De Kompass Club, een boogscheut van de beruchte verbrandingsovens van het Gentse afvalverwerkingsbedrijf Ivago. Er zijn leukere plekjes in het Gentse. Juist is juist. Vaak is dit verlaten industrieel pand het decor voor menig technofeestjes, maar wie thuis is in het donkere genre weet dat het festival zijn pijlen hierop heeft gericht.
Wel bijzonder jammer dat diezelfde liefhebbers hun kat hadden gestuurd, vooral omdat organisator Erik De Ridder de kans gaf aan nieuw talent en niet de alsmaar terugkerende oustrijders uitnodigde die van het goth- en new wavegenre bijna een invalidenclub maken.
We schuwen kritiek niet, de accomodtatie van de Kompass Club lag beneden alle peil. Maar omdat we tevens de bloemetjes niet schuwen: 17 (!) bands op één dag waarvan de meeste hoge kwaliteiten leverden. Neen, het komt niet elke dag om de hoek loeren. Vijgen na pasen, maar de afwezigen hadden ongelijk, om niet te zeggen een kruis getrokken over hun teergeliefde scène. Wat het dient gezegd te worden (dat zijn weer de bloemetjes): zo’n affiche zul je niet gauw meer tegenkomen. En voor wie vindt dat zagen er ook bijhoort: zo’n koude zul je lange tijd ook niet voelen, want de eerste editie van Winterfest deed zijn naam alle eer aan.
Openen om twaalf uur ’s middags. Het is een zeer ondankbare taak, maar iemand moet de eerste zijn. Limburger Jonas Cornelissen die tegenwoordig meer zijn broek in Gent verslijt is zo’n typisch voorbeeld van een jonge muzikant die zijn inspiratie haalt uit de 80’s, maar vindt dat je er iets anders moet mee doen dan het zo maar wat te herkauwen. Doodszonde dat er wonderen moeten gebeuren om de oude garde daarop te wijzen. Maar goed, muziek is altijd meer toekomst dan verleden (anders had het geen bestaansnut), en de dansbare minimal wave van HerrNia kan zeker een breder publiek aanspreken. En als we een band één tip kunnen geven, dan is het net dat breed publiek opzoeken. In hokjes verstik je, of eens raken ze leeg…
Twee zalen waren er. Door de aanwezigen terecht als de warme en de koude zaal omschreven. Ideaal om de dag nadien bij de dokter langs te lopen voor een verzuimbriefje, of voor er Mildreda mee te pikken. De kerel die de naam van de band op het videoscherm moest projecteren had blijkbaar nog niet veel van de band gehoord. Geen reden tot kruisigen. De meeste mensen weten niet wat Jan De Wulf en Gwenny Cooman sinds de jaren 90 muzikaal in elkaar boksen. Dansbare doom beats met een hoge intensiteit. Een van de beste optredens van de dag, en het was pas half één, Mildrena daar nog aan toe.
Voor de organisatie van W-Fest betekent België ook het Franstalige landsgedeelte mee tellen, en naast één van de toppers uit het land The Breath Of life was ook The Hermetic Electric van de partij. Een Waals trio dat muzikaal geen grenzen kent, behalve dat alles te herleiden valt tot het 80’s-tijdperk.
Een van de weinige buitenlandse acts was het Portugese She Pleasures Herself. Een naam die om aandacht smeekt, maar eens je de poppy gothrock hebt gehoord van deze vier hou je het vlug voor bekeken. Alles was gewoon net iets te simpel. Als je haar maar goed zit, moeten ze gedacht hebben, maar vergeet toch ook de muziek niet.
Winterfest, twee uur in de middag….godverdomme nog aan toe. Woorden waarmee de gespierde zanger Karl Cleeren zijn fans begroette.IJskoud of niet, het Belgische trio warmde met hun gebalde mix van EBM en metal de zaal op. Misschien minder leuk voor de drie is dat hun meebruller een cover is (Headhunter van Front 242), een opkikker is dat hun nieuwste single Twincest daar wel verandering in zal meebrengen. Doganov, wederom een bewijs dat verandering kan. En neen, soms moet verandering.
Hoewel donker de algemene sfeer beoogt is Winterfest geen genrefestival, maar eerder een staalkaart van alles wat je erin kan vinden. En voor wie alles wil zien vormt de kille angstpop van het Duitse Echo West een schril contrast met de geluidsalvo’s die Doganov lostte. Soms wat saai, dan weer geniaal goed gevonden.
Hoogtepunt van de dag? Verschilt van mens tot mens en is dus louter subjectief. Wat ons betrof ging Zool. op hun één been met deze triomfbeker naar huis. En neen, dit schrijven we niet omdat drummer Bootsie niet alleen letterlijk met zijn cymbalen smijt, maar ook nog eens een Luminous Dash-journalist is. Neen, omdat dit nieuwe project van ex-Aroma Di Amore Gerry Vergult iets is wat je kan bekomen als je aan Mogwai vraagt of ze een Ennio Morricone-achtige soundtrack zouden willen schrijven. Desolaat, technisch bekeken de allerbeste band van de dag. Wellicht verguisd door sommigen omdat ze niet in het vakje van de dag pasten. Hokjes zijn voor kippen en zelfs die horen daar niet in thuis…
Het Franse éénmansproject H ø R D had wat hetzelfde probleem als Echo West. Niet dat mannen achter een Apple-computer niet lukt, kijk naar fuifbeest Wolfgang Flür, maar toch… Nu ja, omdat we aanbeland zijn in de 30 dagen-zone van “niet klagen”, op naar het positieve : Your Life On Hold. Een beetje uit het niets verscheen Jan De Wulf (ja, hij weer) met zijn nieuwe gothrockband. Wat op cd lukt, lukt ook op een podium. Indrukwekkend en eigenlijk een band die niet moet onderdoen voor (oh ironie) de Merciful Nuns.
