Matt Watts is een up-and-coming singer-songwriter uit Amerika woonachtig in Brussel. Voor zijn nieuwste plaat How Diferent It Was When You Were Here werkte hij samen met Nicolas Rombauts (ex-Dez Mona, Stanton,…) en een handvol andere grote muzikanten uit het Antwerpse.
Je was 19 toen je besloot om naar België te verhuizen, hoe ben je hier terecht gekomen?
Mijn vrouw is Belgisch.
Dus de liefde heeft je naar hier gebracht?
Ja eigenlijk wel, ik wou ook een beetje verandering in mijn leven. Ik ben hier een jaar gebleven en dan ben ik naar Engeland verhuisd, naar Glasgow. Ik ben veel verhuisd, maar ik ben in 2011 uiteindelijk in Antwerpen komen wonen, en in de herfst van vorig jaar ben ik dan naar Brussel verhuisd.
En je vrouw is je overal gevolgd?
Zij was toen nog aan het studeren in Antwerpen, maar ze is dan ook wat mee verhuisd voor Erasmus.
Heb je haar leren kennen in Amerika?
Ja, in Montana waar ik toen woonde. Ze was een vriendin van mijn ex, toen waren we gewoon vrienden, de vonk sloeg pas later over.
En jij dacht, ok, ik kom mee naar België met jou?
Ik was hier eerder al een paar keer geweest. Ik had toen ook een band waar ik mee tourde, maar ik zag het toen allemaal wat groter dan het was. En mijn vader was bij het leger dus ik was het wel gewend om rond te trekken, daarom was het niet zo’n big deal in mijn hoofd om de switch te maken en naar hier te komen. Nu ja, dat was het wel, maar ik was te jong en te naïef om te weten wat ik moest verwachten.
Misschien een brede vraag, hoe ben je muzikant geworden?
We hadden thuis altijd een piano staan, dus ik ben begonnen met piano spelen. Maar toen ik 11 jaar oud was, ben ik beginnen drummen, toen luisterde ik veel naar bands zoals Nirvana. Daar ben ik mee opgegroeid en ik had ook een band met mijn buurjongen, we speelde in zijn kelder gewoon voor onszelf. Toen ik 13 was kocht ik een gitaar en ik nam dan mijn eigen nummers of covers op tape en gaf die dan aan familie en vrienden en dan speelde ik af en toe op een feestje. Toen we uiteindelijk naar Montana verhuisde op mijn 15de begon ik het serieus te nemen. Het was wel heel andere muziek dan nu, ik speelde nog drums en ik speelde niet echt punk maar wel luide puberale muziek.
Hoe ben je in contact gekomen met Nicolas Rombauts? Hoe heb je hem leren kennen?
Ik had hem al eerder zien spelen en ik kende hem al wel een beetje, ik ben hier sinds 2008 dus we kwamen elkaar wel eens tegen op optredens. Maar ik herinner me nog dat ik bij mijn vriend Stef (Kamil Carlens) thuis was voor een sessie en hij speelde mee op bas, toen hebben we wat gepraat en heeft hij me uitgenodigd in zijn studio. Sommige nummers op de plaat zijn zelfs gewoon wij twee die allerlei dingen uitprobeerde de eerste keer dat we samen speelde, maar het werkte wel gewoon. Ook met de andere jongens uit de band trouwens, de eerste keer dat ik Geert (Hellings) ontmoette was toen ik het voorprogramma deed van zijn band Stanton, dat was mijn eerste show in België. Ik was heel heel dronken en het optreden was verschikkelijk slecht, maar het was wel echt heel leuk, ik heb er nog een cd van liggen.
Hoe heb je je band samengesteld? (Maarten Moesen op drums en Geert Hellings op gitaar)
Nicolas heeft ze gekozen. Hij werkte al eerder samen met hen bij Guido Belcanto. Het idee voor de plaat was dat ik naar Nicolas kwam met een 20 nummers, of schetsen eerder, vooral lyrics. Hij heeft er naar geluisterd en dan hebben we het samen besproken hoe we het gingen aanpakken. Ik wou eerst muzikanten gebruiken die ik kende uit mijn vorige bands, maar hij wou met muzikanten werken die hij kende en ten volle vertrouwde. Hij heeft het dus samengesteld en ik was heel aangenaam verrast. Het was ook de eerste keer dat ik met Maarten (Moesen) samenwerkte. Ik kende hem van BRZZVLL. Het klikte meteen, de eerste dag in de studio hadden we al een 3 of 4 nummers opgenomen.
Waarom ben je van Antwerpen naar Brussel verhuisd?
Ik had 4 of 5 jaar lang een appartement op het Falconplein in Antwerpen en ik wou wat verandering. En mijn vrouw werkt in Brussel dus het was een evidente keuze.
Vindt je Brussel een leukere stad dan Antwerpen?
(aarzelt)
Je mag eerlijk zijn.
