Hoe het precies komt, weten we niet meteen, maar plotseling is het weer hip om in het Nederlands je muzikale ding te doen. Een trend waar we niets op tegen hebben, zolang we er maar geen relance van Tien Om Te Zien mee krijgen.
Toen we een paar weken geleden aan Camilo Donoso vroegen waarom hij voor zijn muzikale uitstapjes Nederlands koos, antwoordde hij pardoes omdat het de taal is waarin hij droomt. Een antwoord waar je niets tegenin kan brengen. Iedereen mag doen wat hij wil doen, vertelde de man en voegde eraan toe dat eerlijke liedjes het langst blijven duren.
Woorden die we van ons lieten afglijden, we horen nu eenmaal zoveel. Tot de nieuwe single Oh, Mijne Jongen onze richting kwam aangewaaid. Vanaf de eerste noot kregen we er koude rillingen van, simpelweg omdat de nieuwe single van Camilo Donoso maar met één grootmeester te vergelijken valt en dat is met Luc De Vos.
En dat zonder dat hij het te hard probeert. Menig muzikant droomde ervan om het te doen, maar uiteindelijk is niemand er ooit in geslaagd om ook maar een meter in zijn buurt te komen. Te geforceerd of wat dan ook, maar Camilo Donoso doet het op zijn dooie gemak. Kleinkunst die in feite geen kleinkunst is, muziek vol zelfrelativering waarin zowel liefde als ironie zit. Oh, Mijne Jongen schittert in zijn eenvoud. Het is er wel eentje waarvan je tranen in de ogen krijgt.
“Artistieke tristesse” zoals hij het zelf omschrijft en gecomponeerd op een kamer van een jeugdhuis in godbetert Halle Zoersel. Het soort liedje, moest men het je ooit vragen, dat je zou willen meenemen in je graf.
Toegegeven, het is veel te vroeg om het te zeggen, maar als je ons laat oordelen aan de hand van één song, dan zouden we er ons hand voor in het vuur durven steken dat Camilo Donoso alles in zich heeft om in de voetsporen te treden van grootheden als Wim De Craene, Jan De Wilde en Luc De Vos. Fenomenaal, vertederend goed…
