de zomerfestivals. Nog eens: fingers crossed!