Deze stad (Antwerpen) heeft een andere betekenis voor mij. Toen ik naar hier verhuisde was mijn beste vriend de stiefvader van mijn vrouw, een oudere man van in de 70. Hij was een kunstschilder en een beeldhouwer en hij kende veel oudere kunstenaars, hij zat bijvoorbeeld op school bij Ferre Grinard en hij kende Wannes Van de Velde. We konden in het begin eigenlijk niet praten met elkaar, want hij sprak geen Engels dus we moesten echt ons best doen om te communiceren, maar we kwamen toch heel goed overeen en ik heb deze stad samen met hem ontdekt. Hij is dan een paar jaar geleden gestorven dus overal waar ik ga in de stad lijkt het alsof ik in een herinnering loop. Al de cafeetjes, de mensen die ik hier ken, heb ik door hem leren kennen. Dus ik wou dat even achter mij laten. Maar ik kom hier nog steeds heel graag.
En wat is het verschil op muzikaal vlak met Antwerpen? Scene-gewijs?
In Brussel komen er heel veel verschillende stijlen naar boven. In Antwerpen zijn er de laatste paar jaar veel plaatsen dicht gegaan ook. Ik heb in het begin even in Kontich gewoond en je had daar de Lintfabriek die dicht is gegaan. Dan had je in Antwerpen ook een paar interessante zaken die toffe shows deden maar die stil zijn gevallen. Ik ben niet zo zeer terleurgesteld, maar in Brussel is er altijd wel iets te doen.
Kan je mij uitleggen wat jouw schrijfproces inhoudt? Hoe komt een lied bij jou tot stand?
De mood moet goed zitten natuurlijk. Als ik heel blij en gelukkig ben dan heb ik geen zin om te schrijven, dan wil ik alleen maar muziek spelen. En als ik te triest ben dan wil ik gewoon wat tv kijken of wat luisteren naar muziek, dus het moet een beetje tussen beide zitten. Dan gebeurt het gewoon. Ik probeer ook zoveel mogenlijk gitaar te spelen. Toen ik klein was heb ik een verhaal gehoord over Elvis dat hij altijd tv keek zonder geluid met een gitaar of een basgitaar in zijn handen, die mentaliteit heb ik dus een beetje overgenomen. Soms schrijf ik dan 3 of 4 nummers die wat op elkaar lijken als ik in een bepaalde vibe zit dus ik probeer het schrijven wat beperkt te houden. Nummers veranderen naarmate je ze een tijdje laat liggen, ik probeer nummers dus wat tijd te geven. Vroeger probeerde ik een nummer te schrijven in 15 minuten en als dat niet lukte smeet ik het weg, nu probeer ik de dingen tijd te geven.
Dus je begint op de gitaar en lyrics komen er later bij?
Ik ben nu niet echt een zeer inspirerende gitarist denk ik, de akkoorden zijn altijd simpel en fingerpicken lukt me nog wel, maar de akkoorden blijven simpel. Nicolas gebruikt wel veel verschillende akkoordenschema’s dus dat was voor mij af en toe wel wat moeilijk om gewoon te worden, hij heeft natuurlijk een hele andere achtergrond. Maar meestal begint het wel op de gitaar, meestal is het een melodie die ik in mijn hoofd heb.
Je reist (of verhuist) veel, helpt dat bij het schrijfproces?
Soms wel, maar eigenlijk ga ik niet weg om te schrijven. Er zijn wel reizen dat ik dan terug kom met een paar nieuwe nummers, ik ben bijvoorbeeld een paar jaar geleden naar het noorden van Indië gegaan. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik er niet ging schrijven en na een week heb ik een notitieboekje gekocht en ben ik beginnen schrijven. Ik heb toen ook een hele “shitty” gitaar gekocht waar ik Time Turns As An Enigine, het eerste nummer van de plaat, op heb geschreven. Maar ik ga dus eigenlijk niet op reis om te schrijven, ik ga op reis om alles even opzij te zetten.
Maar dan koop je een gitaar en dan gebeurt het vanzelf.
(lacht) Ja, die gitaar is echt verschikkelijk, van het merk Givson. Niet Gibson maar Givson. Gemaakt van standhout en goedkoop metaal en plastiek. Ik wou er nog een pickup in steken maar ik vond er geen die minder kostte dan de gitaar zelf. Ik heb ze aan Geert (Hellings) gegeven als herinnering.
Wat is jouw ervaring met de Belgische muziekindustrie? En wat is het verschil met die van Amerika?
Ik was nog vrij jong toen ik in Amerika woonde, ik was 18 toen ik daar nog aan het spelen was. Amerika is ook heel groot dus je kan er echt touren. We deden alsof we onze eigen bookingkantoor waren en dan speelden we voor 50 dollar als we heel veel geluk hadden. Toen ik dan hier kwam wonen leek alles veel kleiner maar tegelijkertijd heb je veel meer mogelijkheid om in andere landen te gaan spelen, zeker in Nederland. Maar mijn ervaring hier is goed, er zijn heel veel goede muzikanten hier. Ik vond het in het begin wel wat raar dat mensen in het Engels zongen, maar dat ben ik gewoon ondertussen, nu vind ik het helemaal niet raar meer. Dat vind ik dan weer zo leuk aan Brussel om even terug te gaan, iedereen spreekt daar 3 talen dus het is er een mix van vanalles. De meeste band die ik ken van daar zingen in 3 of 4 talen, dat vind ik geweldig. Ik merk wel dat het hier moeilijker is om iets uit te brengen. Ik ken veel mensen in de States die zelf albums maken en uitbrengen, als zij iets willen maken dan gaan ze er echt voor. Hier is dat minder omdat veel mensen denken dat er geen markt voor is, want de markt is ook heel nauw. Het hele gegeven van muziekwedstrijden ook. Ik doe het ook, hoor! Ik heb meegedaan met Humo’s Rock Rally, mijn vrouw heeft me ingeschreven, maar ik ben zelfs niet door de voorselectie geraakt.
