Voor het vorige album How Is It That I Should Look At The Stars koos Tamara Lindeman voor The Weather Station vrij sobere arrangementen met de piano als basis die subtiel aangevuld werd met wat blazers, maar voor Humanhood wordt opnieuw gekozen voor een ruimere aanpak. Ze nam het album op met haar band in twee sessies waarbij eerst de muzikanten wat mochten improviseren om ze nadien de puntjes op de i te laten zetten.

Lindeman verwerkte op Humanhood haar gevoelens toen ze zich mentaal slecht voelde. In het verleden schreef ze eerder al over persoonlijke issues, maar voor deze plaat concentreerde ze er zich op hoe ze alle problemen probeerde te doorstaan. Met de songs wil ze dan ook een touw aanbieden aan iedereen die zich niet verbonden voelt met de duizelingwekkende realiteit. We kunnen moeilijk zeggen dat het een lichtvoetige plaat is, toch zit er in elke song ook wel een lichtpuntje.
De songs zijn gevuld met wondermooie laagjes die heel breed gaan zonder dat ze geheel verliezen. Lindeman en haar muzikanten nemen de luisteraar mee op een intense trip vol schoonheid die ook de schaduwkant van de mensheid toont, hoewel hoop primeert. Zoals altijd zingt Tamara met hart en ziel en de muzikanten musiceren met enorm veel passie. Hier en daar met een vleugje geïmproviseerde jazzy arrangementen die vrij natuurlijk in het geheel passen.
Humanhood mag misschien wel het tot nu meest experimentele en meest gewaagde album zijn van The Weather Station, op veel vlakken is het ook wel het meest indrukwekkende.
Op 3 maart stelt The Weather Station dit prachtige Humanhood voor in de Botanique in Brussel.
Facebook – Instagram – Spotify