De kans dat je eerder van de Parijse band Later. hoorde is nogal klein, of neen, je hebt hen misschien al gehoord maar wist niet dat zij het waren. Sinds 2019 bezondigt het viertal zich namelijk aan aanstekelijk indiepop en hun werk werd eerder gefeatured in de Netflix-serie Emily In Paris.
Toen wij hun nieuwe album voor het eerst hoorden, moesten we vooral aan Puggy denken. Niet alleen omdat hun muziek er overeenkomsten mee vertoont of omdat ook zij zich als boysband profileren, maar ook omdat de hoesfoto van Golden Bay, conceptueel veel weg heeft van die van Something you might like (Puggy, 2010).

Later. maakt aanstekelijke, eerder hapklare popmuziek die makkelijk het niveau van de landelijke pop-fabrieken overstijgt. De uitstekende productie, funky basis en stevige basklanken zitten daar voor veel tussen.
Tekstueel mag het wat dieper gaan en behandelt de plaat “het sacrale, de transformerende kracht van muziek en liefde als toegangspoort tot een innerlijke wereld” en nodigt de plaat uit “tot een dromerige ontsnapping naar een wereld geregeerd door instinct, passie en vrijheid” (dixit de band zelf). Stevige thema’s die evenwel in een toegankelijke verpakking worden gepresenteerd. Het vergt enkele luisterbeurten vooraleer je door die eerste laag prikt en dieper in de teksten duikt, als je daar al zin in zou hebben natuurlijk.
Later. kleurt op Golden Bay opnieuw heel proper binnen de lijntjes van het overheersende pop-paradigma waardoor het hen toch wat inwisselbaar maakt en je regelmatig een zeker déjà entendu beleeft. Is dat erg? Neen hoor, het album bevat een aantal redelijk onweerstaanbare oorwurmen die de liefhebbers van het genre zeker zullen smaken.
BANDCAMP – INSTAGRAM – FACEBOOK – SPOTIFY