Wat vind jij van de hele Trump-affaire? Want het is natuurlijk nog steeds jouw thuisland.
Ik ben al 9 jaar niet meer in Amerika geweest, toen ik hier kwam wonen was Bush nog president. Als mensen mij Engels hoorden praten op café dan wou iedereen me vertellen hoe fucked up mijn land wel niet was, en ik gaf ze gelijk ook. Ik heb eigenlijk de Obama-jaren een beetje gemist, maar ik ben zeer teleurgesteld over wat er nu is gebeurt. Ik was zelfs geboekt om te spelen op een verkiezingsfeest in de Arenberg, ik heb toen ja gezegd omdat Trump zo slecht bezig was op dat moment. Ik was gevraagd om op mijn eentje echte Amerikaans folknummers te spelen en ik herinner me nog dat ik op het podium stond in het café van de Arenberg samen met een hoop stomdronken mensen toen hij won. Dat was een enorm deprimerend moment. Mijn ouders zijn ook Trump-aanhangers, dat vind ik ook een groot probleem. Ze wonen zelfs niet meer in Amerika, ze wonen in Italië nu. Ik weet niet goed wat hen bezield maar ik vind het verschrikkelijk allemaal en eng ook.
Een iets luchtigere vraag: welke Belgische bands heb je ontdekt sinds je hier bent komen wonen?
Ik luister eigenlijk veel naar de bands van mijn vrienden. Ik heb nog met de band The Calicos gewerkt, eigenlijk gewoon een paar Belgische jongeren die heel erg van Neil Young hielden. Maar dan echt jong! We moesten zelfs één van de jongens eerst nog van school gaan halen, dan optreden en daarna brachten we hem naar huis. En nu is hij frontman van de band. Nog een andere band die je misschien wel kent is de punk-/hardcoreband Cheap Drugs uit Sint-Niklaas. De zanger heeft mijn website gemaakt, die is ondertussen al wel verslonden door virussen. Hij is een hele strikte veganist en al de leden zijn (ironisch genoeg) allemaal straight edge. Ik luister eigenlijk vooral naar de muziek van mijn vrienden, zoals Stef Kamil Carlens en Admiral Freebee. In Admiral Freebees muziek kon ik me altijd vinden, vooral omdat hij met Emylou Harris heeft samengewerkt. Ik vind zijn Engels accent ook geweldig. Het is best grappig als Belgen in het Engels zingen. De “th”-klank is moeilijk voor jullie, in plaats van “that” zeggen ze meer “dat” en dat vind ik echt geweldig (lacht). Veel mensen doen hun best om dat te verbergen maar dat vind ik jammer. Het is een leuke karaktertrek dus hou die gewoon. Zoals Ferre Grinard, hij sprak ook geen Engels maar hij wou wel in het Engels zingen dus hij had een vriend die hem hielp mer zijn lyrics en hij had nog steed een zwaar Antwerps accent hij deed het gewoon. Hij was ook echt de moeite!
Laatste Vraag: welke internationale artiest mag jou altijd bellen voor een tour of een samenwerking?
Één van de artiesten waar ik heel graag mee wil touren is Simon Joynor, ik heb al het geluk gehad om eens met hem te spelen. Hij is van Omaha, Nebraska en hij was zo wat de mentor van Conner Oberst. Hij heeft een beetje dezelfde stem maar dan met meer lyrics en minder akkoorden en rijke arrengementen. Ik luister al naar zijn muziek van toen ik een puber was. Hij heeft nu een antiekwinkel, hij werkt er parttime en daarnaast maakt hij platen. Hij heeft nog met leden van de Bad Seeds gespeeld maar hij blijft wel wat onder de radar. Toch heeft hij twee “claims to fame”, de eerste zijnde dat hij ooit op een festival Beck heeft ontmoet en een cassette van zijn recente plaat aan hem heeft gegeven. Beck heeft die plaat dan als één van zijn favoriete platen van dat jaar opgegeven in Rolling Stone. De tweede is dat John Peel zijn plaat twee keer na elkaar heeft afgespeeld op zijn radioprogramma. En dat is blijkbaar maar één keer eerder gebeurd met een plaat van Bob Dylan. Toch kennen veel mensen hem niet, maar hij is toch één van mijn grootste invloeden. En dan een tweede waar ik heel graag mee wil spelen is Tinariwen, een desertbluesband uit Mali. Alleen past mijn muziek echt niet in hun stijl. Maar ze zijn wel echt goed!
