Het is dinsdag 22/2 wanneer we Pascal Paulus en Jean-Philippe De Gheest online treffen voor een interview. De reden? De nakende release van hun nieuwste plaat Shadowboxing, hun vierde plaat ondertussen. Dat we zenuwachtig waren voor dit interview is een understatement. Naast het feit dat we gigantische fan zijn van Bààn hebben de beide heren ook bij heel wat andere mooie projecten al hun muzikale strepen verdiend, waaronder Melanie De Biasio, Piloot en Mark Lanegan Band.
Een bijzonder gemoedelijke ontmoeting was het. Twee kunstenaars die volledig vrij van ego spraken over hun liefde voor muziek. Wij hebben het gesprek als enorm verrijkend en zelfs rustgevend ervaren. Hieronder een geschreven weergave deze bijzondere ontmoeting.
Ondertussen zijn jullie alweer aan jullie vierde album Shadowboxing toe maar voor we daar dieper op ingaan, willen we graag vragen hoe Bààn net tot stand is gekomen?
Jean-Philippe: Eigenlijk puur uit vriendschap en een nood om samen muziek te maken. Onze eerste plaat is eigenlijk ook het resultaat van de eerste keer dat we samen speelden. We hebben gewoon de repetitie opgenomen met twee micro’s en er uiteindelijk een plaat van gemaakt.
Pascal: En ook het duo-spelen is iets dat voor ons van belang was. Geen vocals, geen extra instrumenten en gewoon zien wat eruit kwam. En we zijn dan gewoon blijven doorgaan.
Jullie waren voor Bààn al vrienden maar was er ook onmiddellijk een muzikale klik? Hadden jullie snel jullie geluid gevonden?
Jean-Philippe: Ik denk het wel.
Pascal: Ja, sowieso. Dat komt een beetje meer van onze manier van zijn. We zijn geen twintig jaar meer. We hebben al veel gedaan en beleefd qua leven en muziek. Het geluid van Bààn was er eigenlijk vrij snel.
Jullie platen komen bij het luisteren steeds enorm organisch over. In hoeverre is dat ook effectief het geval bij de creatie ervan? Zetten jullie vooraf krijtlijnen uit bij het creëren van nieuw materiaal?
Jean-Philippe: De werkwijze is eigenlijk vanaf het begin hetzelfde gebleven in die zin dat we gewoon vertrekken van improvisaties. Het verschil met de vorige platen is dat vroeger de improvisaties gewoon werden opgenomen en rechtstreeks op de plaat kwamen. Voor Shadowboxing hebben we de improvisaties beluisterd en bijgewerkt. Dan zijn we de studio ingekropen om alles op punt te zetten en nog wat dingen toe te voegen. Zo hebben we onder meer op Sunline wat extra percussie toegevoegd en op sommige tracks nog wat extra synths. De bedoeling was alleszins om dezelfde vrijheid te behouden als op de eerste platen. Vrijheid is enorm belangrijk in Bààn.
Pascal gaf in de live-sessie van Vinyly aan dat liefde en delen centraal staan in de muziek. Was dat ook de insteek voor Shadowboxing? In hoeverre vertrekken jullie bij de creatie van nummers vanuit een bepaalde thematiek?
Jean-Philippe: Zeker, vooral als we opnieuw samenkomen in de studio starten we niet onmiddellijk met spelen maar praten we bij aanvang vooral over ons eigen leven en de wereld waarin we zitten; de problematieken die bij het leven horen; sociale media die de mensen deprimeert en de schijnbare vrijheid die de media ons geven. Dus ja ik denk dat het beginpunt in onze muziek draait rond al die vragen en kwesties over onze (leef)wereld.
Mogen we stellen dat jullie voor de creatie van muziek dan proberen in eenzelfde gemoedstoestand te komen?
Pascal: Dat blijft sowieso moeilijk. Dat is ook de bedoeling niet want anders zouden wij niet met elkaar communiceren, muzikaal ook niet. JP leeft iets op zijn kant, ik leef op mijn kant. We hebben energie die verschillend is en die communicatie tussen ons maakt het muzikaal dan ook interessant. Het zijn die twee dingen die voor de symbiose die Bààn is, zorgt.
Een goede plaatcover kiezen, is niet veel bands gegeven maar jullie weten ons plaat na plaat te ‘wauwen’. Jullie covers lijken steeds de grootsheid van het desolate te eren. De muziek complementeert wat ons betreft ook zeer goed de weidsheid en het atmosferische binnen jullie muziek. Hoe is jullie keuze op de foto’s van Alexis Gicart gevallen?