Ground Nero dan. Geen onbekende op onze pagina’s, en ook niet bij liefhebbers van traditionele gothrock/cold wave. Vernieuwingen hoef je hier niet te zoeken, we denken niet dat dit ooit een doelstelling was van deze Limburgers.
Vreemd toch hoe gisteren bleek dat Luminance buiten Brussels nauwelijks bekend is. Jammer, zijn doomy (maar ontzettend) dansbare keyboards zijn de perfecte vissen voor zijn psychedelische vijver (soms zijn we lyrisch!). Als mensen je vertellen dat Luminance de ontdekking was van Winterfest 2018 dan weet je dat ze iets gemist hebben, maar ook dat de in Brussel residerende Fransman niet voor niets naar Gent is gekomen.
Zieltjes had Enzo Kreft op plaat al genoeg gewonnen, maar dit jaar moest het live gebeuren. Beter laat dan nooit, want de Mechelaar is al bezig met zijn bedroomtapes vanaf de prille jaren 80. De transformatie van slaapkamer naar podium verliep vlekkeloos en de nieuwe nummers laten horen dat zo waar minimal wave een toekomst heeft. Alle goede muziek heeft dat, zo lang de juiste artiesten er zijn. Je snapt wellicht de logica van het verhaal…
The Breath Of Life. Voor ondergetekende de meest ondergewaardeerde gothrockband aller tijd, hoewel deze Walen in hun gloriedagen in het buitenland op de grootste festivals stonden. In eigen land ben je niet altijd eigen sant, en dat zullen ze nooit worden, en dat weten ze zelf ook. Het meeste materiaal bestond uit het onlangs uitgebrachte Under The Falling Stars. Niet teren op je verleden, zeker niet als je de parel van je leven hebt gemaakt. Fantastische band met een zeer eigen geluid, een uitzondering in het genre.
It’s better to burn out than to fade away schreeuwde Kenny. Hoe we het moeten interpreteren weten we niet, maar in een interview liet de Française ons verstaan dat ze een punt zet achter haar muzikale carrière. Was dit de laatste keer? Wie zal het zeggen? De songs zaten als vanouds goed in elkaar, maar het contact met de band met het publiek was zoals met de temperatuur gesteld. En neen, het was in de warme zaal te doen. Onmogelijk om er niet op te dansen, onmogelijk om ons niet te doen zeggen dat het wat te routineus leek.
TB Frank And Baustein. Voor wie het niet zou weten, het nieuwste project van de ene helft van The Neon Judgement. Dat laatste hadden we meteen door, want al na de tweede song stak Fashion Party in de set en later volgde ook nog Chinese Black. Het waren keuzes die de Winterfestgangers zullen geapprecieerd hebben, maar voor ons moest dit niet. The Neon Judgement is The Neon Judgement, en TB Frank And Baustein is TB Frank and Baustein…
Wolfgang Flür. Toen een jonge festivalganger van zo’n twintig jaar me toeschreeuwde: “this is de shit”, wist ik het meteen. Een 70-jarige man die met twee Apple-computers een zaal aan het dansen krijgt. Heerlijk toch? Hij vindt het heerlijk om zijn ex-Kraftwerkmaten (als je dat woord mag gebruiken) door het slijk te halen, maar hij gebruikt de Kraftwerk-songs nog altijd in zijn set. Zeer bizarre set trouwens. De man zit er meer dan één keer naast bij het mixen, de techno die hij draait is niet bepaald innoverend en de beelden die je van hem ziet is schaamteloze (evenwel) heerlijke zelfverheerlijking. Jezelf fantastisch vinden en denken dat het leven alle dagen feest is, daarvoor ben je een Musik Soldat of ben je geboren als Wolfgang Flür. Tot spijt van wie het benijdt: beter dan de “echte” Kraftwerk.
Afsluiter van dienst was The Alarm. Latijnse spreuken zijn altijd wijs en werken, zelfs als je niets te vertellen hebt. De gustibus (et coloribus) non disputandum (est). Voor ons hoefde dit helemaal niet. Tegelijkertijd schrijft een fan op Facebook dat het optreden van The Alarm het hoogtepunt was. Qui autem est iudicare.
Laten we maar afsluiten met een nadenkertje in plaats van Latijns geleuter. Respect aan de zeer vriendelijke organisatie en zijn medewerkers om het beste van Winterfest te maken. Het kon beter. Die locatie, dat weet iedereen. Anderzijds, op een paar afgestorven dinosaurussen na, toonde Winterfest dat er nog toekomst in deze scène zit. Waarvoor hulde, en nog meer applaus. Nu nog uit je zetel komen, maar dat is blijkbaar geen lachertje…
