Girls go BOOM is een community van vrouwen die maar één streefdoel hebben: gelijke rechten. Het klinkt bijna belachelijk dit te schrijven anno 2018, maar de realiteit toont aan dat er meer nood voor is dan dat de doornsnee burger denkt. The Future Is Female roepen ze dit jaar bij Sonic City en dus was de stap gauw gezet om Girls go BOOM één van de curators van de Revelation Stage te maken. Een gesprek met oprichtster Lindsi Dendauw.
Met recht en rede denken we toch te mogen zeggen dat Girls go BOOM alsmaar meer impact en populariteit krijgt. Trots?
Zeker, ik hoop dat onze boodschap zich nog meer kan verspreiden. Allez, ons doel is eigenlijk dat Girls go BOOM het zo goed doet dat we binnenkort geen Girls go BOOM meer nodig hebben.
Een kat een kat noemen. Niet iedereen is tevreden met je vaak rake en ware opmerkingen waardoor het op bepaalde momenten net geen strijd is. Had je verwacht dat dit soms zo moeilijk ging zijn?
Goh, dat valt best mee. Je hebt natuurlijk altijd mensen die het niet begrijpen of vinden dat het allemaal wel al welletjes geweest is met dat feminisme, maar de reacties die we krijgen zijn overwegend positief. Regelmatig krijgen we wel de oneliner: “maar er zijn toch gewoon niet veel goeie vrouwelijke bands?’. Maar daar nemen wij dus geen genoegen mee. Hoe komt dat? Denk daar eens over na. Wat is een goeie band trouwens? Wie bepaalt er dat? Als er iemand ons komt vertellen dat we haar geïnspireerd hebben om een band te starten of iets anders op gang te schoppen, dan zijn we echt zo fucking trots. Daar doen we het voor.
Girls go BOOM voor wie het niet weet gaat in een notendop om gelijke rechten en vrouwen de kans te geven om ze op een podium te helpen omdat de mannelijke overmacht soms net iets te groot is. Heeft deze attitude iets te maken met het feit dat de muziekindustrie hoe mooi die ook is in feite om geld draait, denk je?
Draait heel onze maatschappij niet om geld? De muziekindustrie is een mannenwereldje. Als je kijkt naar wie het er voor het zeggen heeft dan zie je snel dat niet enkel de artiesten op het podium, maar ook de mensen achter de schermen – managers, bookers, promotoren, muziekjournalisten – bijna altijd mannen zijn.Dat komt door verschillende factoren, dingen die je natuurlijk ook terug ziet in andere professionele velden. Zo is het bijvoorbeeld heel zwaar om een job in de muziek te combineren met een gezin, een taak die nog altijd vaak op de vrouw valt. De muziekindustrie is een keiharde wereld en heel veel mensen worstelen met de balans tussen werk en privé en het behouden van een gezonde mentale gezondheid. Ook de mannen in de industrie zouden er dus baat bij hebben als het allemaal wat minder macho wordt.
Behalve pakweg de socialistisch feministische beweging aan het einde van de 19e eeuw en al wat daarna volgde, spiegelt Girls go BOOM zich aan de Amerikaanse golf uit Olympia van de Riot Grrrl-scene. Opmerkelijk is dat jullie net als jullie Amerikaanse voorbeelden van toen enorm veel gebruik maken van het DIY-aspect. Is dat een artistieke, doelbewuste keuze omdat DIY nu eenmaal lekker cool oogt of gaat het gewoon om dat eeuwig gebrek aan centen?
Ha, da’s de feministische geschiedenis wel heel kort samengevat, maar basically, ja! Wat wij doen is absoluut gebaseerd op riot grrrl. En we hebben inderdaad geen centen. Maar we geloven ook echt 100% in de DIY-ideologie. Dingen zélf doen is heel empowerend en kan een grote fuck-you zijn naar de consumptiemaatschappij waar we in leven. Zeker voor meisjes. De media zien jonge vrouwen als ofwel consumenten ofwel seksuele objecten. Liefst alle twee, zodat ze ons heel veel make-up kunnen verkopen. Meisjes worden zelden voorgesteld als creatieve, ondernemende, geëngageerde individuen. Dus ja, DIY is zeker een bewuste keuze.
Ook fanzines genieten jullie voorkeur. Vanwaar die fascinatie?
Zines zijn de ideale manier om je stem te laten horen. Je hoeft er niet geweldig voor te kunnen schrijven of tekenen, nét dat persoonlijke en handmatige is er zo mooi aan. En zo kan je op een heel goedkope manier jouw ideeën verspreiden. Ik heb zelf echt al onwijs veel geleerd door zines te lezen.
Naast het aspect van de gelijkheid, heeft Girls go BOOM zich ook muzikaal positief opgedrongen met bands in the picture te stellen die we voor jullie nauwelijks kenden. Gaan jullie zelf op zoek, of komen de bands bij jullie aankloppen?
Beide. We volgen zelf heel goed wat er aan het gebeuren is bij gelijkaardige organisatoren in het buitenland en pikken regelmatig zo bands op wanneer ze op tour zijn. We zijn nu ook al zo’n 2 jaar concerten aan het organiseren, dus bands contacteren ons ook heel vaak en krijgen vaak over ons te horen van andere bevriende groepen. Ik krijg echt heel veel aanvragen binnen, dus de mythe dat er weinig vrouwelijke bands zijn is hierbij ontkracht! Zo hebben we onlangs Ghum gehad, een keigoeie Londense dreampop/indie band. Die hebben zelf nog niet in de UK getoerd, maar staan dan wel bij ons voor hun eerste buitenlandse show. Dat is echt super dat we dat kunnen doen.