Pascal: Alexis is een oude vriend van mij en hij heeft destijds ook de cover van de eerste plaat van Melanie gemaakt. Hij is gewoon een supervriend van mij en ook een superfotograaf. Alexis was sowieso fan van ons geluid dus we hadden hem gevraagd of hij toen voor de eerste plaat eventueel iets had voor de cover. Hij heeft dan een paar dingen voorgesteld en dat was direct wat wij nodig hadden en tof vonden. We zijn dan ook blijven samenwerken met hem.
Voor jullie nieuwe plaat Shadowboxing brachten jullie ook twee video’s uit voor de nummers Nuit Blanche en Delta. Beiden visuele hoogstandjes waarbij jullie beroep deden op Maël Lagadec en Alexis Gicart. Mogen we stellen dat jullie ook het visuele aspect van Bààn belangrijk vinden?
Pascal: Absoluut, het visuele is iets waar we veel waarde aan hechten. Het was voor Shadowboxing ook de bedoeling om met de clips in dezelfde sfeer als de cover te blijven. Voor het maken van Delta zijn we dan ook vertrokken vanuit het beeld dat we voor de cover van de plaat gebruikt hebben. Nuit Blanche is nog wel iets anders dan Delta maar ook hier sluit het visuele van de clip zeer goed aan bij de thematiek van het nummer.
Alexis heeft Delta gefilmd en de montage gebeurde door Maël die, naast videast en fotograaf, ook een supergoede vriend van ons is. Maël heeft Nuit Blanche dan weer gefilmd en ook gemonteerd. JP, ik weet niet of jij nog iets wil toevoegen?
Jean-Philippe: Ja, voor Delta was het de bedoeling om van de cover uit te gaan. De foto voor de cover had Alexis al in stock. Het was voor Shadowboxing ook de bedoeling om de cover iets meer te laten spreken. De nummers zijn iets compacter dus we wilden ook een cover die iets meer vertelt, vandaar onder meer de speaker die op de cover staat. We zijn dan terplekke gegaan waar Alexis de foto enkele jaren geleden had genomen. De clip is dan op die manier een soort flashback geworden van de cover.
Voor Nuit Blanche kwam de vraag van Benny van W.E.R.F. Records of we voor het nummer een clip hadden. Omdat we nog geen clip hadden, hebben we Maël erbij gehaald en hebben we uiteindelijk op een uur tijd de clip opgenomen. Hij heeft er opnieuw echt iets moois van gemaakt.
We hebben trouwens al een derde clip klaar voor Sunline.
Jullie lijken duidelijk jullie flow gevonden te hebben op het gebied van clips.
Jean-Philippe: Jazeker, maar het was ook een beetje delicaat om voor ons clips te maken. Weet je, het is een beetje zoals wanneer je een boek leest en daarna een film ziet en dan teleurgesteld bent omdat je bij een boek vaak zelf zoveel details en sfeer creëert. We hadden een beetje schrik dat de clips de muziek te veel zouden afbaken. Maar we hebben het dan uiteindelijk toch gedaan omdat het vandaag de dag toch een beetje de norm wordt dat je clips hebt bij je muziek.
Pascal: We hebben vanuit die bezorgdheid wel geprobeerd om met de clips het imaginaire, van de mensen die het kijken, wat open te laten en hen nog wat vrijheid te geven.
Jullie hebben destijds bewust gekozen voor instrumentale muziek en combineren dit ook met onconventionele songstructuren. Geen sinecure in een wereld waar fast moving consumer goods regeren en nummers van twee à drie minuten de norm lijken. Op jullie debuut konden we twee nummers terugvinden van een dikke twintig minuten. Bij jullie laatste plaat waren er al enkele nummers van negen minuten. Op Shadowboxing hebben jullie met Sun Line zelfs een nummer van een dikke drie minuten. Is het een bewuste keuze geweest om de nummers wat korter te houden?
Pascal: De bedoeling was voor Shadowboxing om kortere nummers te maken. Het was meer een oefening tussen ons twee en ook voor ons publiek. Bij Sunline waren we echt verbaasd dat het maar 3’15” minuten was. Live zijn de meeste nummers wel sowieso langer omdat we dan ook nog wat improviseren.
Voor de volgende plaat is het niet direct zo dat we standaard singles van drie minuten gaan maken. Dat was meer een soort ‘change’ voor ons. Maar misschien dat we voor de volgende opnieuw voor twintig minuten gaan. We shall see. We vonden het ook gewoon boeiend voor ons.
We merken dat wanneer we jullie zien spelen er een heel hoge graad van focus is. Jullie lijken bijna meditatief in julliezelf te keren maar weten toch de dynamiek te bewaren. Hoe ervaren jullie zelf jullie eigen muziek tijdens het spelen?
Jean-Philippe: Ik denk dat ik het niet beter kan zeggen. Het is wel heel juist wanneer jullie zeggen dat we heel diep in onszelf gaan zoeken maar toch proberen in connectie te blijven met de andere. Het is heel spiritueel.