Opmerkelijk is de punkrichting. Is dat een bewuste scene, zelf hoor ik zeer veel “Girls go BOOM”-echoes in heel wat vrouwelijke singersongwriters, of is Girls go BOOM in de eerste plaats punkgericht?
Punk is in essentie een anti-autoritair genre, het platform om de status quo uit te dagen. En toch zie je vooral straight white males op het podium. Niet dat die daar niet mogen zijn of die niets te zeggen hebben, maar wij vinden dat gewoon niet juist dat zij de overhand hebben. We willen meer ruimte voor vrouwen, queers, en andere mensen die zich niet altijd thuis voelen in onze maatschappij om hun stem te gebruiken én hun ervaringen te delen. Vrouw zijn in een wereld die niet gemaakt is voor vrouwen kan ongelofelijk frustrerend zijn – en dat gaat van abortusrechten tot kut irritante broekzakken – en er is geen betere outlet dan om daar een punknummer over te schrijven.
Behalve bands een podium te bieden, helpen jullie ook de bands qua begeleiding?
Het is een community dus we helpen bands altijd waar we kunnen. Daarom dat het ook zo fijn is dat we nu vaker gevraagd worden om als curator op te treden, zo kunnen wij de bands die nauw aan ons hart liggen helpen aan een groter podium. We willen in de toekomst ons ook meer bezighouden met het begeleiden van meisjes hun eerste stappen in muziek. Er zijn voor meisjes vaak heel veel drempels om te beginnen aan een band, en daar moeten we iets aan doen.
Hoe is Girls go BOOM in feite ontstaan?Eigenlijk als een afstudeerproject in de Master Culturele Studies. Onze professor geloofde er trouwens niet in, dus ik wacht nog altijd tot hij eens langskomt op een van onze shows.
Er is ook een Nederlandse afdeling. Is het de bedoeling dat Girls go BOOM internationaal wordt, of heeft dat louter met de Nederlandse taal te maken?
Helaas, er zit geen geniaal masterplan achter. Jessica en ik hebben elkaar gevonden dankzij de Kinky Star en ontdekten dat we alletwee aan het werken waren aan hetzelfde idee. Zij verhuisde kort daarna naar Rotterdam dus zijn we dan GGB vanuit Rotterdam en Gent beginnen organiseren. Zo internationaal werken heeft zijn uitdagingen, maar zeker ook zijn voordelen. Weinig Belgische promotoren zijn eigenlijk bezig met wat er in Nederland aan het gebeuren is en omgekeerd. En het klinkt altijd heel stoer, zo’n internationaal collectief.
Laten we eens lekker sentimenteel doen, wat is het mooiste Girls go BOOM-moment?
Oh, zoveel eigenlijk. Ik echt zoveel interessante mensen ontmoet en dingen geleerd sinds ik hiermee bezig ben. Op The Dirty Girls Edition vorig jaar hadden we een keistraffe line-up met Dream Girls, Petrol Girls en Cocaine Piss. Op een bepaald moment stonden er echt alléén maar meisjes vooraan te moshen en samen te dansen en euhm, ik ga nu heel hippie klinken maar… er gebeurde precies iets magisch? Iedereen voelde zich zo veilig en uitgelaten, en dat heb je helaas niet vaak op andere shows. Dat gevoel heeft mij toen echt overweldigd.
En nu mogen jullie zo maar eventjes Sonic City gaan cureren? Het kon niet mooier dan met Courtney Barnett die bijna voor een volledige vrouwelijke line-up ging. Toeval?
Het thema van Sonic City dit jaar is The Future Is Female dus zijn wij dan een beetje aan hun mouw gaan trekken. Sonic City stelde ons voor om curator te zijn van hun Revelation Stage, het podium waar je lokaal talent kunt ontdekken. Meteen ook iets rauwer en lawaaieriger dan op de andere podia, yey! We zijn echt heel psyched over deze samenwerking, Sonic City bewijst dat je met een quasi all-female line-up echt een fantastisch festival in elkaar kan steken. Hopelijk leren andere promotoren daar iets van, worden vrouwen in een programmatie eindelijk standaard en moeten we daar binnenkort allemaal niet meer van opkijken.
Vertel eens iets over de vier bands en waarom hebben jullie ze uitgekozen?
Sweats is een super straffe act die in een hele korte tijd hebben bewezen dat ze een sterke live show geven. Annabel Lee is de band van Audrey Marot en die schrijft gewoon heel goeie songs, ik ben grote fan van zowel de band als haar solowerk. Rêverie speelde in september een show voor ons in de Kinky Star en die hebben een grote indruk nagelaten. De vier meisjes uit Amsterdam zijn nog maar 20 jaar oud en ze zijn echt super op elkaar ingespeeld, they keep you on your toes. En Peuk blaast je gewoon weg, da’s altijd goed.
Naast Sonic City is er ook binnenkort The Witch Edition. Vertel!
The Witch Edition is een beetje onze eigen versie van Halloween. Met Witch Fever, een grungegroep uit Manchester, Hetze, een hardcore band die genderstereotiepen aan diggelen slaat, en Brorlab, iets nieuws en schreeuwerigs uit Antwerpen. The Pole Cats doen een speciale act, je kan je tarotkaarten laten lezen en de uitslag meteen laten tattooëren door Pinky.Thumb.Tattoo… Het wordt echt de max. En zoals altijd: girls to the front.
Kathleen Hanna of Madonna?
Kathleen Hanna vaneigenst! Maar Madonna is ook cool. Tot 1992.
Copyright foto’s: Jeroen Jacobs