Pascal: Ja sowieso. Muziek is voor mij en voor JP niet echt een speelruimte. Het is echt serieus maar in a good way. Het vraagt echt een beetje meditatie zodat we samen met iedereen die het hoort ergens, hoger dan ons zittend of staand lijf, naartoe kunnen gaan. Dat vraagt een bepaalde focus.
Jean-Philippe: En ook je eigen instrument vergeten eigenlijk. Dat je vergeet wat je aan het doen bent. Dat je instrument een soort verlenging wordt van je eigen lichaam. Het gaat ook helemaal niet meer over techniek. We hebben alle twee een zekere muzikale basis en opleiding maar het gaat erom dat allemaal omver te werpen en naar het essentiële te gaan. Dat betekent ook je eigen ego te vergeten en gewoon te spelen wat er gespeeld moet worden. Dat is ook één van onze challenges, dat het niet draait om het musiceren zelf maar over het communiceren door muziek.
Wanneer we de platen beluisteren en jullie zien spelen, hebben we het gevoel dat de muziek van ergens heel diep komt. Geeft Shadowboxing, de titel van het nieuwe album, de dynamiek weer tussen jullie beiden? Een soort van schaduwboksen tussen drum en toetsen.
Pascal: Dat is een goede interpretatie.
Jean-Philippe: Het was eigenlijk niet de bedoeling om naar ons te refereren. Het was eerder een algemene feel van wat er gaande is in onze wereld. Het was meer een soort voorbereiding op het onbekende. Dat je in een soort beweging zit als iets concreet en dan moet opboksen tegen iets niet concreet. Misschien een beetje zoals Don Quichote die tegen de windmolens aan het vechten is.
Een soort strijd tegen het onzichtbare?
Jean-Philippe: Ja, zo kan je het zien.
Wat hopen jullie met Shadowboxing mee te geven tijdens het luisteren?
Jean-Philippe: Vrijheid zou ik zeggen. Een soort manier om het heden, het nu te kunnen vatten. Een soort oneindigheid. Het is ook daarom dat er geen woorden in onze muziek voorkomen en dat we vanaf het begin ervoor gekozen hebben om geen zang te hebben. Woorden kunnen ertoe leiden dat je dingen te snel gaat afbakenen en in hokjes gaat plaatsen. We willen alle twee vrij blijven in onze muziek en de luisteraar dan ook zijn eigen vrijheid geven.
Pascal: We hebben wat meer korte nummers en dat maakt ook dat we wat meer gevoelens kunnen opwekken en aparte verhalen kunnen creëren. Bijvoorbeeld Nuit Blanche is een beetje dansend, easy en dark. Dogs is dan weer nogal hevig. Die reis zie je ook op onze voorgaande platen maar dan moet je echt die twintig minuten de tijd nemen om de track te beluisteren en te beleven. Shadowboxing bevat meer nummers maar het is wel de bedoeling om de nummers op volgorde te spelen. Delta is het begin en Epilogue het einde van het verhaal.
Wat zijn de plannen voor Bààn in de toekomst?
Jean-Philippe: Goeie vraag!
Pascal: We gaan stoppen! (lacht) We gaan nu Shadowboxing uitbrengen, dat is dan al één ding. Maar voor de rest is het momenteel nogal moeilijk om plannen op lange termijn te maken. Voor iedereen in de muziek business is het een beetje ‘step by step’ momenteel. Het is de bedoeling om sowieso zoveel mogelijk te spelen en op termijn nog nieuw materiaal uit te brengen.
Heel erg bedankt Jean-Philippe en Pascal. Eindeloos respect voor jullie werk en de liefde en passie die jullie samen delen.
De release van Shadowboxing staat gepland voor 04/03 via W.E.R.F. Records. De plaat is zowel visueel als muzikaal opnieuw een absolute aanwinst voor elke muziekliefhebber. Echt een Luminous Dash-aanrader. Hieronder hebben we je alvast van elke relevante links voorzien om je bij release van een exemplaar te verzekeren.
Zo hoog als de euforie was na het interview zo diep was het dal één dag later. Het nieuws dat Mark Lanegan het tijdelijke voor het eeuwige had omgeruild, bereikte ons via sociale media. Om af te sluiten willen we vanuit Luminous Dash Jean-Philippe en de rest van de Mark Lanegan Band dan ook graag condoleren bij het verlies van compagnon de route Mark Lanegan.
BÀÀN: FACEBOOK – BANDCAMP
ALEXIS GICART: WEBSITE
MAËL LAGADEC: WEBSITE
W.E.R.F. RECORDS: FACEBOOK – BANDCAMP
